Menzil’in ‘Yasaklı Bölgesi’: Bayanlar Kısmında Neler Yaşanıyor?

Gerçek Gündem’den Filiz Gazi, gazeteci olduğunu saklayarak Menzil’in merkezinde bir gün geçirdi ve yaşananları kaleme aldı.

Gazi, Adıyaman’ın Kahta ilçesindeki Menzil köyüne giderken kullanılan otobüslere erkeklerin önden, bayanların ise art kapıdan giriş yaptığını tabir etti.

“Şeyh tarafından görevlendirilen ‘kadın vekiller’, erkeklerin giremediği alanlarda mürit topluyor, bildirim çalışmalarında bulunuyor, tövbe alıyor. Bayan vekiller aracılığıyla mürideler yönlendiriliyor.”

“Her yerde hatta nerdeyse adım başı diyebileceğim kadar kamera var. Güya niyeti ‘görünmeden görmek’ olan hapishane metaforu hayat bulmuş.”

“Çalışanlara rastgele bir fiyat ödenmiyor, müritler istekli çalışıyor. Paklık, günde iki defa verilen çorbanın yapılışı ve dağıtımı, etraftaki tarlalarda çalışmak ayrıyeten pir ve ailesinin işleri bu hizmetliler tarafından yürütülüyor. Yani içerideki tertibin işleyişi, külfetsiz bir biçimde, halihazırda istekli gelen müritler tarafından yürütülüyor.”

“Namaz için tabanı halılarla kaplanmış, eşyasız, genişçe bir yere geçiyoruz. Buraya ‘adap yeri’ de deniyor. İçerisi tıpatıp bir cami üzere. Çoluk çocuk herkes burada, geceleri ise kim nerede boş yer bulursa oraya kıvrılıp yatıyor. Yararı şeyhlere ilişkin, köyün biraz dışında olan Buhara Konutları’nın gecelik fiyatı ise 2 bin 500 TL. Yani ‘ibadet’ edenler, ‘mürşitin ışığından nasiplenecekler’ ortasında da sınıf farkı kendini gösteriyor.”

“Tam karşımızda, bizden yüksekte, herkesin “anne” dediği, 40’lı yaşlarda olan bakımlı, hayli hoş bir bayan oturuyor. Üzerindeki elbise leopar ve zincir desenli. Hepimizden daha şık ve daha bakımlı. Ona gösterilen ilgi karşısında kayıtsız üzere davranıyor lakin öbür taraftan bir an evvel işini bitirip çıkmak istediği her halinden belirli. “Annelerin”, şeyhin ailesindeki bayanlardan olduğunu ise sonrasında öğreniyorum. Menzil tarikatında yaşları ne olursa olsun “anne” olarak isimlendirilen bu bayanlar öbür bayanlar tarafından kutsal bir yerde görülüyor.”

“Birkaç dakika sonra beyaz cübbesi ve elindeki kırmızı gülleriyle ilahi imajını tamamlamış Saki Erol gözüküyor. Şeyhin görünmesiyle kalabalığın uğultusu bıçak üzere kesilip yerini sessizlik alıyor. Erol’un çabucak gerisinde ellerini önüne kavuşturmuş, başını asla yerden kaldırmayan bir erkek daha var. Erol, kalabalığın başında ve sonunda iki kere durup, şunları söylüyor: “Ya Rabbi! Bütün yapmış olduğum günahlardan ben pişmanım. Keşke yapmasaydım. İnşallah bir daha ben yapmayacağım.” ‘Şeyhle’ ortamızda bir metre var yok. Kısa bir an röportaj için önüne atlamayı düşünüyorum. Birkaç adım atıyorum, sonra tekrar geri adım. Pir önümden geçip gidiyor.”