Suriyeli çocukların artık ne oyun oynayabilecekleri bir mahalleleri ne de doyasıya top koşturabilecekleri bir alanları kaldı. Kimisi çadırkentte dünyadan haber siz oyun oynamaya devam ederken, kimisi de çoktan toplumsal yaşama adapte oldu.
Şanlıurfa‘da merkezindeki Topçu (Rabia) Meydanı’nda gün uzunluğu top oynayarak vakit geçiren savaşın çocukları ülkelerine dönecekleri günleri iple çekiyor. Gazete İpekyol savaştan kaçarak hayat uğraşı veren çocukların meydandaki oyunlarına ortak oldu ve onların hayat öykülerini dinledi.
‘SURİYE’YE DÖNMEK İSTEMİYORUM’
12 yaşındaki Abdullah Hattap, “Şanlıurfa’ya Suriye’deki savaştan kaçarak ailem ve akrabalarımla birlikte geldim. Savaştan kaçmasaydık canımızdan olacaktık. Şu anda orada savaş olduğu için dönmek istemiyoruz. Suriye’de Rakka kentinde yaşıyorduk. Burada bu meydanda arkadaşlarımla birlikte top oynuyorum. Yaşım küçük olduğu için ben çalışmıyorum, ailem çalışıyor. Ailemin belli bir işi yok, ne iş bulurlarsa onu yapıyorlar. Suriye’de savaş sona ererse ailemle dönerim” dedi.
‘TOP OYNAYACAĞIMIZ BİR ALANIMIZ BİLE KALMADI’
13 yaşındaki Ümran Zekeriya, “8 ay evvel buraya geldik. Ailem ve yakınlarımla savaştan kaçarak geldik. Ağabeyim sabahtan akşama kadar ne iş bulursa çalışıyor. Bir ağabeyim var ve yalnız o çalışıyor. Hammallık yapıyor, zati ne iş bulsa çalışıyor. Babam yaşlı ancak oda hafif iş bulursa çalışıyor. Ben de burada Suriyeli öğrencilere açılan okula gidiyorum, eğitimime devam ediyorum. Şayet savaş biterse Suriye’ye dönmek istiyorum zira oraları çok özledim. Orada Rakka’da yaşıyorduk fakat artık savaştan ötürü konutumuz yıkılmıştır. Orada top oynayacağımız bir alanımız bile kalmadı. Yaşım küçük olduğu için çalışıp aileme yardım edemiyorum. Okuldan kalan vakitlerde burada akşama kadar top oynuyorum. Suriye buradan daha hoştu. Urfa’da çalışacağımız bir iş bile bulamıyoruz. Oralar daha hoştu. Arkadaşlarımız oradaydı, akrabalarımız oralardaydı. Savaş bitse de keşke Suriye’ye dönsek” diye konuştu.
‘SURİYE’YE DÖNMEYİ DÜŞÜNMÜYORUZ’
10 yaşındaki Hamza El Hammudi, “Urfa’ya bir sene evvel geldik. Ailemiz dört kişilik, babam, annem, kız kardeşim ve ben geldik. Orada Rakka’da kalıyorduk. Orada savaş bitse bile dönmeyi düşünmüyoruz. Zira orada ne konutumuz kaldı ne de mahallemiz, dönsek bile nerede kalacağız. Türkiye’ye yerleşmeyi düşünüyoruz. Babam bir dönercinin yanında çalışıyor, annem ise dikiş ve nakış yapıp para kazanıyor. Benle kız kardeşimde burada bize açılan okullara gidiyoruz. Oradan artan vakitlerde da burada arkadaşlarımla top oynuyoruz” dedi.
(Kaynak: Gazeteipekyol)
