Kara deliklerinin buharlaşarak yok olduğunu bilen bilim insanları yapılan son araştırmalardan sonra bugün, kainattaki öteki her şeyin de buharlaşarak yok olmakta olabileceğini düşünmeye başladı. Gelin birlikte detaylarını inceleyelim.
Kaynak: https://www.scientificamerican.com/ar…
Fizikçiler, kara deliklerin kesim modül yok olduğunu biliyordu lakin şu an cihandaki her şeyin de benzeri bir biçimde yok olduğunu düşünüyorlar!
Yıldızlar, gezegenler, beşerler ve süs bitkileri: her şey özel bir cins radyasyon yayar ve şayet gereğince uzun müddet var olursa hiçliğe hakikat buharlaşır.
Böylesi bir sav, yalnızca bir kara deliğin yakınında meydana geldiği düşünülen fizik tesirler ile ilgili yeni bir çalışmadan geliyor.
Kara deliklerinde kozmostaki en büyük ve en küçük şeyler birbirine sürtünüyor. Böylesi farklı ölçeklerdeki olayları tanımlamak için bilim insanlarının hem Einstein’ın görelilik teorisi (büyük şeylere hükmeden kurallar) hem de kuantum mekaniği (minik şeyler için kurallar) kullanması gerekiyor. Bu da kimi garip tesirlere yol açıyor. Fakat yeni hesaplamalar doğruysa, bu sonuçlar her vakit kara deliklerin etrafında olmasa bile yaygın olabilir.
1970’lerde, İngiliz Fizikçi Stephen Hawking, kara deliğin kenarındaki olay ufku olarak bilinen yerde eşi gibisi olmayan yerçekimi güçlerini deneyimleyen parçacıklara ne olduğunu düşünmeye başladı.
Olay ufkunun çabucak içindeki her şey kaçınılmaz olarak kara deliğe düşerken, dışında olan her şey hala kaçma bahtına sahip…
Hawking, bir kara deliğin olay ufkunda spontane bir formda beliren parçacık çiftlerine (bir parçacık ve antiparçacık ortağı) ne olacağını bilmek istedi.
Bu çiftler, ‘boş’ uzay boşluğundan ortaya çıkar ve kuantum mekaniği, onların daima olarak her yerde var olup yok olduğunu söyler. Bir parçacık, antiparçacığıyla karşılaştığında bir saniyenin küçük bir kısmında birbirlerini yok ederler ve cihan genelinde varlıklarını farketmez.
Hawking, eşlerden biri olay ufkunun içinde belirirse kara deliğe düşerken ufkun başka tarafındaki ortağının büyük bir kuvvetle dışarı fırlatılacağını savunur.
Kara deliğin toplam gücünü korumak ve fizik prensiplerine uymak için, içeri düşen parçacığın negatif güç (ve münasebetiyle negatif kütle) taşıması ve fırlatılanın müspet güce sahip olması gerekiyor. Bu formda, kara delikler Hawking radyasyonu olarak isimlendirilen bir güç tipi yayar ve vakitle bu kaçan olumlu güç onları tüketir, bu da onların buharlaşmasına neden olur.
Yaklaşık altı yıl evvel, Hollanda’daki Radboud Üniversitesi’nden astrofizikçi Heino Falcke, bu süreçlerdeki fizikî etmenler hakkında daha derinlemesine düşünmeye başladı.
Özellikle de bu birebir buharlaşmanın başka objeler için de geçerli olabiliceğini merak eden Falcke, “Birkaç uzmana sordum ve çok farklı cevaplar aldım,” diye anımsıyor.
Falcke, sorunu tekrar ele almak için Radboud’da kuantum fizikçisi olan Michael Wondrak ve matematikçi Walter van Suijlekom’un yardımını istedi.
Üçlü, hususa Schwinger tesiri olarak bilinen bir olgu denklemlerini kullanarak atipik bir açıdan yaklaşmaya karar verdi. Bu tesir, güçlü bir elektromanyetik alanın varlığında vakumdan ortaya çıkan yüklü parçacıkların ve antiparçacıkların nasıl parçalandığını açıklıyordu.
Araştırmacıların matematiksel tahlili, kütlesi olan rastgele bir objenin (kara delikler üzere muhteşem yükü üzere olmasa bile) uzay boşluğundan ortaya çıkan parçacık ve antiparçacık çiftlerini nasıl etkilediğini gösterdi.
Herhangi bir dış kuvvetin olmadığı durumda, hem parçacığın hem de antiparçacığın bulutları örtüşür ve birbirlerini yok ederler. Fakat yerçekimi, bir bulutu başkasından daha fazla çekerse, her ikisi de biraz kayar ve örtüşmezler. Bu yüzden de yok olmazlar. Bunun yerine, bir kara deliğin olay ufkundan fırlayan bir parçacığa misal biçimde radyasyon üretirler.
2 Haziran’da Physical Review Letters’da yayınlanan çalışmalarına nazaran kozmostaki yerçekimi olan her objenin Hawking gibisi bir radyasyon yayacağını ve buharlaşacağını öne sürüyor.
Denklemler, bu sürecin trilyonlarca yıl süreceğini gösteriyor. Bu yüzden muhtemelen insanlığın deneyimlemesi imkansız. Lakin, şayet bu olgu gerçekse beyaz cüceler ve nötron yıldızları üzere meyyit yıldızların uzun ömürlü olduğu düşünülen kalıntıları düşündüğümüz kadar da kalıcı değil demektir.
Colorado Boulder Üniversitesi’nde teorik astrofizik üzerine doktora yapan Tyler McMaken, çalışmanın umut verici olduğunu söylüyor.
Ancak birtakım öbür araştırmacılar ise farklı düşünüyor. Örneğin, Almanya’daki Munich Center for Mathematical Philosophy’den teorik fizikçi Sabine Hossenfelder, ‘Tüm evvelki hesaplamaların yanlış olduğuna dair biraz şüpheliyim’ diyor ve daha dikkatli bir tahlilin yapılması gerektiğini öneriyor. Şimdiki teknoloji, bu buharlaştırıcı etkiyi tespit etmek ve argümanları doğrulamak için gereğince hassas değil. Falcke ve takımı, kendi tezlerini desteklemek için Schwinger tesirinin gözlemlenmesine odaklanabilecek deneyler öneriyor.
Siz bu mevzuda ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım…