Tüm vakitler kendine nazaran kaotik olsa da 90’lar Amerikan kültürü açısından daha fırtınalı vakitlerdi. Bu kaos ortamından Hollywood da beslendi: Uğraşlar, melekler, şeytanlar sinemalarda sık sık görülmeye başlandı.
Peki 1990’lar Hollywoodu’nun ünlü üretimlerindeki melekler ve şeytanlar neden birçok sinemada obsesyon haline geldi? Hangi sinemalarda karşımıza çıktı gelin birlikte inceleyelim… 👇
Kaynak: https://collider.com/90s-movies-angel…
Şeytanlar ve melekler ortasında büyük bir fark varsa Dünya’da var olmak için her vakit farklı niyetlere sahip olmaları elbette.
“The Prophecy”, insanlığın bahtı için savaşa giren melekler ve şeytanlar etrafında inşa edilmiş bir franchise.
Frank Langella, “The Ninth Gate”teki şeytan imgesi için 3 farklı eser bile oluşturuyor.
Cehennem, şeytani güçler, büyümekte olan muhteşem kahraman cinsine de dahil oluyor.
Öte yandan Hollywood üretimlerindeki meleklerimiz, genel olarak dünyanın durumuyla pek ilgili değiller. Dünyayı değiştirmek yerine bireylerin hayatlarını değiştirmeye odaklanıyorlar.
William Hurt ve Andie Macdowell ortasında bir çöpçatanı oynamak isteyen melek Michael olarak John Travolta da bireylerin aşk hayatına dokunarak bireylerin hayatlarını düzgünleştirmek isteyen melek figürlerden.
“A Life Less Ordinary”de de Delroy Lindo ve Holly Hunter, umutsuzca Ewan McGregor ve Cameron Diaz’ı bir ortada tutmaya çalışıyorlar.
Cennetten yeryüzüne gönderilen melekleri de unutmayalım.
Bir de hami meleklerimiz var…
Ghost‘ta Demi Moore’un, Heart and Souls‘da Robert Downey Jr.’ın korunması yahut Robin Williams’ın Cuba Gooding Jr. tarafından What Dreams May Come‘da cennete yönlendirilmesi akıllara birinci gelen örneklerden.
Peki 90’lar Hollywood üretimleri şeytan, melek, cennet ve cehennem imgelerine neden bu kadar “kafayı takmış” durumdaydı?
90’lar Hollywood’unda, kötülüğünden düzgün olmak için vazgeçebilecek bir şeytan yoktur, lakin bir meleğin dünyanın kötülüklerine yenik düşme bahtı her vakit vardır.
O zamanki Amerikan kültürü bağlamında bakıldığında, bu, vaktin öncelikle beyaz, orta sınıf ana akım izleyicilerinin memnunluğu ve güvenliğine ait genel bir güvensizliği yansıttığı sav ediliyor.
Değişen hükümetler; teknoloji, cümbüşün tüketiliş ve pazarlanış formları, Oklahoma City bombalaması vb. ulusal trajedilerin medyada yer alması üzere durumların ortasında sert bir değişim yaşanmasından sonra her şeyin masumiyetini kaybettiğine inanılıyordu.
Dini estetik ve ögeler kullanan bu tıp sinemalar yapmak (dogmatik dini üretimler olmanın aksine), izleyicilere bir düzensizlik sunarak tasalarını çözmeleri için bir alan veriliyordu.
Ya da her şeyin yoluna gireceğine dair rahatlatıcı bir teminat verip bir meleğin ruhlarını kolladığı algısı yaratılıyordu.
Bu nedenle, kıyameti tetikleyen şeytan figürleri ve en çok gereksinimi olanların ruhlarını kurtarmak için yeryüzüne inen melekler hakkındaki sinemalara maruz kalma fikri, varoluşsal bir krizden geçen beşerler için bir tıp sinema terapisi misyonu görüyordu.
90’lı yıllardaki Amerikalı izleyiciler, etraflarında daima değişen ve görünüşte daha da berbatı olan bir dünyayı manalandırmak için bu rahatlatıcıya gereksinim duyuyorlardı.
90’lar Hollywood’u da insanların, dünyanın sona erdiğine ikna olduğu bir vakitte, kitle bağlantı makinesi trajedilerini bir çeşit rahatlatıcı ve hakikaten uzaklaştırıcı bir şova dönüştürdü: Bir çeşit sinema kilisesi oluşturdu.
Siz bu durum hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım…👇