Parmak izi alma usulü, geçmişten günümüzü insanlığa büyük ölçüde katkı sağlamıştır. Hatalı tespitinden, sahip olduğumuz kimlik doğrulamaya kadar çeşitli alanlarda hayatımızı kolaylaştırıp bize vakit kazandırmıştır. Bugün bu değerli metodun tarihini ve insanlığa kazandırdığı yararları inceleyeceğiz.
Kaynak: https://science.howstuffworks.com/fin…
Yüzyıllar evvel de parmak izlerinin alındığına dair kayıtlar elbette ki var lakin bugün olduğu kadar faydalı değillerdi.
Antik Babil halkı, işle ilgili kayıtları tutmak için parmak uçlarını kil üzerine bastırmışlardır. Çinliler ise işle ilgili dokümanlarda ve çocuklarını tanımak için parmak izlerini kullanmışlardır.
Parmak izinin suçluları tanımlamak için kullanılması 19. yüzyılda başlamıştır.
1858 yılında İngiliz Sir William Herschel, Hindistan’ın Jungipoor bölgesinin baş yargıcı olarak çalışıyordu. Dolandırıcılığı azaltmak için, yerlilerin iş evraklarını imzalarken parmak izlerini basmalarını istemiştir.
Günümüzde ise, bilim insanlarının her insanın parmak izinin eşsiz olduğunu keşfetmesinden beri polis memurları bu yolu suçluları yakalamak için kullanıyorlar.
Günümüzde parmak izleri yasal sürecin ayrılmaz bir modülü olmuştur ve uydurma imzaların önlenmesinde, kaza kurbanlarının tanınmasında, iş müracaat sahiplerinin doğrulanmasında ve ATM’lerden bilgisayar ağlarına kadar her şeye şahsileştirilmiş erişim sağlamada kullanılmaktadır.
Dolayısıyla parmak izi tespiti, polis memurlarının bir cürüm mahallinden izleri alıp tek tek belgelerindeki kayıtlarla karşılaştırdığı günlerden bu yana çok yol kat etti.
Modern parmak izi tespit teknikleri, yalnızca milyonlarca hatalı kaydını eş vakitli olarak denetim etmekle kalmaz, tıpkı vakitte yüzler, art planlar ve öbür tanımlanabilir özellikleri de suçluyla eşleştirebilir.
Parmak izi almadaki bu ilerleme, bir noktada parmak izlerinin değiştirilip değiştirilemeyeceğine ve çalınıp çalınamayacağına dair soruları akla getiriyor.
Ancak neyse ki küçük bir çizik, hatta yanık bile parmak izlerinizdeki kıvrımların yapısını etkilemiyor zira yara üzerinde yenilenen cilt eski deseninde tekrar oluşuyor. Lakin her kıvrım, papilla ismi verilen küçük çıkıntılarla iç deriye bağlı. Bu papillalar hasar görürse, kıvrımlar siliniyor ve parmak izi yok oluyor.
Bazı hatalılar, kendi parmak izlerini değiştirerek yakalanmaktan kaçmaya çalıştı.
Chicago’da banka soyguncusu John Dillinger, 1930’larda parmak uçlarını asit ile yakarak parmak izlerini yok etmeye çalıştı. Yakın vakitte ise, Lawrence, Mass.’te bir adam, kimliğini saklamak için parmak izlerini parmaklarına hasar vererek değiştirdi lakin bir polis memuru onu yüzünden tanıdı.
Parmak izi alma tekniği daktiloskopi olarak biliniyor. Dijital tarama teknolojileri ortaya çıkana kadar, parmak izi alma mürekkep ve kart kullanılarak yapılıyordu.
Mürekkep ile parmak izi oluşturmak için öncelikle parmaklar alkolle temizlenip, kurutuluyordu. Sonra, parmak uçları mürekkebe batırılıp, hazırlanmış kartlara bastırılırdı. İzlerin doğruluğunu sağlamak için tüm parmaklar, kartın altına 45 derecelik bir açıyla yerleştiriliyordu.
İki farklı çeşit iz var:
Görünür izler kan, kir yahut kil üzere iz bırakan bir yüzeye yapılan izler. Latent izler ise hatalının dokunduğu cam, cinayet silahı yahut öbür yüzeylerde ter, yağ ve öbür ciltteki hususların kalması ile oluşuyor. Bu izler çıplak gözle görülemiyor fakat karanlık toz, lazer yahut öteki ışık kaynakları kullanılarak görünür hale getirilebilirler.
