Fehmi Koru*
Yaşı yaşıma yakın olanlar, hele bir de benim üzere siyaseti yakından izleyen cinsten iseler, hayatları boyunca, gelişmelere bakıp kim bilir kaç sefer, “Biz bu sineması daha evvel tekraren görmüştük” hissine kapılmışlardır.
Bizde tarih sıkça tekerrür eder.
Daha önceye gitmeye gerek yok, Cumhuriyet’in kuruluşu sonrasındaki yaklaşık 100 yılı bu emelle ele alsak bile bu kanaate varabiliriz.
Siyasi partilerimiz daima oldu lakin son 100 yıl içerisinde çok sayıda parti de kapatıldı. Tam “Anayasada parti kapatmayı zorlaştıracak değişiklik de yapıldığı için artık o zaman kapandı” demeye başlamıştık ki…
Öteki partiler lakin yakın gördükleri öbür partilerle ittifak kurarak muvaffakiyet ararken, kendi başına girdiği son seçimde (2018) yüzde 10 barajının üstünde 6 milyon ve yüzde 11.70 oy alarak 67 milletvekili çıkarmayı başarmış HDP ile ilgili kapatma davası açılabildi.
İktidara yakın bir gazetenin başyazısında, Cumhuriyet’in kurucusu olduğu argümanının sahibi anamuhalefet partisi CHP’nin kapatılması talebi yapıldı.
AK Parti genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın birinci gençlik yıllarında ilgi duyduğu ve siyasi hayatında içinde yer aldığı partiler -Milli Nizam, Ulusal Selamet, Refah ve Fazilet partileri- Anayasa Mahkemesi tarafından kapatılmıştı.
Rakipleri sevinmişti.
İçinden cumhurbaşkanı çıkarmış, ülkeyi 20 yıldır yöneten siyasi takımın partisi de -AK Parti- 2008 yılında az kalsın tekrar Anayasa Mahkemesi tarafından kapatılıyordu. Mahkemede tek bir üyenin kapatmaya baştan karşı çıkan üyelere son anda katılması sayesinde birebir akıbete uğramaktan kurtulabilmişti AK Parti…
AK Parti kapatılsaydı CHP ve CHP’liler sevinecekti; artık CHP kapatılsa AK Parti ve AK Partililerin sevineceği anlaşılıyor.
Şahsen ben ve benim gibiler, toplumda kendisine taban tutmayı başarmış partilerin kapatılmak istenmesine her kezinde karşı çıkmıştık. Parti kapatmayı zorlaştıran teşebbüsü de sahiplenerek…
Parti kapatmanın tarihe karışmasını bekleyerek…
Kendimi ve benimle birebir durumda olanları bahtsız sayıyorum.
Talihli olanlar, geçmişte kapatılmanın eşiğinden dönmüş oldukları halde, artık rüzgarı artlarına aldıklarını düşünerek rakiplerini siyasi alandan tasfiye etmeye kalkışanlar…
Lisana getirilen talep sırf parti kapatmaktan da ibaret değil; birebir gazetenin bir öteki günkü başyazısında, bugünün koşullarıyla İstiklal Savaşı sırasında yaşananlar ortasında paralellik kurularak, o periyotta ‘muhalif’ tavır sahiplerine uygulanmış ‘sınır dışı edilme’ gibisi bir zecri uygulamaya başvurulması da talep edildi. [Yazının başlığı olan ‘Hainleri besliyoruz’ ne kadar tipik ve olayın kendisi de ne kadar ironik değil mi?]
Sıkıntı bir ülke burası.
Galiba düzgün eğitim almış gençlerimizi bu zorluk yüzünden öbür ülkelere kaptırıyoruz. Eskinin hudut dışı edilmesi öngörülenlerden oluşan listesi 150 bireyden ibaretti; şimdilerde yurtdışına kaptırdığımız bedeller ise onbinlere ulaşmakta.
İş anamuhalefet partisini kapatmaya, ‘hain’ diye yaftalanan muhalifleri hudut dışı etmeye kadar vardırılırsa, buradaki zorluklara karşın ülkelerinde kalmakta direnen on binlerce kıymetli insanımızı daha kaybedebiliriz.
[Dün, bulunduğum yerdeki internetin yavaşladığını fark edip suratını ölçmek için kullandığım programı çalıştırdığımda, en doruğa yerleştirilmiş bir reklam karşıma çıktı. Bir kuzey Avrupa ülkesi, o reklamla, her alanda yeterli yetişmiş gençleri ilgilendikleri iş alanlarında çalışmak üzere kendisine davet etmekteydi. Evvelce tıp fakültelerinde dirsek çürütmüş hekimlerimize çalışmak üzere başvurduklarında birkaç yıl daha okuma kaidesi uygulayan ülkeler, gelenleri artık derhal işe başlatıyorlar. Binlerce hekimimiz, mühendisimiz aileleriyle birlikte yaban ellere çalışmaya gitti, gitmeye devam ediyor.]
Latife üzere sahiden.
“Nasıl olsa bugünler de geçecek” kanısı bile karamsarlığımı gidermeye yetmiyor.
Geçmişte rakipleri tarafından kendilerine yapılmak istenen yanlışlıkları şimdilerde rakipleri için isteyebilenleri görünce, bugünün mağdurlarının yarın muktedir olunca diğerlerini mağdur etmeye kalkışmayacaklarını kim nasıl garanti edebilir?
Bugünün muktedirlerinin, farklı düşünenlere, muhalif tutum alanlara uygun gördükleri sıfatların tıpa tıp birebiri geçmişte onlar için kullanılıyordu; kulaklarımda o sıfatlar ve onlara eşlik eden “Kapatılsın” bağırtısı hala duruyor.
“Sınır dışı edilsinler” deniliyor ya artık, o vakitler da birileri “Suudi Arabistan’a defolup gitsinler” diyorlardı.
Diyenler değişti, zihniyet birebir kaldı.
Tarihin bizdeki kadar ve sıklıkta tekerrür ettiği diğer bir ülke bulmak herhalde imkansız.
Bazen abonesi olduğum platformlarda karşıma çıkan ve ilgimi çeken bir sineması tercih ettiğim oluyor; bir yere kadar takılmadan, onu güya birinci kere izlediğimi sandığım da oluyor; lakin o denli bir sahneyle karşılaşıyorum ki, sinema o sahneyle ve orada benim için bitiyor. Onu tekrar izlemek yerine öteki bir sinemaya geçiyorum.
Ülkede cereyan eden eski devirlerde motamot yaşanmış olayları izlemek zorunda kaldığımızda da kendimize keşke o denli bir çıkış yolu bulabilseydik.
Keşke “Ben bu olayın benzeriyle daha evvel karşılaşmıştım” kanaatine vardığımda da, izlediğimi fark ettiğim sineması durdurduğum üzere, anlamsız tekerrürü de engelleyebilsem yahut hiç değilse yarıda kesebilseydim.
Tekrar de ümitsizliğe kapılmaya gerek yok.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
