Fehmi Koru*
İçinden geçtiğimiz periyodun baş karıştırıcı bir tarafı var. Vazifeleri yahut pozisyonları gereği zihinleri en açık olması gereken insanların birtakımı, hayati hususlarda bile, üzerinde fazla düşünülmediğini aşikâr eden görüşler açıklayabiliyorlar.
Herhalde öncelikle sorumlu mevkilerde bulunan yahut kelamları temsil ettikleri kurumun görüşü olarak algılanabilecek bireylerin ağızlarından çıkana dikkat etmeleri gerekir.
Örnek mi istiyorsunuz?
Birinci örnek adalet bakanı Bekir Bozdağ’dan…
Kamuoyunun dikkatini çeken yakın gelişmelerden biri, üç yıl evvel, İstanbul’daki başkonsolosluklarında Riyad’tan özel olarak gönderilen bir infaz timinin vahşice katlettiği Suudi Arabistanlı gazeteci Cemal Kaşıkçı davasının başına gelendi.
Türkiye cinayeti bir şahsa, bir gazeteciye karşı yapılmış mevtle sonuçlanmış bir teşebbüs olmaktan öteye taşıdı ve topraklarında meydana geldiği için, kendi egemenliğine karşı yapılmış bir tecavüz olarak da gördü.
Suud başkonsolosluğu çatısı altında yaşananları, infaz anı ve sonrasını, dünya medyası Türkiye’den sağlanan fotoğraf takviyeli bilgilerden izledi. BM’nin açtırdığı soruşturmayı fiilen yürüten özel temsilci, raporunda, infazcıların vatandaşı olduğu ülkenin idaresini isim de vererek suçladı.
Ankara’dan edindiği bilgilerle…
Olayı görmezden gelmeye çalıştığı ziyadesiyle aşikâr olan Suudi Arabistan idaresi, Türkiye’nin ısrarlı gayretleri karşısında sessizliğini bozmak, ‘yargı’ ismi altında ivedilikle bir teşebbüste bulunmak ve tim üyelerinin birçoklarını hatasız bulsa da birkaçına idam cezası vermek zorunda kaldı. [İdam cezaları da sonradan yumuşatıldı.]
Cumhurbaşkanı, ilgili bakanlar, iktidar partisinin bahse ilgi duyan sözcüleri, cinayeti kınamakla yetinmeyip Suudi Arabistan’ın olaya yaklaşımını, kurduğu mahkemenin işleyişini, verilen sureta cezaları daima eleştirdiler.
Sonunda ne oldu?
Üç yıldır devam eden davada mahkeme savcısının “Dosya Suudi Arabistan’a gönderilsin” talebinin onay için ulaştırıldığı adalet bakanlığı talebi uygun buldu ve yargılamayı sürdüren ağır ceza mahkemesi de tıpkı tarafta karar aldı.
Dava belgesi Suudi Arabistan’a gönderildi, Türkiye’deki yargılama durduruldu.
Neden?
Soruya muhatap olan adalet bakanı Bozdağ’ın yanıtı şu:
“2018’den bu yana geçen mühlet içerisinde yargılamada bir milim ilerleme sağlanamadı. Zira 26 sanık var, bu sanıkların yargılanabilmesi için Türk mahkemesinin huzuruna getirilmesi lazım ve bunlar Suudi Arabistan vatandaşı oldukları için bugüne kadar mahkeme huzurunda hazır bulundurulamadılar.”
Ve şunlar da:
“Davanın durdurulması ve yargılamanın Suudi Arabistan’a nakledilmesi büsbütün yasaya uygundur. 6706 sayılı yasanın 24’üncü hususu, ‘1 yıldan daha fazla mahpus cezasını gerektiren cürümlerde soruşturma ve kovuşturma sırasında şayet kuşkulu yahut sanığın yabancı devletin vatandaşı olması nedeniyle mahkeme huzurunda bulundurulamıyorsa ya da isimli yardım yoluyla savunması alınamıyorsa soruşturmanın yahut kovuşturmanın nakline karar verilebilir. Bu kanun burada bu türlü dururken ve bu kadar açık yazarken, Adalet Bakanı nasıl hayır diyebilir buna?”
