Sabah dört kişilik çekirdek ailenin tüm üyeleri kalkar, keyifli mesut kahvaltılarını yaparlar. Anne ve baba işe, çocuklar okula gitmek üzere meskenden çıkarlar. Konuttan huzurla çıkan babanın, iş yerinde yaşadığı tatsızlık yüzünden canı sıkılır. Anneyi de kayınvalidesi arar, canını sıkar. E bir de tüm gün okulda güçlerini tam boşaltamayan çocuklar var. Annenin başında kayınvalide, babanın başında tartıştığı arkadaşı; sabah meskenden çıkarken dört kişi olan aile akşam meskene gelirken oldular mı sana altı kişi. Bir de buna çocukların bitmeyen güçleri de eklendi miiiiii… Ohh ohh sabahlar olmasın.
Anne, kayınvalideden hırsını alamadı ya, eşinden hırsını çıkarmanın peşinde. Baba da iş yerinde arkadaşına bozuldu lakin bir şey diyemedi, o da çatacak yer arıyor. Anne, baba kendi içsel çatışmalarını sürdürürken iki çocuk tüm güçleri ve merak hisleri ile ortama girip okları üstüne çeker. Ah yavrular bilmiyor ki annesi ile babası pimi çekilmiş el bombası gibiler. Patlamak için kendilerine yer arıyorlar. Çocukların en ufak bir olumsuz hareketine sabrı kalmayan anne ya da baba, birinci istenmeyen harekette gayesini belirler, kendini oraya yanlışsız atar ve patlar. Sonra patlayamayan taraf, “ne bağırıyorsun çocuklara!” diyerek olaya dâhil olur ve ortalık enkaz yerine döner. Bayan kocasının anasından girer, bütün sülalesinden çıkar. Adam da bayanın ne çirkefliğini bırakır ne de ettiği dırdırdan bıktığını. Sonra hoppppp vur patlasın, çal oynasın. Gerisi mutsuzluk, pişmanlık, kızgınlık, hengame, gürültü…
Biz, işte en büyük yanılgıyı burada yapıyoruz; sabrımızı, asıl kullanmamız gereken bireyler için değil, bu türlü hayatımıza dışarıdan dâhil olan beşerler için tüketiyoruz.
Yukarıda da dedim ya, kimse siz istemediğiniz surece huzurunuzu kaçıramaz diye. İşte huzurumuzu kaçıran bir sebep de zihnimizde taşıdığımız olay ve bireylerdir. Kimse onları başınızı açıp içine sokmuyor ya! Tamam, misafirperver bir toplumuz ancak insanları zihinlerimizde meskene taşımak niçin? Onları konuta taşıdığımız yetmiyormuş üzere, aman bir de yolda aklımdan çıkar masraf diye sıkı sıkı tutuyoruz. Konuta getirip bir de üzerine çay, kahve ısmarlıyoruz onlara.
Hatice ve Hasan da yıllarca birebir yanılgıyı yapmış. Hatice kayınvalidesine, eşi de dışarıdaki işlerle zihinsel olarak bu kadar meşgul ve o işlere bağlı olmasalardı, problemlerinin büyük bir kısmını kökten çözmüş olacaklardı. Zihinleri bu kadar dolu olmayacağı için de çocuklarına karşı sabırlı davranabileceklerdi. O çocuklar da kendilerine zihin ve vücut olarak vakit ayıran bir aileye sahip oldukları için yaramazlık peşinde koşup aile bireylerinin dikkatlerini çekmeye uğraşmayacaklardı.
Biliyor musunuz, zihninizde taşıdığınız her insan ve olay hem ruhunuza yük hem de vücudunuza. Dışarıda kalması gereken dışarıda kalır. Bu o denli kolay değil hocam, demeyin. Yalnızca isteyin, inanın. Siz,evde öbürleri için arbede edip huzurunuzu kaçırırken kavgalarınıza, sabrınızıntükenmesine sebep olan insanların bundan haberi bile olmuyor. Siz en memnun anlarınızı, zihninizde taşıdığınız insanlara ve olaylara kurban veriyorsunuz. Sonra ailenizde ne sabır kalıyor ne de hürmet. En berbatı de ne biliyor musunuz? Sabrınızı tüketen o zehirli fikirleri meskene taşıdığınız yetmiyormuş üzere, bir de alıp gece yatağınıza taşıyorsunuz. Her gün yatakta kim bilir kaç kişi yatıyorsunuz. Eşinden ayrılan bir arkadaşım demişti ki: “Biz hiç eşimle ikimiz yatamadık, yatağımıza ben her gece kayınvalidemi taşıdım, eşim de işlerini taşıdı.”
Sabırlı olabilmenin en kıymetli kurallarından biri, zihnimizi diğerlerine esir etmemektir. Beşerler fikirlerinizi istila ederlerse sabrınızı da kaybetmiş olursunuz. Zira bu niyetler sizin bütün gücünüzü emer. Bundan kurtulmanın en hoş yolu, sıkıntınızı kiminle yaşıyorsanız onunla o dakika çözmektir. Birilerini aracı kılmayın. Tatlı lisan yılanı deliğinden çıkarır, derler ya! Bence nitekim çıkarır. Siz hürmet çerçevesinde söylemek istediklerinizi söyleyin. Olumsuz duyguyu içinize hapsetmeyin. Karşı taraf anlar ya da anlamaz, onu bilemiyoruz fakat siz bu yükten kurtulmuş olursunuz ve zihninizi özgürleştirirsiniz.
Dışarıda biri ile yaşadığınız tatsızlığı hiç mi eşinizle paylaşmayacaksınız? Demek istediğim katiyen bu değil. Eşinizin ailesine, iş yerinde bir arkadaşınıza ya da işvereninize kızabilirsiniz yahut farklı tatsızlıklar yaşayabilirsiniz. Bunu natürel ki eşinizle paylaşabilirsiniz. Lakin onu suçlamadan, yargılamadan, olanların sorumlusu oymuş üzere davranmadan, yakın etrafı hakkında konuşurken hakaret içerikli sözler kullanmadan paylaşmalısınız.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen muharrirlerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
