Amerika’nın En Büyük Lideri John F. Kennedy’nin Kahramanca Hayat Hikayesi!

Kendisi Amerika ve dünyanın en çalkantılı olduğu soğuk savaş periyodunda ülkeyi yöneterek büyük bir cüret ve liderlik örneği gösterdi. Bugün ise kendisinin hayatına ve yaptığı başarılara göz atacağız.

Rose Fitzgerald Kennedy’nin dört erkek ve beş kız olmak üzere dokuz çocuğu oldu. Her biri için küçük bir ahşap belge kutusunda not kartları tuttu ve makul bir yaşta hangi ayakkabı numarasına sahip olduklarından hekim ziyaretine kadar her şeyi yazmayı unsur edindi. 

John F. Kennedy’nin ismi annesi olan Rose’un babası ve Boston Belediye Lideri olan John Francis Fitzgerald’ın onuruna verilmişti. Çok geçmeden, aile ve arkadaşları bu küçük mavi gözlü bebeği Jack olarak isimlendirdiler. Jack çok sağlıklı bir bebek değildi ve kızamık, suçiçeği üzere birçok çocukluk hastalığı geçirmişti.

Babası, Joseph Patrick Kennedy, küçük Jack’in öleceğinden korkuyordu. Bay Kennedy, her gün oğlunun yanında olmak için hastaneye gitti ve bir ay kadar sonra Jack durumunun güzelleşmesiyle toparlandı. Lakin hiçbir vakit çok sağlıklı olmadı ve bir hastalıktan başkasına daima geçiş yaptığı için ailesi, bir sivrisineğin onu ısırmanın ne kadar büyük bir risk olduğuna dair latife yapardı.

Tenis, basketbol, futbol ve golf oynuyordu ve ayrıyeten okumayı da seviyordu. Arkadaşı Lem Billings, Jack’in New York Times’a günlük bir aboneliği olmasının ne kadar sıra dışı olduğunu hatırlıyor. 

Başmüdürü, Jack’in ‘zeki ve ferdi bir zihne’ sahip olduğunu belirtmişti, lakin Jack hiçbir vakit en uygun öğrenci değildi. Her vakit elinden gelenin en uygununu yapmazdı, ve yalnızca tarih ve İngilizce’de gayretlerdi.

Jack üzere Joe da futbol oynuyordu. Ne yazık ki, bir gün futbol oynarken Jack omurgasında bir diski sakatladı. Jack bu kazadan asla tam manasıyla toparlanamadı ve bel ağrısı hayatının geri kalanında onu rahatsız etmeye devam etti.

Bu sırada Jack, Harvard’da son sınıf öğrencisiydi ve İngiltere’nin Almanya ile savaşa hazırlıksız neden girdiğine dair tezini yazmaya karar verdi. Jack’in bu yazısı daha sonra Why England Slept isimli bir kitap olarak yayınlandı. 

Haziran 1940’ta Jack, Harvard’dan mezun oldu. Babası ona Londra’dan bir telgraf gönderdi: ‘SENİN HAKKINDA HER VAKİT İKİ ŞEY BİLİYORDUM BİRİSİ ZEKİ OLDUĞUN İKİNCİSİ İSE KUSURSUZ BİRİ OLDUĞUN SEVGİLERLE, BABAN.’

Joe bir pilot oldu ve Avrupa’ya gönderildi, Jack ise Teğmen (Lt.) yapıldı ve Güney Pasifik’teki bir devriye torpido botu olan PT-109’un kumandanı olarak atandı.

Teğmen Kennedy’nin misyonu, Japon gemilerinin askerlerine gereç taşımasını durdurmaktı. 2 Ağustos 1943 gecesi, Teğmen Kennedy’nin grubu düşman gemilerini batırmak için sularda devriye geziyordu ki ansızın bir Japon destroyer gemisi görünür oldu. Dümende bulunan Teğmen Kennedy, çarpmaktan kaçınmak için hareket yapmaya çalıştı, fakat başarılı olamadı.

Diğerleri, botları alev aldığında atlamayı başardılar. Teğmen Kennedy, kokpite sert bir halde çarptı ve aslında zayıf olan sırtını yeniden yaraladı. Mürettebatından Patrick McMahon’un yüzünde ve ellerinde vahim yanıklar vardı ve pes etmeye hazırdı. 

Karanlıkta, Teğmen Kennedy, McMahon’u bulmayı ve onu öteki hayatta kalanların, hala yüzülebilen bir bot modülüne tutundukları yere geri çekmeyi başardı. Güneş doğarken, Teğmen Kennedy adamlarını birkaç mil uzaklıktaki küçük bir adaya hakikat yönlendirdi.

