*Gül Atmaca
Koronavirüs salgını nedeniyle uygulanan yasak ve kısıtlamalar, 1 Temmuz’da sona erdikten sonra limana bakan açık hava kahvehanesinde tekrar bir ortaya gelmiştik. Aylar süren ayrılıktan sonra birinci toplantımızdı. Herkes birbirine hal hatır sorduktan sonra birinci kelam alan arkadaşımız şöyle konuştu: “Arkadaşlar gördüğüm ve anladığım kadarıyla kümede fire yok; hastalığa yakalanmamayı ya da yakalansak bile onunla baş etmeyi başarmışız. Bu bile başlı başına devrimci bir eylemdir!”
Bunu söyleyen arkadaşımızın uğraşla dolu bir ömürden, devrimci gelenekten geldiğini bilmeseydim, bu cümleler “bencilce” gelebilirdi. Meğer haklıydı, evrim maddesine nazaran “hayatta kalabilmek” birinci amaçtı. Salgın mühletince Türk Tabipleri Birliği (TTB) üzere bilimsel ve sağlam tıp otoritelerine kulak vererek ve onların ikazlarını dikkate alarak bunu şimdilik başarmıştık.
Yıllarca Ankara, İstanbul başta olmak üzere ülkenin değişik kentlerinde hatta yurtdışında misyon almış, bürokrasi koridorlarından geçmiş; siyasi fikir ve hareketlerinden ötürü kimisi sürgün yemiş kimisi mahpus yatmış birden fazla emekli insanlardan oluşuyordu küme. Birçok, Ege’nin bu hoş kasabasına gelirken tahminen de “bundan sonra balık fiyatım, en fazla oturup kitap müellifim, fotoğraf yaparım” diye düşünüyordu. Kitap yazan, fotoğraf yapan, ufak bir teknesi olan da var elbette, lakin bununla yetinmedikleri ortada.
İzmir’in ismini foklardan alan; son yıllarda popülerliğiyle birlikte sıkıntıları da artan Phokaia/Foça’dayız. Bahsettiğimiz küme ise ismini Seyahat aksiyonları sırasında (2013) yapılan forumlardan alan Foça Forum. Bir küme insanın eforuyla kurulan lakin vakitle üye sayısı artan Foça Forum, maksadını meseleleri lisana getirmek, birlikte tahlil üretmek ve bunları yaşama geçirmek olarak belirlemiş. Her perşembe yapılan küme tartışmaları, “forum” mantığında sürdürülüyor. Foça Forum prensiplerini, faşizme- ırkçılığa karşı olmak; halkların kardeşliği temelinde hareket etmek; özgürlüğü doğal hak olarak görmek; forum mantığından vazgeçmemek, örgütlü hayattan yana olmak; ilçe bazında yurttaşların kelam sahibi olmasını sağlamak; tüm haksızlıklar karşısında sessiz kalmamak ve hareketli karşı duruş sergilemek olarak koymuş. salıpazarı escort
Hasan Ercan şöyle diyordu:
Foça Forum’un sıcak gündem hususları ortasında, ilçeye bağlı verimli Bağarası Ovası’nın imara açılmasının yarattığı sıkıntılar da var. Rumlar bu topraklardan göç etmeden evvel farklı çeşit üzüm yetişirmiş bu ovada. Artık yamaçlar, zirveler boş dururken beş metrede yer altı suyuna ulaşılan; yılda en az iki en fazla dört defa eser alınan ovada, inşaatlar ne yazık ki süratle ilerliyor; beton mikserleri aralıksız çalışıyor. Bu da yetmezmiş üzere yapılması halinde ovayı büsbütün ikiye bölecek olan ve Bağarası’nın köy vasfını yeterliden düzgüne yitirmesine yol açacak bir yol projesi var. Bu yalnızca tarım alanlarını değil anıt ve asırlık zeytin ağaçlarını dahi tehdit eden bir güzergâh. Yol planının değişmesi için daha evvel İzmir Karayolları 2. Bölge Müdürlüğü’ne bir müracaat yapıldı fakat sonucun ne olacağı belgisiz.
