Kendi tasamız yetmiyormuş üzere bir de münasebetlerinde niye vazgeçmenin eşiğine geldiğini anlatan bu kullanıcılara üzüldük… Sevdikleri insanlardan vazgeçme eşiğine gelmelerine sebep olan şeyleri anlatan bu bireylere siz de çok üzüleceksiniz.
Buyurun… 👇
Kaynak: https://www.reddit.com/r/AskMen/comme…
1. “Evliyken bunu anladığım bir nokta olmadı. Yavaş yavaş eziyet eden bir süreçti…”
Onun için hoş bir şey yapmaya yahut onun güzeline gideceğini bildiğim bir şey yapmaya çalışırdım. Lakin o her ayrıntısını inceler ve kesinlikle bir kusur bulurdu. En sonunda ben de güzel olmaya çalışmayı bıraktım. Evliliği sürdürmek için elimden geleni yaptım: Yemek yaptım, çamaşır, bulaşıkları yıkadım, çocuklara baktım vs. Lakin o tüm bunları yapma biçimimi de eleştirdi. E bu noktadan sonra vazgeçmekten başa ne yapabilirdim?
2. “Hiçbir vakit büsbütün vazgeçemedim lakin mental olarak son birkaç aydır tabana batıyordum…”
Depresyondaydım ve mezun olmaya çalışırken ayrıyeten günde saatlerce bir işte çalışıyordum. Neyse ki o bu durumumu anladı ve eminim onun için de zordu. Fakat buna karşın beni daima destekledi.
3. “Ne yaparsam ona nazaran yanlıştı ve onun yanındayken parmak ucunda yürümekten sıkılmıştım…”
Hala ne kadar toksik biri olduğuna inanamıyorum.
4. “Benimle haftada yalnızca bir sefer görüşmek istiyordu. Ayrıyeten ona ocağı nasıl açacağını, su ısıtıcısını nasıl kullanacağını bile ben öğrettim…”
Beni hiç meskenine davet etmezdi ve kapalı bir bağlantısı olduğundan şüphelenmeye başlamıştım. Bir gün meskenine gittim ve asıl gerçeği öğrendim: Resmen koca bir çöplüktü. Daha sonra kararımı vermek sıkıntı olmadı.
5. “Her durumda haksız olmak en nihayetinde yorucu oluyor.”
6. “Birçok sebepten dolayı çabalamayı bıraktım. Lakin en değerlisi 7/24 arbede etmeye başlamamızdı…”
İkimiz de mutsuz ve sinirliydik. Bağın nasıl yürüyeceğine dair fikirlerimiz farklıydı, ortak bir noktada buluşamıyorduk. Son olarak, bana ve kararlarıma saygı duymuyordu.
7. “Çok kolay; karşılıklı değildi.”
8. “Çünkü artık benim gayretimin bir kıymeti yoktu. Ne yaparsam yapayım sorun daima bendim…”
Ben de çabalamayı bıraktım.
9. “Gerçekten çok fakat çok uğraştım, denedim. Yeniden de kâfi gelmedi. Tüm masrafları ben karşılıyordum…”
Sırf o daha çok harcayabilsin diye ben tasarruf ediyordum. Yeniden de onun için yetmiyordu. Çalışmıyordu, çocuklarımız da yoktu. Mesken işlerini yapmamı istiyordu ve üstüne o ‘kapana kısılmış’ üzere hissediyordu. En nihayetinde bitti.
10. “Bunu söylemekten utansam da beklentilerini karşılayamıyordum. Onun istediği kişi değildim, çabalasam da olamıyordum.”
11. “Zayıf noktalarımı bana karşı bir silah olarak kullandı ve depresyonumla bile alay etti…”
Olgun olmaya çalıştım ve sonlarımı çizmeye çalıştım. Lakin onun yerine bana ‘mizahımı geliştirmemi’ söyledi.
12. “Çabalayan tek taraf olmaktan hem sıkıldım hem de yoruldum.”
13. “Üniversitedeydik ve yazın memleketine döndüğünde beni ne aradı ne sordu. Daima birinci bildirisi atan ben oluyordum…”
Gün içinde bile merak edip yazmıyordu. Oradaki hayatıyla ve arkadaşlarıyla o kadar meşguldü ki ben yazana kadar aklına gelmezdim.
14. “İlişkinin bana maddi manevi hiçbir faydası yoktu. Bana parazit üzere yapışmıştı.”
15. “Her şeyde birinci adımı benim atmam gerekiyordu: Arbededen sonra özrü birinci ben dilerdim…”
Her şeyi birinci benim düşünmem gerekirdi. Yoruldum.
