Savaşı Kazanmak İçin Üretilmişlerdi! I. Dünya Savaşı’yla Hayatımıza Giren 10 Teknolojik Gelişme

1914’te Avrupalı generallerin birçoklarının planladığı akın atağı karşı tarafın beklenmedik gücü ile birden savunmaya dönüştü. Toplu tüfek ateşini güçlendiren, makineli garip aletler gördüler. Bu tank idi. 1900’lerden sonra dünyayı fırtınaya sürükleyen ve binlerce can alan bu alet tıpkı bir araba biçiminde çalışıyordu.

Bu ağır zırhlı araç, silah ateşi karşısında bile ilerleyebiliyordu. Bu aletin arazi özelliği geliştirilerek tank doğmuş oldu.

Bizanslılar ve Çinliler Orta Çağ’da alevli materyal fırlatan silahlar kullansalar da, çağdaş bir alev makinesinin birinci tasarımı 1901’de Richard Fiedler tarafından Alman Ordusuna sunuldu ve aygıtlar 1911’de test edildi. Lakin gerçek potansiyelleri savaş sırasında fark edildi. 

Düşman askerlerinin siperlerin kenarlarına oyulmuş delikler açması ve orada saklanması stratejisine karşı kullanıldı. El bombalarının tersine, alev makineleri o deliklerdeki askerleri ‘etkisiz hale getirebiliyor” yani canlı diri yakabiliyordu.

Zehirli gaz savaş için kullanılmaya başlandığı birinci andan itibaren yıkıcı sonuçlara yol açtı. Almanların Bolimov Savaşı sırasında 31 Ocak 1915’te yaptığı gaz saldırısı ile zehirli gazın kullanımı başlamış oldu. 

Kimyasal ‘silahların’ birinci başarılı kullanımı ise 22 Nisan 1915’te tekrar Almanların Fransız siperlerine klor gazı püskürttüğü Ypres yakınlarında meydana geldi. Akabinde genel olarak 1. Dünya Savaşı boyunca her iki taraf da yeni bir buluş olan gaz silahlarını kullanmaya başladı.

Geceleri nereye ateş ettiğini görmenin bir yolunu arayan İngilizlerin işini izleyici mermilerin icadı kolaylaşmıştı. Fosforlu bir iz bırakan ve az ölçüde yanıcı husus yayan bu mermiler “düzensiz” olduğu ve 100 metre hududu olduğu için aslında o kadar da kullanışlı değildi. Fakat 1916’da geliştirilen ikinci modeli daha düzgün çalışıyordu. İçindeki yanıcı unsur hidrojeni tutuşturabiliyordu, bu da onu, zeplinleri patlatmak ve karşı tarafı savunmasız bırakmak için harika hale getirdi.

Uçuşa geçtikten sonra pilottan haber alınamıyor olması düzgün işgal edip etmediklerini bilemedikleri için taraflar ortasında sıkıntılara yol açıyordu. Bu durum ABD Ordusunun uğraşları sayesinde değişti.

1916’da teknisyenler 140 mil aralıktan bir telsiz telgrafı gönderebildiler. Uçuştaki uçaklar ortasında telsiz telgraf iletileri da değiş tokuş edildi. Son olarak, 1917’de, uçuştaki bir uçaktan yerdeki bir operatöre radyo ile bir insan sesi iletmeyi başardılar. Böylelikle hava trafiği denetimi ortaya çıkmış oldu.

Denizaltı tehdidiyle savaşmanın bir yolu bulunmaya çalışılıyordu. Tahlil, temel olarak bir mancınık kullanılarak bir geminin güvertesinden fırlatılabilen bir su altı bombası olan derinlik yüküydü. Derinlik yükleri, su basıncını ölçen hidrostatik bir tabanca ile makul bir derinlikte patlayacak formda ayarlandı ve derinlik yükünün fırlatma gemisi de dahil olmak üzere yüzey gemilerine ziyan vermeyeceğinden emin olundu. Fikir 1913’te çizildikten sonra, birinci pratik derinlik yükü olan D Tipi, Ocak 1916’da Kraliyet Donanması’nın Torpido ve Maden Okulu tarafından üretildi. Derinlik atağıyla batan birinci Alman denizaltısı, 22 Mart 1916’da imha edilen U-68idi. Yüklerin akabinde geliştirilerek denizaltı ortaya çıkmış oldu.

Denizaltı için su altında çalışabilecek bir mikrofon gerekiyordu. Birinci hidrofon, 1914 yılında Titanik felaketinin akabinde, buz dağlarını bulmanın fikri üzerinde çalışmaya başlayan Kanadalı bir mucit olan Reginald Fessenden tarafından icat edildi. Lakin, arayı söyleyemediği için hudutlu kullanımdaydı.

Hidrofon, minerallerde tutulan elektrik yüküne dayanan bir ultrason dönüştürücüsü icat eden Fransız Paul Langevin ve Rus Constantin Chilowsky tarafından daha da geliştirildi. Bir sualtı objesinin hem uzaklığını hem de istikametini göstermeyi başararak kullanıma girdi.

İlk pilotsuz hava aracı, ABD Donanması için 1917’de iki mucit Elmer Sperry ve Peter Hewitt tarafından geliştirildi ve başlangıçta onu bir hava bombası olarak tasarlamışlardı. 12 beygir gücünde bir motoru vardı. İrtifayı belirlemek için jiroskoplar ve barometre ile dengelenerek yönlendirildi.

Tarihte birinci insansız uçuş 6 Mart 1918’de Long Island’da gerçekleşti. Uzaktan radyo denetimini entegre etmeye çalışarak daha fazla geliştirmeye çalıştılar. Savaştan birkaç yıl sonra, Donanma 1925’te ilgisini kaybedene kadar deneyler devam etti.

Milyonlarca askerin ağır yaralanmalara maruz kalmasıyla, savaş sırasında yeni şahane tıbbi teşhis aleti olan röntgene açıkça büyük bir muhtaçlık vardı. Lakin bunlar çok büyük makinelerdi.

Savaşın başlamasından çabucak sonra Fransız ordusu için taşınabilir röntgen istasyonları oluşturmaya çalışan Marie Curie Ekim 1914’e gelindiğinde, birkaç otomobile ve küçük kamyonlara röntgen makineleri yerleştirmişti. Savaşın sonunda bu “radyolojik arabalardan” yahut “Küçük Curilerden” 18’i operasyonda idi.

Hareket halindeki bir gemiden birinci defa bir uçak fırlatıldığında, Mayıs 1912’de Kumandan Charles Rumney Samson güvertesindeki bir rampadan uçağa pilotluk yapmıştı. Fakat Hibernia gerçek bir uçak gemisi değildi, zira uçaklar güvertesine inemiyordu. Suya inip geri alınmaları gerekiyordu. Bu da tüm süreci kıymetli ölçüde yavaşlatıyordu.

İlk gerçek uçak gemisi, İngiliz donanma dizayncıları tarafından bulundu. Uçakları hem fırlatıp hem de indirebilecek uzun bir platform inşa ettiler. Kalkış ve inişlere daha fazla yer açmak için uçaklar, hala çağdaş uçak gemilerinde olduğu üzere pistin altındaki hangarlarda saklandı. Böylelikle uçak gemileri de tarihte yerini almış oldu.