Foça Barış Bayanları
İştirakçi demokrasinin bir örneği olan Foça Forum aslında yalnız değil. Üstte saydığımız etraf hareketlerinde olduğu kadar bayan ve çocuk sorunlarında; insan hakları konusunda uğraşa imza atan bir küme daha var: Foça Barış Bayanları. Foça Barış Bayanları birinci olarak 20 Temmuz 2105’te bir ortaya gelmiş. Ülkede adaletli ve kalıcı bir barışın sağlanmasını destekleyecek etkinlikler düzenlemeyi; bayanlara ve çocuklara yönelik şiddete karşı çabaya dayanak vermeyi; toplumsal cinsiyet, bayan hak ve özgürlüklerine yönelik çalışmalar yapmayı; her türlü ayrımcılık ve ötekileştirmenin ortadan kalkması için uğraş göstermeyi; farklı kültür ve siyasetten bayanlar ortasında karşılıklı anlayış, işbirliği ve dayanışmayı geliştirmeyi hedefliyorlar.
Foça Barış Bayanları, Foça’da 8 Mart Dünya Bayanlar Günü, 1 Eylül Dünya Barış Günü üzere aktiflik ve hareketlerinin “ana” düzenleyicisi. Bunun dışında insan hakları, bayan ve çocuk hakları ihlalinde birinci sesini çıkaran kümelerden. Sığınmacı ve mülteciler “günah keçisi” ilan edilirken bilhassa sığınmacı bayan ve çocuklara yönelik aktifliği düşünenler de onlar. Bu ortada, koronavirüs salgını yüzünden çalışmaları aksamış olsa da Foça Kent Kurulu, onun çatısı altındaki bayan, etraf ve mahalle kurullarından de bahsetmek gerekiyor. Resmi bir kimliği olmayan bu sivil yapılanmalar, Foça’da yaşayan insanların idareye ortak olmasını sağlıyor. Problemlerin ve tahlillerin bol ışıklı, rahat koltuklu toplantı salonlarında değil yerinde tespitini amaçlıyorlar. Bu, demokrasinin en alttaki en küçük üniteden üste yanlışsız kurulacağı manasını taşıyor.
İzmir’in hoş ilçesi Foça’da denize hakikat inerken sol tarafınızda kalan zirvede, tarihi yel değirmenleri selamlar sizi. Foça Forum, Foça Barış Bayanlar ve öteki oluşumların beyaz saçlı Don Kişot’ları ise bu hoş değirmenlerin değil insan haklarını ve demokrasiyi yok sayanların; etrafa ve tabiata ziyan verenlerin üzerine fikirleriyle, teklifleriyle ve hareketleriyle gitmeye devam ediyorlar, edecekler de…
| “Hangimizin Yarası Yok ki?
Foça’daki Don Kişotlar’dan birisi de Tabip Sait Almış. Uzmanlık alanı nöropsikiyatri olan, Yıllarca Menemen ve Foça’daki hastanelerde birçok kişinin bilhassa “yaşlanmayla” ortaya çıkan nörolojik sıkıntılarına deva olan Almış, bir yandan da yazmayı sürdürmüş. Kitapları ortasında, Mehmet İnanç Turan ile kaleme aldığı “Özgür Bir Dünya İçin Direnen Kasabalılar”, “Marksizm’in El Kitabı”, “12 Eylül Karanlığında Vefata Ateş Yakanlar”ın yanı sıra tek başına kaleme aldığı “Firari Hayat”, “Bolşevik Hayri”, “Çocukluğumun Renkleri” var. Almış, son olarak Foça’ya dair hikayelerinin yer aldığı “Hangimizin Yarası Yok ki” isimli kitabı çıkardı. Kendisi de Almış üzere devrimci gelenekten gelen sanatçı dostu (Ezginin Günlüğü’nün eski kelam müellifi, bestekarı ve solisti) Hüsnü Arkan, kitap için şunları yazmış: “Sait Almış, hikayelerinde bize küçük bir kıyı kasabasının, Foça’nın içinden, derininden, kalbinden sesleniyor. O kadar ki, anlatıcının muharrir değil de Foça’nın kendisi olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz. Geçen yüzyılın yerinden ettiği sıradan insanların şaşırtan dünyalarıyla, sırlarıyla, boşlukta sallanan hayatlarıyla tanışıyorsunuz. Haftalarca dinmeyen poyraz, yüzlerce yıllık ekmek telaşı, yüzlerce yıllık aşklar, acılar, tasalar, kaygılar, dönüp duran mevsimler… Foça’da vaktin daima yinelenen sesi, sessizliği…”
|
