Twitter’da kullanıcılar ailelerinde hasta olan insanların mevti ile yaşadıkları rahatlamayı anlattı. Anne ve babaları ölünce olağandışı bir memnunluk hissettiklerini söyleyenlerin anlattıklarına bir bakalım…
Daha evvel hiç bu türlü bir şey duymamış olabilirsiniz fakat pek çok insan hastalanan ebeveynlerinin öldüğünü öğrendiğinde bir rahatlama yaşıyor.
Bu his birinin hayatınızdan çıkmasından çok, acısının son bulduğunu bilmekle ilgili üzere görünüyor.
Twitter’da bir kullanıcının “Babam öldükten sonra tuhaf bir rahatlama hissetmiştim” açıklamalarının akabinde gündem olan bahis ile ilgili birçok kişi benzeri yorumları yaptı.
“Babam öldükten sonra tuhaf bir rahatlama hissetmiştim. Acılarının dinmesinden, artık huzura kavuştuğunu düşünmemden kaynaklanmıyordu hissettiğim rahatlama. Rahatlamamın temelinde babamın bir daha ölmeyecek olması yatıyordu.”
“Annemin tedavisi 13 yıl sürdü. Evvel kanser , sonra kalp. O kadar çok şey atlattık ki. Kalbi kaç kere düzgün çalışmadı. O günler/ geceler de daima mevt korkusu ile yaşadım. Geceleri gidip nefesini denetim ediyordum hayatta mı diye. Her gün tıpkı dehşete uyanıyordum. Endişem bitti.”
“Aynı hissi dedem öldüğünde yaşamıştım.Çok uzun mühlet kanser tedavisi görmüştü. Bilhassa son 2 gün yaşamak değildi.Son gün onu hastanede gördüğüm o anı aylarca üzerimden atamamıştım.Ölüm haberi geldiği anda ki yansım ohh demekti. Allah yerlerini cennet eylesin. Başınız sağolsun”
“Babam 15 aydır kemoterapi radyoterapi alıyordu,yatalaktı ve bize ölecek demişlerdi birinci öğrendiğimizde. Metastaz yapmıştı ve tüm bedene yayılmıştı kanser. kupkuru vücudunun sol kolu ve bacağı şişince çabucak hekimine gittik ben 19dum bana nasıl kıyıp getirdiniz dedi?”
Sırtına bant yapıştırıyorduk bir tane, 3-4 tane yapıştırın dedi hekim. Meskene geldik o gece çok dua ettim sahur yaptım sabah ezanında uyudum. Sonra babam uyandırdı bir orta tekrardan uyudum ve uyandığımda babam vefat etmişti.
“Aynı şeyleri ben de hissetmiştim babam İçin. Akciğer kanserinin ileri son periyot ağrılarından ve ızdırabından kurtulmuş olması, beni çok memnun etmişti. “
“Dile getirmekten daima utanç duyduğum bir his. Annem ve çabucak akabinde babam öldükten sonra köksüz, yersiz, yurtsuz ve tuhaf bir özgürlük hissiyle çevrelenmiştim. Onları çok özlüyordum lakin sonra işte o büyük acıyı yaşadın ve bitti diyordum.”
“Annemden sonra, utanarak ben de bu türlü düşünmüştüm; evet, huzura kavuşmuştu, acıları sona ermişti lakin annem bir daha hiç ölmeyecekti… hayatımın en büyük korkusunu yaşamıştım ve tuhaf bir formda özgür hissediyordum.”
