III. Mehmed’in de Ortalarında Bulunduğu Tarihin Tozlu Raflarında Yer Alan Kanlı Taht Hengameleri

Tarihteki en makûs şöhretli kraliyet kardeşi çatışması denilince akla Osmanlı hükümdarı III. Mehmed ile kardeşleri ve üvey kardeşleri ortasındaki çatışma gelir. Sultan olduktan sonra Mehmed, kardeşlerinden ve üvey kardeşlerinden on dokuz adedini öldürdü. Buna karşın bu durum o vakitler Osmanlı İmparatorluğu maddelerine nazaran yasaldı. Sultan, imparatorluğun istikrarı için potansiyel rakiplerin ortadan kaldırılması gerektiğini savundu ve ihanetin bedelini göstermek için kurbanlarını tek bir mezara gömdü. Aksiyonları için pişmanlık duyduğu ve mezar alanında ağladığı söylense de ölen kardeşler için artık çok geçti. Bu çatışma örneği kimi kraliyetlerin güçlerini korumak için ne kadar ileri gitmeye istekli olduklarını gözler önüne seriyor.

Hindistan’ın altıncı Babür İmparatoru Alemgir Şah’ın zalimliği ve acımasızlığı ile ün salmıştı. 1659’da, tahtın rakip bir davacısı olan küçük kardeşi Dara Shikoh’un idamını emretti. Sonrasında Alemgir Şah kardeşinin kesilmiş başını babaları Şah Cihan’a gönderdi. Bu hareketi, bir başkan olarak gücünü ve kuvvetini göstermek ve babasına halefiyet uğraşını kazandığını kanıtlamak için yaptı. Bu ürkütücü intikam kararı tüm kraliyet tarihindeki en ağır kardeş rekabetlerinden biri olarak tarihe geçti. Öykü, insanların düşmanları olarak algıladıkları bireylerden tam olarak intikam almak için ne kadar ileri gidebileceklerini gözler önüne seriyor.

Tarihteki en ünlü kardeş rekabetlerinden biri olarak, ‘Kanlı Mary’ olarak da bilinen Mary I, üvey kız kardeşi I. Elizabeth’i, onu devirmek için bir komploya karıştığı savıyla Londra Kulesi’ne attı. Mary, VIII. Henry ve Aragonlu Catherine’in kızı, Elizabeth ise Anne Boleyn’in kızıydı. Mary, 1553’ten 1558’e kadar İngiltere Kraliçesi iken, Elizabeth 1558’den 1603’te ölene dek karar sürdü. Elizabeth bir Protestan’ken Mary sadık bir Katolik’ti ve bu da ortalarında daha fazla düşmanlığa neden oldu. Elizabeth, iki ay boyunca Londra Kulesi’nde hapsedildi ve kendisine karşı rastgele bir suçlama yapılmadı. Elizabeth’in idam edilmesi durumunda, destekçilerinin Mary’ye karşı isyan edeceğinden korkuluyordu. İkili, Mary’nin vefatından kısa bir mühlet evvel sonunda uzlaşsa da, uzun süren rekabetleri İngiliz tarihindeki en dramatik olaylardan biri olmaya devam ediyor.

Roma İmparatoru Septimius Severus ve karısı Julia Domna’nın ikinci oğlu Caracalla, ikisi ortasında kanlı bir rekabet patlak verene kadar küçük kardeşi Geta ile karar sürdü. 211 yılında annelerinin konutunda kalırken Caracalla, Geta ile buluşma ayarladı. Lakin Geta geldiğinde onu bıçaklayarak öldürmeye devam ederken bir küme silahlı asker de bu olaya eşlik etti. Caracalla’nın annesinin kollarındayken kardeşinin öldürülmesini emrettiğine inanılıyor. Bu vahim cinayetten sonra Caracalla, 217’deki suikastına kadar Roma’nın tek imparatoru olarak tek başına karar sürmeye devam etti. Bu olay, tarihte şahit olunan en acımasız kardeş rekabetlerinden biriydi ve dizginlenemeyen hırsın sonuçlarının bir sembolü olarak tarihin tozlu raflarında yer alıyor.

