Uzayda hayat alanları oluşturma fikri, insanlığın uzay keşif ve kolonizasyonuna yönelik ilerlemesini temsil ediyor. David W. Jensen’in asteroidleri uzay habitatına dönüştürme konusundaki ayrıntılı planı, gelecekteki uzay araştırmaları için ilham verici bir başlangıç olabilir.
Bir asteroidi dönen bir uzay habitatına dönüştürme fikri bir müddettir var.
Buna karşın, teknolojiler açısından her vakit nispeten uzak göründü, bu nedenle konsept yıllar boyunca çok fazla ilgi görmedi.
Ancak, şayet emekliyseniz ve uzay hayat alanlarını araştırmakla ilgileniyorsanız, bir asteroidi uzay ömür alanına dönüştürmek için ayrıntılı bir plan geliştirmek şahane bir vakit kullanımı üzere görünüyor.
Rockwell Collins’ten emekli Teknik Araştırmacı David W. Jensen’in kısa müddet evvel yaptığı da tam olarak buydu.
Bir asteroidi uzay habitatına dönüştürmek için anlaşılması kolay, nispeten ucuz ve uygulanabilir bir planı ayrıntılandıran 65 sayfalık bir makale yayınladı.
Raporun detaylarına büsbütün dalmak bu makalenin kapsamının çok ötesinde olacaktır, fakat kıymetli noktalara değinebiliriz.
Dr. Jensen tartışmayı üç ana kategoriye ayırıyor: asteroid seçimi, habitat üslubu seçimi ve oraya ulaşmak için vazife stratejisi. Her birini sırayla ele alalım.
Asteroid seçimi, hangi asteroidin dönen bir uzay habitatına dönüştürülmek için en âlâ aday olacağına odaklanmıştır.
Bu kısımda göz önünde bulundurulması gerekenler ortasında asteroidin neyden yapıldığı, Dünya’ya yakınlığı ve genel boyutu yer alıyor.
Oldukça derinlemesine bir seçim sürecinin akabinde Dr. Jensen bilhassa bir adedinin yeterli bir aday olduğuna karar verdi:
Atira. Bu S-tipi asteroidin kendi ismiyle anılan bir asteroid sınıfı vardır. Atira yaklaşık 4,8 km çapındadır ve hatta kendi uydusu da vardır – 1 km çapında bir asteroit onun yörüngesinde dolanmaktadır.
En yakın potansiyel asteroit değildi, en yakın yaklaşımı Ay’a olan uzaklığının yaklaşık 80 katı kadardı.
Yine de yörüngesi güneş sistemimizin ‘Goldilocks bölgesinde’ sabittir ve bu da sonunda dönüştürüleceği habitatın iç sıcaklığını dengelemeye yardımcı olacaktır.
Peki ne çeşit bir hayat alanına dönüştürülmeli?
Dr. Jensen dört yaygın çeşidi inceledi: ‘dambıl’, küre, silindir ve torus. En kritik konulardan biri merkezcil kuvvetin neden olduğu yerçekimi – ya da ‘yapay yerçekimi ‘dir. Dr. Jensen, uzun müddet düşük yerçekimli ortamlarda yaşamanın ziyanlı tesirlerinden bahsediyor ve bunun için yapay bir ikame kullanılması gerektiğini belirtiyor.
Ancak merkezcil kuvvet elde etmek için istasyonun dönmesi gerekir.
Atira esasen hafif bir dönüşe sahip, lakin bir uzay habitatı yaratmanın bir kesimi da asteroidin kendisini, bir insanın Dünya’da hissedeceği yerçekimini hakikat bir formda taklit edebilecek makul bir dönüş suratına kadar döndürmeyi içerecektir.
Dr. Jensen ayrıyeten, makul bir istasyon tipinin seçiminde, yapıldığı materyal üzerinde yaratacağı kuvvetler, radyasyon ve mikrometeoritlerden korunmak için dış kabukta ne kadar materyal olması gerektiği ve içinde ne kadar ömür alanı bulunacağı da dahil olmak üzere çok sayıda diğer hususu da gözden geçiriyor.
Bu son konu için, yapıya birden fazla kat eklenmesini ve böylelikle ömür alanı boyunca toplam ömür alanının değerli ölçüde artırılmasını öneriyor.
Sonunda ülkü ömür alanı tipi olarak bir torusta karar kıldı ve akabinde toplam istasyon kütlesi, iç duvarın devasa sütunlarla nasıl destekleneceği ve taban alanının nasıl tahsis edileceği ile ilgili hesaplamalara daldı. Hepsi değerli fakat bu kadar büyük bir devi tam olarak nasıl inşa edeceğiz?
Dr. Jensen’in yanıtı kendini kopyalayan robotlar.
Raporun üçüncü kısmında örümcek robotların ve kendini kopyalayabilen bir baz istasyonunun kullanılacağı bir plan ayrıntılandırılıyor. Dünya’dan sadece en gelişmiş teknik bileşenlerin gönderilmesinin ve kaya öğütücülerden güneş panellerine kadar öteki her şeyi inşa etmek için asteroitteki materyallerin kullanılmasının kıymetini vurguluyor.
Teorik olarak dengeli ve mantıklı görünüyor, lakin savlara baktığınızda, bu neredeyse bu dünyanın dışında görünüyor.
Öncelikle toplam tartıya bakalım – Dr. Jensen dört örümcek robot, baz istasyonu ve 3000 örümcek robot daha inşa etmeye yetecek kadar gelişmiş elektroniği içeren bir ‘tohum’ kapsülünü yalnızca 8,6 metrik ton civarında bir tartıyla gönderebileceğinizi öne sürüyor en azından teoride.
O vakit daha da etkileyici sayılara gelelim: maliyet ve vakit. Dr. Jensen, kuşkusuz “zarfın arkası” hesaplamalarıyla, programın sadece 4,1 milyar dolara mal olacağını varsayım ediyor.
Bu NASA’nın Apollo programı için harcamayı planladığı 93 milyar dolardan çok daha az. Ve sonuçta daha evvel var olmayan 1 milyar metrekarelik bir alan sağlayan bir uzay ömür alanı olacaktır. Bu da uzayda arazi inşa etmek için metrekare başına toplam 4.10 dolarlık bir maliyet manasına geliyor.
Muhtemelen daha da etkileyici olan ise vakit çizelgesi, Dr. Jensen tüm inşaat projesinin 12 yıl üzere kısa bir müddette tamamlanabileceğini varsayım ediyor.
Ancak hayat alanını hava ve suyla doldurmak ve sıcaklığını düzenlemeye başlamak tekrar de daha uzun sürecektir. Yeniden de bu, böylesine argümanlı bir proje için nispeten kısa bir vakit çizelgesi.
Bu maliyetler ve vakit çizelgeleri tıpkı vakitte uzay araştırmalarına ilgi duyan milyarderlerin şahsî servet düzeyleri içinde de yer alıyor – işte size Jeff ve Elon.
Eğer Dr. Jensen’in fikirleri kısmen de olsa uygulanabilirse, ki yüzeysel olarak o denli görünüyor, biraz daha teknik geliştirme ile tahminen de bir sonraki büyük milyarder uzay müsabakası dünyanın birinci yapay yerçekimli uzay habitatını kimin inşa edebileceğini görmek olabilir.
Bu görülmeye bedel bir görünüm olurdu.