Bayağı serinkanlı cümleler bunlar…
O denli de, mevzunun merak edilen istikameti bunlar değil ki… Kimse “Yapılan hukuka uygun değil” demiyor; yargı metoduna biraz vakıf olan biri bile, yapılanın yasal olduğundan haberli. Sanıkların mahkemeye getirilemediği de biliniyor.
Temel merak edilen, Suudi Arabistan’ın mevzuya yaklaşımı aşikarken, Türk yargısının kendilerinden istediği sanıkları göndermeyerek yargılanmalarını ve isimli yardım yoluyla savunmalarının alınmasını engelleyenin Suudi Arabistan olduğu bilinirken, o ülkede kurulan mahkemenin sanıkları üstün körü yargıladığı ve hak ettikleri cezaları vermediği tenkitleri ortadayken, daha da kıymetlisi orada yargılama süreci tamamlandığı halde, bu türlü bir sürece neden gereksinim duyulduğudur?
Ülkede günlerdir spekülasyondan geçilmiyor.
İktidarın hiç hoşlanmayacağı cinsten spekülasyonlar bunlar…
Bakan topu taca atıyor, başları karıştırıyor ve kelamlarının spekülasyonların hızlanmasına yol açacağını düşünmüyor bile…
İkinci örnek olay da CHP’den
Türkiye birkaç aydır Millet İttifakı’nın cumhurbaşkanlığı seçiminde kimi aday göstereceğini sıkıntı edinmişken, ittifak içerisinde yer alan partilerin başkanları aday belirlemeyi seçime az kala yapma kararı verdiklerini açıklamışken, birden teğe ortaya atılan mümkün aday isimleri gündeme geliverdi.
Gelir a…
CHP önderi, partisinin bir belediye liderinin –Mansur Yavaş‘ın- isminin öbür bir parti tarafından aday olarak zikredilmesine teşekkür ederek hususa esprili yaklaştı.
Tıpkı cepheyle irtibatlı birkaç kişi ise, kim/ler tarafından ortaya sürüldüğü anlaşılmayan bir öbür ismin –Haşim Kılıç’ın- aday olarak düşünülmesi ihtimaline karşı çıktılar.
Ben bunu garip karşıladım.
Daha garip bir şey daha oldu ve vaktiyle CHP’de ikinci adam pozisyonunda bulunmuş İstanbul milletvekili Gürsel Tekin, bir televizyon programında, hepsinden ileriye giden şu açıklamayı yaptı:
“Kesinlikle şuna emin olabilirsiniz. Cumhuriyet Halk Partisi’nin dışında bir adayın kelam konusu olmayacağını söyleyebilirim. Aday CHP kimliğini taşıyacak. Konuşulan isimler çok değerli olabilir lakin ana muhalefet önderi dışında bir isim tartışması kasvet olur.”
Neymiş?
Bir kez “Kesinlikle” sözü kullanılıyor; bununla söylediğinin ferdî bir görüş olmadığını anlamamız gerekiyor. Akabinde, Millet İttifakı çatısı altında dürüst bir seçim ve sağlıklı bir geçiş için bir ortaya gelen altı siyasi parti başkanına bırakıldığı bilinen aday belirleme misyonunun göz boyama olduğunu düşünmemize sebep olabilecek sertlikte aday açıklaması geliyor.
“Aday CHP kimliğini taşıyacak” diyor. Orada da kalmıyor, “Ana muhalefet başkanı dışında bir isim olamaz” manasına gelecek bir cümle de bunun gerisine ekleniyor.
Hakikat mu bu?
Şayet doğruysa, ittifak çatısı altında görüşüp duran altı başkana atfedilen vazife ne oldu?
İşte size iki farklı cepheden baş karıştırıcı iki örnek olay…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