 Kendi yaralarına karşın, Teğmen Kennedy, McMahon’un can yeleği kayışını dişleri ortasına alarak onu karaya çekmeyi başardı. Altı gün sonra yerli adalılar onları buldu ve yardım için gitti. Sonraki gün, PT-109 takımı kurtarıldı. Jack’in kardeşi Joe bu kadar şanslı değildi. Bir yıl sonra Avrupa’da tehlikeli bir misyonda uçağı havaya uçtuğunda öldü.

Savaşın nihayet sona ermesiyle, yapmak istediği iş cinsini seçme vakti geldi. Jack bir öğretmen yahut muharrir olmayı düşünmüştü, lakin Joe’nun trajik vefatıyla birdenbire her şey değişti. Babası Joseph Kennedy ile geleceği hakkında önemli tartışmaların akabinde, Massachusetts’in on birinci kongre bölgesinde Kongre için yarıştı ve 1946’da kazandı. Bu, Jack’in siyasi mesleğinin başlangıcıydı. Yıllar geçtikçe, John F. Kennedy, bir Demokrat, Temsilciler Meclisi’nde üç periyot (altı yıl) vazife yaptı ve 1952’de ABD Senatosu’na seçildi.

Senatör seçildikten kısa bir mühlet sonra, 36 yaşındaki John F. Kennedy, Washington Times-Herald gazetesi ile çalışan 24 yaşındaki Jacqueline Bouvier ile evlendi. Maalesef, evliliklerinin başlarında, Senatör Kennedy’nin sırtı tekrar ağrımaya başladı ve iki önemli ameliyat geçirdi. Ameliyattan toparlanırken, inandığı şeyler uğruna mesleklerini riske atan birkaç ABD Senatörü hakkında bir kitap yazdı. Profiles in Courage isimli kitap, 1957’de biyografi kısmında Pulitzer Ödülü’ne layık görüldü. Tıpkı yıl, Kennedy’lerin birinci çocuğu Caroline doğdu.

Çok uzun saatler çalışmaya ve hafta sonları ABD’nin dört bir yanına seyahat etmeye başladı. 13 Temmuz 1960’ta Demokrat Parti onu lider adayı olarak aday gösterdi. Kennedy, Teksaslı bir senatör olan Lyndon B. Johnson’ı lider yardımcısı olarak aday göstermeye davet etti. 8 Kasım 1960’taki genel seçimde, Kennedy, Cumhuriyetçi Lider Yardımcısı Richard M. Nixon’ı çok sıkı bir yarışta yendi. 43 yaşındayken, Kennedy en genç seçilmiş ve birinci Katolik Amerika Başkan’ı oldu. Misyona başlamadan evvel, ikinci çocuğu John Jr. doğdu. Babası ona John-John demeyi seviyordu.

Yemin törenindeki konuşmasında, tüm Amerikalıların etkin vatandaşlar olması gerektiğini vurguladı. ‘Ülkenizin sizin için ne yapabileceğini değil, sizin ülkeniz için ne yapabileceğinizi sorun,’ dedi. 

Ayrıca, dünyanın tüm uluslarından ‘insanın ortak düşmanlarına’ karşı birlikte savaşmalarını istedi: ‘tiranlık, yoksulluk, hastalık ve savaşın kendisi.’ Lider Kennedy, eşi ve iki çocuğu ile birlikte Beyaz Saray’a yeni ve genç bir hava getirdi. 

Kennedyler, Beyaz Saray’ın Amerikan tarihi, kültürü ve muvaffakiyetlerini kutlama yeri olması gerektiğine inanıyordu. Sanatkarları, müellifleri, bilim insanlarını, şairleri, müzisyenleri, aktörleri ve atletleri ziyaretlerine davet ettiler. Jacqueline Kennedy de kocasının Amerikan tarihine olan ilgisini paylaşıyordu. Amerika’nın ürettiği en hoş sanat ve mobilyaları toplayarak, Beyaz Saray’ın tüm odalarını, Amerika’nın tarihini ve sanatsal yaratıcılığını nitekim yansıtan bir yer haline getirdi.

Bir savaş olursa, milyonlarca insanın öleceğini biliyordu. II. Dünya Savaşı’ndan bu yana iki ülke ortasında çok fazla öfke ve kuşku vardı, lakin Sovyet ve Amerikan askerleri ortasında hiç çatışma yaşanmamıştı. Bu ‘Soğuk Savaş’, dünya tarihinde görülmemiş bir savaştı ve aslında Sovyetler Birliği’nin komünist hükümet sistemi ile Amerika Birleşik Devletleri’nin demokratik sistemi ortasındaki çabaydı. 