Büyük Moğol fatihi Cengiz Han, savaşta ve ferdî hayatında acımasız olmasıyla biliniyordu. Bunun en uç örneklerinden biri kardeşlerinden birini kendisinden balık esirgediği için öldürdüğü olaydı. Anlatılanlara nazaran küçük olan kardeş büyük bir balık yakalamıştı lakin Cengiz Han’a vermeyi reddetmişti. Bu Moğol hükümdarını kızdırdı ve bu yüzden adamlarına kardeşini öldürmelerini ve balıkları ona getirmelerini emretti. Bu olay, tarih boyunca meydana gelen kraliyet kardeş rekabetlerinin yoğunluğunu göstermektedir. Cengiz Han’ın bu sembolik örneği en güçlü yöneticilerin bile kardeşler ortasında yaşanabilecek küçük arbedelere bile eğilimli olabileceğini hatırlatıyor.

Napolyon Bonapart ve küçük kardeşi Lucien’in hayatları boyunca çalkantılı bir bağlantısı vardı. Bir vakitler yakın olmalarına karşın, Napolyon’un siyasi mesleği ilerledikçe ikilinin ortasındaki alaka berbatlaştı. Rivayetlere nazaran Lucien, ağabeyinin gücünü ve tesirini kıskanıyordu ve bu çoklukla ortalarında şiddetli tartışmalara yol açtı. Bir müddet sonra işler o kadar berbata gitti ki, Lucien Fransa’yı terk etmeye ve 1810’da Amerika Birleşik Devletleri’nde kendi kendine sürgüne gitmeye karar verdi. Lucien, bir daha geri dönmemek niyetiyle Fransa’yı terk etti. Napolyon’un artan tesirinden ötürü acı çekiyordu ve amaçlarının göz arkası edildiğini hissediyordu. Lucien ayrılırken, Napolyon’a veda etmeyi reddetti ve aldığı aksiyonları daima olarak eleştirdi. Bu durum ortalarındaki çatlağı derinleştirdi ve uzlaşmaları biraz daha zorlaştı. İlgileri çalkantılı olsa da Lucien’in kardeşine hala biraz sevgisi olduğu açıktı. Napolyon’un sürgününü ve akabinde St Helena’daki mevtini duyduktan sonra Lucien, kız kardeşi Eliza’ya yazdı. Sonrasında Lucien Fransa’ya döndü ve Napolyon’la gergin bir ilgi yaşamaya devam etti. Bağları harika olmaktan uzak olsa da, en güçlü ailelerde bile kardeşler ortasında bu stil rekabetler oluşabileceğinin tanınan örneklerinden bir tanesi…

William’ın oğlu Robert, 1100’lü yıllarda intikam dolu bir ortaçağ figürüydü. Rivayete nazaran, küçük kardeşleri William Rufus ve Henry, akşam yemeği sırasında üzerine taşınabilir bir tuvalet boşaltarak onu küçük düşürdü. Bu durum Robert’ın kardeşlerini asla affetmemesine neden oldu ve intikam almaya yemin etti. Öykü yalnızca bir efsaneye dayansa da geçmişte kraliyet kardeşi rekabetlerinin yoğunluğu hakkında çok şey anlatmaktadır. Robert, kardeşleri ile hayatları boyunca gergin bir ilgi yaşadı ve bu da sonunda William ve Henry’yi devirmek için birkaç teşebbüste bulunmasına neden oldu. Ne yazık ki Robert için bu teşebbüslerin hepsi başarısız oldu ve hayatının birçoklarını sürgünde geçirdi. Konuta dönmesine müsaade verildiğinde bile kardeşleriyle asla barışamadı. Sonuç olarak, ortalarındaki rekabet Robert’ın vefatına kadar sürdü. Bu öykü, kraliyet ailelerinin üyelerinin bile ağır rekabetler yaşayabileceğinin bir sembolü olarak tarihe hizmet ediyor.