Şizofreni Rahatsızlığı Olan Bir Bayanın Kendisine Sorulan Sorulara Verdiği 15 Ürkütücü Cevap

Sesler kafamın en derinlerin geliyor, sanki aynı vücutta yaşayan farklı insanlar gibiler. Kendi vücudumu, beynimin içinde yaşayan birileri ile paylaşıyor gibiyim. Aklıma bir şey geldiğinde onlar hemen yorum yapıyorlar. Fakat, misafir olduklarını bildiklerinden bu yorumları kibarlıkla ve sessizce yapıyorlar.

Benimle birlikte yaşayan 3 kişi var. Bunlar “Boşluk” “Küçük” ve “Şeytan”. Boşluk ve Küçük, iki kadın ve sadece seslerini duyabiliyorum, onları göremiyorum. Şeytanı ise görebiliyorum, aynı zamanda sesi de var.

Benimle en çok uğraşan Şeytan. Çoğu zaman onu görmezden geliyorum, fakat o anlarda çığlıklar atmaya başlıyor, kendini fark ettirmeye çalışıyor. Ama onu sadece ben duyabiliyorum. Yalnız kaldığımda onların varlığını kabul ediyorum ve onlarla sohbet ediyorum. Fakat insanların içindeyken onları görmezden geliyorum.

Onlarla ilk tanışmam 2 yaşımdayken oldu. Annemle yaşadığım zamanlarda eski evimizde, farklı sesler duyduğumu hatırlıyorum. Küçük’ün sesi küçük bir kız sesiydi, Boşluk ise biraz daha büyük bir genç kız sesiydi. 

Bir de Şeytan’ı hatırlıyorum. Karanlık ve büyük bir görüntüsü vardı.

Bunu ben de sık sık düşünüyorum aslında. Onları kaybedersem eğer sanırım özlerim, Şeytan’ı bile. Çünkü küçük yaşlardan beri onlar hep benimleydi. Pek çok şey paylaştım onlarla. 

Bir sabah uyandığımda burnumu ve kulaklarımı kaybetmiş gibi hissederim, benden bir parçayı alıp götürmüşler gibi olur.

Bu arada Şeytan benden nefret ediyor, tek söylediği bu.

Şeytan, cehennemde ölmemi istiyor.

Küçük, mor ve pembe bir midilli ile kendisine ait bir beden istiyor. Böylece Eros yüzerken, ona nefesini daha uzun tutması gerektiğini söylemek zorunda kalmayacağını söylüyor.

Boşluk ise havalı bir araba, bir milyon dolar para ve kendisine ait bir beden istiyor. Böylece bir daha kimseyle konuşmak zorunda kalmayacakmış.

Şeytan bana kendimi öldürmemi söyleyip duruyor. Diğer ikisi de bir şeyler söylüyor fakat elbette dediklerini yapıp yapmamak bana kalmış. Bu konuda özgür irademle seçim yapabiliyorum.

Resim konusundaki yeteneğimin de kendim gibi umutsuz vaka olduğunu söylüyor. Ama bence sorun yok, kesinlikle ona benziyor.

Küçük oldukça üzgün, çünkü ben büyüyorum, o ise hiç büyümüyor. Benimle birlikte büyümeyi deliler gibi istiyor ama büyüyemeyeceğini de çok iyi biliyor. Eskiden en iyi arkadaşımdı o benim ve onu halen çok önemsiyorum. Benim küçük kız kardeşim gibi.

Şeytan, benimle birlikte doğduğunu söylüyor. Ne denli umutsuz bir yaşam geçireceğimden emin olmak için yanıma gelmiş. Kendimi öldürene kadar da yanımdan ayrılmayacağını söylüyor, ki kendimi öldürmem gibi bir şey asla olmayacak.

Yüzmeyi çok severim. Ve yüzdüğüm zamanlarda da Şeytan beni sahilde bekliyor. Bu sayede ondan biraz da olsa uzaklaşabiliyor, suyun altına dalıyorum rahatlamak için. 

Bir ‘deli’ ile konuşuyorsan hiçbir soru garip değildir aslında…

Küçük, gerçek ve halüsinasyon arasındaki farkı anlamayacak kadar saf ve küçük. Boşluk ise gerçek olmadığının farkında.

Şeytan ise gerçek olduğunu, uydurma olmadığını ve benim kabusum olduğunu bağırıp duruyor.

Küçük seks yapmamdan hoşlanmıyor. Saklanıyor ve ağlamaya başlıyor fakat biliyor ki bu benim büyüme sürecimde yaşanması gereken doğal bir şey ve zamanla da kabul ediyor bunu. 

Boşluk’un pek de umurunda değil, umursamıyor açıkçası.

Şeytan ise durmadan bağırıyor ve işlediğim bu günahtan ötürü cehenneme gideceğimi söylüyor. 

Ben ise hepsini duymazdan ve görmezden gelip, erkek arkadaşıma odaklanıyorum. Çünkü o özel anlar, bana ve erkek arkadaşıma ait. Onlara değil.

Şeytan herkesin ondan nefret ettiğini biliyor, amacı da bizlerde nefret duygusunu yaratmak zaten. 

Soruna gelirsek eğer, aslında defalarca denedim bunu ama mümkün olmadı. Hatta elime geçen tek şey onun bana daha fazla bağırması ve daha güçlü hissetmesi oldu. Onunla tek başıma mücadele edebileceğimi düşünmüyorum. Zaten onun söylediklerini umursamamayı öğrendiğimden beri, varlığı çok da sorun olmuyor benim için.

Benim dışımda kimsenin hayali arkadaşları olmadığını öğrendiğimde fark ettim hastalığımı. O dönemde anaokuluna gidiyordum. Herkes benden kaçıyordu, aynı masaya oturmuyorlardı. Hiç arkadaşım yoktu diyebilirim. Şeytan bu durumdan memnundu, hoşuna gidiyordu yalnızlığım. 

Ortaokula geçtiğimde ise okula gitmedim, eğitimimi evimde aldım. Daha sonrasında hastalığı ve benim gibi insanlar hakkında araştırma yaptım. Daha sonrasında terapi görmeye başladım fakat bir yardımı olduğunu söyleyemem. Giderek daha da yalnızlaştım, depresif bir ruh haline büründüm. 

Şu an ise beni anlayan bir erkek arkadaşım var ve hayat onunla çok daha güzel bir hal aldı.

Aslına bakarsanız Şeytan, ben de dahil, herkese bağırıyor. Küçük ve Boşluk ise bazen kendi aralarında da konuşuyor.