Birbirlerine güvenmedikleri için her iki ülke de nükleer silahlar inşa etmek için muazzam ölçüde para harcadı. 1962’deki Küba füze krizi yahut bölünmüş Berlin kenti üzerinde, Sovyetler Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri ortasındaki gayretin nükleer savaşla sona erebileceği birçok vakit vardı.

Kahvaltıyı yerken altı gazete okur, gün uzunluğu kıymetli şahıslarla görüşmeler yapar ve danışmanlarından raporlar okurdu. Ülkesi için en güzel kararları vermek istiyordu. ‘Sizden her birinizin Yeni Öncüler olmanızı istiyorum,’ dedi. Yeni Öncüler, bir yer değil, düşünme ve hareket etme formuydu. Lider Kennedy, Amerika Birleşik Devletleri’nin bilimdeki yeni keşiflerle ve eğitim, istihdam ve başka alanlardaki güzelleştirmelerle geleceğe ilerlemesini istedi. Daha da ötesi dünya için demokrasi ve özgürlük istedi.

Başkan Kennedy’nin yaptığı birinci işlerden biri, Barış Gücü’nü yaratmaktı. Bu program, bugün hala var ve Amerikalıların yardımın gerektiği dünyanın her yerinde istekli çalışmalarını sağlıyor. Birçok genç erkek ve bayan Barış Gücü gönüllüsü olarak vazife yaptı ve dünya çapında insanların hürmetini kazandı.

Sovyetler Birliği, uzay programında Amerika Birleşik Devletleri’nden öndeydi ve Lider Kennedy Sovyetler Birliği’ni yakalamakta kararlıydı: ‘Diğer ulusların başkanı olmayı bekleyen hiçbir ulus, bu uzay yarışında geride kalmayı bekleyemez.’ diyerek hislerini belirtti. Kennedy, Apollo Projesi için 22 milyar dolardan fazla bir bütçenin onaylamasını isteyen birinci liderdi, bu projenin gayesi, on yılın sonuna kadar bir Amerikalı’yı aya indirmekti.

En büyük sorunlardan  birisi ırkçılıktı. ABD Yüksek Mahkemesi 1954’te kamu okullarında ayrımcılığın artık kabul edilemeyeceğine hükmetmişti. Karar, siyah ve beyaz çocukların birlikte okula gitmeleri gerektiğini belirtiyordu. Bu artık ülkenin yasasıydı. Lakin, bilhassa güney eyaletlerinde, bu yasaya uymayan birçok okul vardı. Otobüslerde, restoranlarda, sinema tiyatrolarında ve başka kamusal yerlerde de ırksal ayrımcılık vardı.

Tüm ırk ve geçmişlerden binlerce Amerikalı, bu adaletsizliğe barışçıl bir halde protesto etmek için bir ortaya geldi.

Birçok sivil haklar başkanı, Lider Kennedy’nin gayretlerini gereğince desteklemediğini düşünüyordu. Lider, kamusal protestoların birçok beyazı kızdıracağına ve onunla hemfikir olmayan Kongre üyelerini sivil haklar maddelerini geçirmeye ikna etmeyi daha da zorlaştıracağına inanıyordu. 

Ancak 11 Haziran 1963’te Lider Kennedy, sivil haklar uğraşına yardımcı olmak için daha güçlü aksiyonlar almanın vakti geldiğine karar verdi. Kongre’ye yeni bir Sivil Haklar yasa teklifi sundu ve Amerikalıları ırkçılığı sona erdirmeye çağıran bir televizyon konuşması yaptı. ‘Başkan Lincoln köleleri özgür bıraktığından bu yana yüz yıl geçti, lakin onların varisleri ve torunları tam olarak özgür değil,’ dedi. 

Başkan Kennedy, tüm Amerikalıların, cilt renklerine bakılmaksızın, Amerika Birleşik Devletleri’nde uygun ve memnun bir hayat sürmelerini diliyordu.

Ertesi gün, 22 Kasım’da, arabası Dallas’taki coşkulu kalabalığın yanından yavaşça geçerken silah sesleri duyuldu. Kennedy ağır biçimde yaralandı ve kısa bir müddet sonra hayatını kaybetti.

24 Kasım’da, öteki bir adam olan Jack Ruby, Oswald’ı vurarak bu trajik olay hakkında daha fazla bilgi verebilecek tek kişiyi öldürdü. Çeşitli soruları aydınlatmak ve suikastı araştırmak üzere Warren Komitesi düzenlendi.

Yüz binlerce kişi Başkan’ın cenazesinde Washington’da toplandı ve dünya genelinde milyonlarca kişi televizyondan izledi.

İnsanların, ülkelerinin çıkarlarını önceliğe alıp birlikte çalışırlarsa ortak problemlerini çözebileceklerine inanıyordu. Kendisi bugünde hürmet ile anılmaktadır.