Kırmızı ayakkabılarıyla nam salan Kral XIV.Louis neden topuklu ayakkabılara düşkündü? Saray çalışanları neden hükümdarın kapısını çalamıyordu? Fransız sosyetesinin birbirinden tuhaf alışkanlıklarını derledik! Buyurun okumaya!👇
Kaynak: https://www.youtube.com/watch?v=rU-Ed…
1600’lü yıllarda, Versay saray hayatı hayli katı kurallara sahipti. Buna karşın birtakım saraylılar kapalılığı pek önemsememekteydi.
Saint-Simon Dükü Louis de Rouvroy’un anılarına nazaran, Prenses d’Harcout ne vakit tuvaleti gelse muhtaçlığını görürdü. Vakit ve yer onun bu işi görmesi için değerli değildi.
On yedinci yüzyıl Paris’i, tüm Avrupa için modanın merkeziydi.
Topuklu ayakkabılar, at binmeye yardımcı bir icat olarak ortaya çıksa da kraliyet ailesi ortasında moda oldu. Topuklu süvari çizmeleri yaygınlaştı ve beşerler daha sık topuklu ayakkabılar giymeye başladı. Alt sınıflar tarafından gölgelenmek istemeyen soylular, statülerini ve ayrıcalıklarını göstermek için topuk uzunluklarını yükselttiler.
Kral XIV. Louis’in gösterişli topuklu ayakkabılar giymeye başlaması biraz vakit aldı. Hatta en sevdiği dizayncı Jean Berain’e diktirdiği özel kıyafetlere yüksek topuklu ayakkabılar eklettirdi.
Louis topuklu ayakkabıları severdi ve hem erkekler hem de bayanlar bu ayakkabıları bir moda sözü olarak giymeye başladı. XIV. Louis’in vaktinde topuklar beş ila on iki santimetre yüksekliğindeydi; tokalar, kurdeleler ve soyluların istediği her türlü gösterişli süslerle süslenmekteydi. Soyluluğun imrenilen bir simgesi olan yüksek topuklu ayakkabılar, Versay Sarayı’nda son derece tanınan hale geldi. Kırmızı topuklu ayakkabılar ise açık orta sosyetenin favorisi oldu. Bunun sebebi muhtemelen kırmızı boyanın değerli olmasıydı. Kırmızı topuklu ayakkabılar estetik ve lüks kabul ediliyordu. Böylelikle, yalnızca makul soyluların bu çeşit ayakkabıları giyebileceğine karar verildi.
Versay’da yüksek bir rütbeye sahip olmak yanında özel ayrıcalıklar getiriyordu.
On yedinci yüzyılın sonlarına hakikat geçit merasimi yatakları tanınan hale geldiğinde, soyluların ziyaretçilerini daha çok yatak odalarında kabul ederdi. Oymalarla süslü eşyalar, ipek perdeler ve devrin lüks mobilyalarıyla kaplı bu yataklar, görülmesi gereken bir görünümdü. Bu uygulama; bir güç sembolü olarak hayati bir hedefe hizmet ettiler. Bir merasim yatağı, sahibinin son derece varlıklı ve değerli olduğunu gösterdiği için değerli bir statü simgesiydi.
Saray halkının imtiyaz sahibi olmaları için izlemeleri gereken kurallar vardı. Soylular, yalnızca soylarının derecesini kanıtlamakla değil ayrıyeten katı giysi kurallarına da uymakla da yükümlülerdi.
Erkeklerin şık ve farklı faaliyetlere nazaran giyinmesi beklenirken bayanlar için durum daha karışıktı. Taşınması sıkıntı, üç modüllü bir elbise giymeleri beklenirdi. Etekleri ağır, uzun ve üç arşına yahut dört metreye yakın olurdu. Balina kemiğinden yapılmış, rahatsız edici korseler giymek zorundalardı. Giydikleri bu kıyafetler geniş ve oval yakalara sahipken etek uçları yeri bulurdu. Referans yapmaları gerektiğinde işlerini zorlaştıran bu elbiselerle prova yaparlardı.
Kapıyı çalmak, büyük bir saygısızlık görülüyordu.
Bir kapıyı yüksek sesle çalmak kabalık sayılırdı ve bilhassa hükümdarın kapısını çalmak kabalıktı. Bunu telafi etmek için saray mensupları tırnaklarını uzattı. Bu yüzden kapıyı çalmak yerine yavaşça tırmalarlardı. XV. Louis, sadece kendisinin ve yakın ailesinin kapı çalmayacağına karar verdi.
Oturmak, saray hayatında bir ayrıcalıktı ve kimin nerede oturabileceği büsbütün statüye bağlıydı.
Krallar ve kraliçeler, epeyce süslü koltuklara sahipti. Kraliyet soyundan gelen prensler ve prensesler kolsuz sandalyelerle yetinmek zorundaydı. Düşeslerin taburelere oturmasına müsaade verilirdi. Giderek daha fazla insan hükümdarla birebir odada oturmaya başladığından oturma sistemi bir sorun haline gelerek Fransız saray mensupları ortasında tartışmalara neden oldu. Öbür herkes, tüm günlerini oturmadan geçirirdi.
On yedinci ve on sekizinci yüzyıl Fransa’sında yemek çok kıymetliydi. Soyluların meskenlerinde çalışan ve yalnızca onlar için özel yemek kitapları hazırlayan usta aşçıları vardı. Bu usul uygulamalar, XV. Louis devrinde tepeye ulaştı.
Kral yemeklerini çoklukla tek başına yemesine karşın saraylılar Versay’da birden fazla akşam yemeği merasimi düzenlerdi. Bu gösterişli törenlerüç yüzden fazla kişiyi kapsardı. Başka zamanlarda grand couvert ismi verilen bir yemek yeme geleneğinde, soyluların taburelere oturup kraliyet ailesinin yemek yemesi izlenir ve kral ailesiyle birlikte yemek yerdi. Sarayı ziyaret edenler gastronomi çalışmalarını da görme fırsatı buldu. Saray, bir defasında Mozart’ı kraliyet masasının yanında durmaya davet etmişti ve hatta Voltaire de Versay’da yemek yemişti. Bu bireylere oturmaları için sandalye verilmiş midir? Pek sanmıyoruz.