Almanya, çıplaklık kültürüyle tanınan bir ülkedir. Almanlar sauna, plajlar ve doğal alanlarda rahatlama ve vücudun doğal hoşluklarını kabul etme konusunda açık fikirlidirler. Bu kültür vücudun özgürlüğünü ve kabulünü vurgular. Gelin bir arada bu kültürü inceleyelim.
Nüdistler Almanya’nın her yerinde bulunabilir.
Bu da Almanya’ya seyahat eden beşerler için, kıyılarda çıplak beşerlerle müsabakaları kültürel bir şok kaynağı olabilir. Hatta o denli ki onları trafik ve kalabalığa yakın bir parkın ortasında çıplak bir halde güneş kremi sürerken bile görebilirsiniz.
Çıplaklık, Almanya’daki ilerici solculuktan doğmuştu.
Bu periyotta ‘Freikörperkultur’ yahut özgür vücut kültürü ismi verilen bir hareket ortaya çıkmıştı. Bu hareket açık hava idmanlarını, sağlıklı beslenmeyi ve çıplak olarak gezmeyi kabul ediyordu. İnsanların toplumsal sınırlamalardan ve cinsel tabulardan kaçınarak özgürleşme niyeti solcu ve reformcu niyetlerle birleşti.
Bu devirde çıplaklık hareketi toplumsal ıslahat ve feminizm üzere öteki toplumsal hareketlerle de irtibatlı hale geldi.
Bazı bayanlar giysilerin sınırlamalarından kaçınmak ve eşitlik için gayret etmek gayesiyle çıplaklık hareketine katıldılar.
Çıplaklık hareketi daha sonra İngiltere’de de popülerlik kazandı.
Böylece ‘nudizm’ ismi verilen bir akım ortaya çıktı. Bu akım, insanları tabiatta çıplak vakit geçirmeye teşvik etti. İngiliz çıplaklık hareketi, beden tabusu ve ahlaki pahalarla uğraş etti ve doğal vücudun kabulünü savundu.
Yirminci yüzyılın birinci çeyreğinde en tanınan ömür reformcusu Adolf Koch’du.
Berlin’de ilkokul öğretmeni olarak çalışırken endüstrileşmenin gençler üzerindeki olumsuz tesirine birinci elden şahit olmuştu.
Sağlık krizinin sonuçlarını ortadan kaldırmak için proleterlerin fizikî ve cinsel olarak daha zinde olmaları gerektiğine inanıyordu. Çıplaklığı siyasi tartışma ve cinsel eğitim ile birleştirdi.
Okuldan sonra sınıfını koruyacak ve onları çıplak jimnastik, siyasi konuşmalar ve cinsel eğitim ile meşgul edecekti. 1924’te stratejisini özgürce takip etmek için özel okulunu kurdu. 1920’lerin sonunda Almanya’da 13 Koch okulu vardı.
Savaştan sonra Adolf Koch okullarını canlandırmaya çalıştı.
Ancak çıplaklık savaştan sonra siyasi ve toplumsal pahasını kaybetti ve sosyalist mefkureleri yeni cumhuriyette dayanak bulamadı.
Tarih 3 Mart 1933′ e geldiğinde Hermann Goering Almanya’da çıplaklığa karşı olan bir kararname çıkardı.
Naziler tarafından tolere edilen tek çıplaklar birliği, Alman ordusu kumandanı Hans Suren’in başkanlık ettiği Beden Disiplini Birliği dışında tüm çıplaklar dernekleri kapatıldı.
Ressam ve reformcu olan Karl Diefenbach, çıplaklığı bir hayat biçimi olarak savundu. Çıplaklığın ömürde olduğu kadar klasik Yunan sanatında da ideali temsil ettiğine inanıyordu.
Münih dışındaki bir taş ocağında, ailesiyle birlikte kışları tunikten diğer bir şey giymeden yaşıyordu. Halka açık yerlerde çıplak dolaştığı için tutuklandı lakin sonunda mahkemeyi onu beraat ettirmeye ikna etti.
Fidus olarak da bilinen Hugo Hoppener ise Diefenbach’tan ilham aldı ve ideali olarak Yunanlılar yerine Alman geçmişini kullandı.
Romalı tarihçi Tacitus’ a nazaran Almanlar imparatorluk birlikleriyle çıplak bayan ve erkek savaşçılarıyla savaşmışlardı. Fidus da bu çıplak savaşçılar sayesinde gravürlerini eksiksiz İskandinav figürleri olarak modelledi. Gravürlerinden birkaç yıl sonra Fidus, ırksal saflığa dayalı yeni bir Alman kültürü davetinde bulunduğu makaleler yayınladı.
1942 yönetmeliği yürürlülüğünü korusa da günümüzde çıplaklığa Alman kıyılarında ve parklarında hala şahit olunabilir.
