Güneş Sistemi, etrafında milyonlarca objenin döndüğü ağır bir bölgedir. Gezegenler, uydular, kuyruklu yıldızlar ve asteroitler ortasında birçok farklı cisim bulunur. Bilim insanları, 1846 yılında sekiz ana gezegeni keşfettikten sonra, cüce gezegen olarak isimlendirilen daha küçük cisimleri de keşfetmeye devam ettiler. Plüton da bu keşfedilen cüce gezegenlerden biridir.
Güneş Sistemimiz epey ağır bir yerdir. Gezegenlerden uydulara, kuyruklu yıldızlara ve asteroitlere kadar etrafta hareket eden milyonlarca obje var.
Ve her yıl Güneş Sistemi’ni meskeni olarak gören daha fazla obje (genellikle küçük asteroidler yahut süratli kuyruklu yıldızlar) keşfediyoruz.
Gökbilimciler 1846 yılına kadar sekiz ana gezegenin tamamını bulmuşlardı.
Ancak bu bizi daha fazlasını aramaktan alıkoymuyor. Geçtiğimiz 100 yıl içinde, cüce gezegen olarak isimlendirdiğimiz daha küçük uzak cisimler bulduk, ki artık Plüton’u bu biçimde sınıflandırıyoruz.
Bu cüce gezegenlerden kimilerinin keşfi, Güneş Sistemi’nin eteklerinde öteki bir şeyin gizleniyor olabileceğine inanmamız için bize neden verdi.
Dokuzuncu bir gezegen olabilir mi?
Gökbilimcilerin ‘Planet Nine’ ya da ‘Planet X’ olarak da bilinen dokuzuncu gezegeni bulmak için yüzlerce saat harcamalarının uygun bir nedeni var. Zira bildiğimiz Güneş Sistemi onsuz bir mana söz etmiyor.
Güneş Sistemimizdeki her obje Güneş’in etrafında döner.
Bazıları süratli kimileri yavaş hareket eder, lakin hepsi yerçekimi maddelerine uyarak hareket eder. Kütlesi olan her şeyin yerçekimi vardır, buna siz ve ben de dahiliz. Bir şey ne kadar ağırsa, o kadar fazla yerçekimine sahiptir.
Bir gezegenin yerçekimi o kadar büyüktür ki, etrafındaki şeylerin nasıl hareket ettiğini tesirler. Biz buna “yerçekimi” diyoruz. Dünya’nın çekim gücü her şeyi yerde tutan şeydir.
Ayrıca Güneşimiz, Güneş Sistemi’ndeki rastgele bir obje içinde en büyük çekim gücüne sahiptir ve gezegenlerin onun etrafında dönmesinin temel nedeni de budur.
Çekim kuvveti anlayışımız sayesinde muhtemel bir Dokuzuncu Gezegen için en büyük ipucunu elde ediyoruz.
Plüton’un ötesindeki cüce gezegenler üzere nitekim uzak objelere baktığımızda, yörüngelerinin biraz beklenmedik olduğunu görürüz.
Çok büyük eliptik yörüngeler üzerinde hareket ederler, bir ortada gruplanmışlardır ve Güneş Sistemi’nin geri kalanına kıyasla bir eğim üzerinde bulunurlar.
Gökbilimciler bu objelerin bu halde hareket etmeleri için hangi çekim kuvvetlerinin gerekli olduğunu modellemek için bir bilgisayar kullandıklarında, buna neden olmak için Dünya’nın kütlesinin en az on katı büyüklüğünde bir gezegenin gerekli olduğunu buldular.
Bu üstün heyecan verici bir şey! Fakat o vakit soru şu: bu gezegen nerede?
Şu anda yaşadığımız sorun, bu varsayımların ve modellerin yanlışsız olup olmadığını teyit etmeye çalışmak.
Bunu yapmanın tek yolu Dokuzuncu Gezegen’i bulmaktır ki bunu söylemek yapmaktan mutlaka daha kolaydır.
Dünyanın dört bir yanındaki bilim insanları uzun yıllardır Dokuzuncu Gezegen’in görünür ispatlarının peşinde.
Bilgisayar modellerine dayanarak, Dokuzuncu Gezegen’in Güneş’ten Neptün’den en az 20 kat daha uzakta olduğunu düşünüyoruz. Onu, tıpkı Ay’ın geceleri yansıyan güneş ışığından parlaması üzere, yansıtabileceği güneş ışığını arayarak tespit etmeye çalışıyoruz.
Ancak, Dokuzuncu Gezegen Güneş’ten çok uzakta olduğu için, Dünya’daki en güzel teleskoplar için bile çok sönük ve fark edilmesi güç olmasını bekliyoruz.
Ayrıca, onu yılın rastgele bir vaktinde arayamayız.
Koşulların tam olarak uygun olması gereken yalnızca küçük gece pencerelerimiz var.
Özellikle, Ay’ın olmadığı ve müşahede yaptığımız yerin gökyüzünün gerçek kısmına baktığı bir geceyi beklemek zorundayız.
Ama şimdi umudunuzu kaybetmeyin.
Önümüzdeki on yıl içinde yeni teleskoplar inşa edilecek ve gökyüzünde yeni araştırmalar başlayacak. Bunlar bize Dokuzuncu Gezegen’in var olup olmadığını kanıtlama ya da çürütme fırsatı verebilir.
