David Hume’ün dış dünya ve objeler hakkındaki teorisi günümüzde hala yaygın bir halde tartışılmaktadır. Hume’a nazaran dış dünyanın varlığı hayal gücünün bir eseriydi zira şayet beşerler hayal gücüne sahip olmasaydı objelerin sürekliliği mümkün olamazdı. Nasıl mı? Bir arada inceleyelim.
David Hume, insanların dış dünyaya ve farklı objelere inanma sebeplerini açıklamaya çalıştı. Kendisinin öbür felsefecilerden farkı ise sorulan soruya değil yanıta odaklanmış olmasıydı.
Hume’a nazaran, insanların dış dünyaya ve objelere inanmalarının üç kaynağı vardır: duyular, akıl yürütme ve hayal gücü.
Ancak, ne duyular ne de akıl yürütme bu inancın kaynağı olabilirdi zira duyularla algıladığımız şeyler bedenler(nesneler) değil, yalnızca algılar ve algılar ortasındaki ilgilerdir.
Bu nedenle, Hume’a nazaran dış dünyaya ve objelere inanmanın tek kaynağı hayal gücüdür. Algılarımızın sürekliliği ve tutarlılığı, hayal gücümüzün dış dünyada daima var olan objelerin olduğuna inanmasını sağlar.
Hume, dış dünyaya ve objelere olan inancın, algılarımızdaki benzerlik ve kesintiler ortasında bir istikrar sağlayan hayal gücümüzün bir eseri olduğunu argüman eder.
Yani Hume’a nazaran hayal gücü olmadan objelerin ve dış bir dünyanın varlığı mümkün değildir!
Özetle, David Hume dış dünya ve objelere olan inancımızın kaynağını anlamaya çalışır ve bu inancın hayal gücümüzden kaynaklandığını savunur.
Algılarımızın sürekliliği ve tutarlılığı, hayal gücümüzün dış dünyada daima var olan objelerin var olduğuna inanmasını sağlar.
Bu inanç, algılarımızdaki benzerlik ve kesintileri dengelemek için hayal gücümüzün ürettiği bir kurgudur. Ne düşünüyorsunuz? Yorumlara bekliyoruz.
