Elif Ural
Gittiğinden bu yana herkes Aydın Ağabey’i yahut Usta gazeteci Aydın’ı anlatıyor.
Ben de Aydın Amca’yı dilim döndüğünce yazayım istedim.
Babam ve Aydın amca sanırım ilkokul birinci sınıftan (daha evvel de olabilir), Ödemiş’ten arkadaşlar.
Dedem, ilkokul öğretmeni Latif Bey’in okullar tatil olduğunda ikisini de kent kütüphanesine götürüp, kütüphaneciye “Önlerine koyduğum kitaplar bitmeden salma bunları” diye tembihlemelerini hem babamdan hem Aydın amcadan dinlemekten daima keyif alırdım.
Ben ilkokuldan sonra İzmir’de yatılı okudum, babamdan daima bir “Aydın Engin” duydum ancak meskenden uzakta olduğum ve Aydın Amca Ödemiş’e sık gelmediği için bu periyotlarda o, benim için babamın çocukluk arkadaşı, gazeteci Aydın Engin’di, ta ki ben 20 yaşındayken babam Savga Ural beyin kanamasından ölene kadar…
Babam öldü. Aydın Amca Tırmık’a “Savga öldü” diye bir yazı yazdı.
Üniversitedeydim. Sudan çıkmış balık üzereydim. Korkmuştum. Cenazeden sonraki birinci konuşmamızın tam tarihini ve yerini hatırlamıyorum lakin ben ağlarken “Tamam ağlama bakayım, merak etme artık ben varım” demesi hâlâ kulağımda.
O günden sonra o “amca” sıfatını aldı ben de “yeğen”.
İzmir’de Reuters’ta çalışıyorum lakin artık İstanbul’a gelme vakti. Aydın Amca’yı aradım, “Kapat arayacağım seni” dedi.
Benden sonra Çiğdem Anad ile konuşup “Ya benim bir yeğen var. Bu kız Reuters’ta çalışıyor. Pek uygun İngilizce konuşuyor. Bakın bakalım dış haberci olur mu?” demiş.
İstanbul’a geldim ve dış haberci oldum. Artık Katar’da Al Jazeera’de Orta Dogu’dan sorumlu editörsem Aydın amcam o telefon konuşmasını yaptığı içindir.
İstanbul’a birinci geldiğimde kalacak yerim yok, canım Oya ablam ile meskenlerini açtılar. Beylerbeyi’nde onlarda kalıyorum. CnnTürk’te vardiyalı çalışıyorum. Sabah 2’de servis almaya geliyor, 5’te işte olmak içinyollara düşüyorum. Aydın amcaher akşam, “Bana bak, servis sürücülerinden öbür birini gördüğün yok, konutta kalacaksın” diye benle dalga geçiyor.
Yıllar içinde İsrail’e gittim. Gazetecilik yapıyorum. Birtakım gazetelerden köşe için yazı istediklerinde her yazımı evvel ona atmamı mecbur kıldı. Her bir yazıyı evvel o onayladı, düzeltti.
Orada kaldığım 5 yıl boyunca her patlamada, her savaşta, iki günde bir, “Nasılsın? Beni habersiz bırakma. İmza: Amca” diye bildirileri daima yüzüme bir gülümseme koydu.
Yıllar uzunluğu o iletilerde, “Sesin çıkmıyor. Beni orta. Amca” ve “Aydın Amcacığım, düzgünüm merak etmeyin. Birinci fırsatta arayacağım. Yeğen” cümleleri rutinimizdi.
Türkiye’ye yine geldiğimde her vakit güzeliyle kötüsüyle hayatımda her ne oluyorsa, içinde oldu. Hele de onun değimiyle, kuyruğum her sıkıştığında, Aydın amca pusulam oldu.
Parasız kaldığımda cebime çaktırmadan para koydu. İşten kovulduğumda yahut iş bulamadığında “Karartma enseyi” diye azarladı. Yeni işlere başvururken taktikler verdi. Korktuğum kararlar alacakken cesaretlendirdi.
Ben daha dünyada yokken gazeteciliğe başlamış olmasına karşın, Orta Doğu konusunda bir gelişmeyi konuşuyorken “Peki Elif, bu ne demek?” diye nitekim de merakla fikrimi sordu.
Bugün 48 yaşına merdiven dayamış ben, o olmasa nerede ve nasıl olurdum, en ufak bir fikre sahip değilim.
En son ameliyattan bir gün evvel konuştuk. “Ben sizi iki güne ararım yeniden dediğimde,” “Arama yav, biraz başımı dinleyeyim ameliyattan çıkınca, hazır hastayım bahanesiyle” diye takıldı güldük.
Son konuşmamız olduğunu varsayım bile edemezdim.
Hâlâ güya telefon çalacak ve bana “Elif, sesin çıkmıyor merak ediyorum” diyecek üzere geliyor.
İnanılmaz hayat kıssası, efsane gazeteciliği, pırıl pırıl insanlığı, muzipliği ve bence en kıymetlisi su katılmamış yüreği bana, bize kalan.
Her yerde yazılanları gördükçe hem yüreğim dağlanıyor hem de için için gurur duyuyorum, bana “yeğenim” dedi diye.
Ancak ne palavra söyleyeyim, artık telefonu her elime aldığımda ona yazasım var:
Aydın Amca, herkes Aydın Abi öldü diye haber yaptı, yapıyor lakin benim ikinci defa babam öldü yav, kimsenin haberi yok. Ne halt edeceğim ben?
İmza: Yeğen
