Tarih Boyunca Akıl Hastalığı Olan Hükümdarların, Kraliçelerin ve Prenslerin Karanlık Öyküleri

‘Çılgın Kral George’ olarak bilinen Kral III. George, 1738-1820 yılları ortasında Büyük Britanya’yı yönetti. İdaresi sırasında Amerikan kolonilerini kaybetti ve mecnunluk belirtileri sergiledi. Örneğin, Kral George III tutarsızca konuşur ve kasılmalar yaşardı. Günümüzde tarihçiler ise semptomlarının psikiyatrik hastalıktan kaynaklandığına inanıyor.

Ludwig II yahut ‘Çılgın Kral Ludwig’, 1864-1886 yılları ortasında Almanya’yı yönetti ve Neuschwanstein da dahil olmak üzere Almanya’nın en hoş kalelerini inşa etti. Aslında idaresi boyunca Almanya ekonomik dertler yaşarken bile yeni kaleler inşaa ettirmeye devam etti. Ayrıyeten sanrılar ve halüsinasyonlar da görüyordu. Tarihçiler, Ludwig’in şizotipal kişilik bozukluğu ve Pick hastalığı ile çaba etmiş olabileceğine inanıyor.

Ludwig’in kardeşi Prens Otto, 1886’da Bavyera’yı yönetmeye başladığında çoktan deliliğin pençesine düşmüştü. 17 Yaşında depresyon belirtileri göstermeye başlayan ve daha sonra saldırgan, depresif ve sanrıları nedeniyle insanlardan saklanan kral ağabeyinden çok farklı değildi.Tarihçiler Otto’nun da ağabeyi üzere şizofreniden muzdarip olduğuna inanıyor.

Kraliçe II. Elizabeth’in kuzeni Nerissa Bowes-Lyon, önemli öğrenme zahmetleri çekti ve toplumdan zımnî tutuldu. Hastalığı o kadar önemli durumdaydı ki asla konuşmayı öğrenemedi. Hastalığının sebebi kesin olarak bilinmemekle birlikte, Kraliçeyi atlayan genetik bir hastalık olduğu düşünülüyor.

Kral Charles VI, 1380-1422 yılları ortasında Fransa’yı yönetti ve küçük yaşlardan itibaren sanrı ve şiddet belirtileri gösterdi. Bedeninin camdan yapıldığına inanıyordu ve bu da Cam Sanrısı ismi verilen az psikiyatrik duruma yol açmıştı. Kral, paramparça olacağından korkarak kimsenin yanına yaklaşmasını yasakladı.

İsveç Hükümdarı Eric XIV, İskandinav Yedi Yıl Savaşı’ndaki saldırgan dış siyaseti ve acımasızlığının yanı sıra meczupluk nöbetleri ile tanınıyordu. Akıl hastalığı vakitle kötüleşerek şiddete ve paranoyaya yol açtı. 1658’de tahttan indirildi ve sonunda zehirlendi. Günümüzde, hükümdarın ani patlamalarına neden olan hastalığın şizofreni olduğuna inanılıyor.

Bir Alman prensesi olan Maria Eleonora, İsveç kraliyet ailesiyle evlendi ve hükümdara tahtın başına geçecek bir erkek çocuk vermesi gerekiyordu. Uzun denemelerin akabinde bir kız çocuğu doğurduktan sonra kendi çocuğuna ziyan vermeye çalışarak derin bir depresyona girdi. Kocasının mevti onun deliliğini arttırdı ve daha sonrasında ölen kocasının bedenini aylarca yanından ayırmadı. Maria hayatının büyük bir birçoklarını derin bir depresyon içinde yaşadı.

Bavyera prensesi Prenses Alexandra Amelie, 23 yaşında akıl hastalığı belirtileri göstermeye başladı. Paklığa ve beyaz giysilere olan takıntısı, babası metresini tercih ettiğinde arttı ve onun bir cam piyanoyu yuttuğuna inanmasına neden oldu. Hastalığı Fransa Hükümdarı VI. Charles’ın ‘Cam Sanrısına’ benziyordu. Hekimler hastalığının OKB ile irtibatlı olduğunu düşünülüyor.

1700-1746 yılları ortasında karar süren İspanya Hükümdarı V. Philip, yetersizlik hissi ve manik-depresif nöbetlerle çaba etti. Banyo Yapmaktan kaçınmak, odasında günlerce kalmak ve gece yarısı mahkeme seansları düzenlemek üzere tuhaf davranışlar sergiledi. Tarihçiler, hükümdarın bipolar bozukluk, OKB ve Cotard sendromundan muzdarip olduğuna inanıyor.

Habsburg’un son hükümdarı olan Kral II. Charles, ailesindeki yüzyıllardır süren ensest evliliklerden ötürü hayata bir adım geride başlamıştı. Önemli öğrenme zahmetleri ve gecikmelerle karşı karşıya kalan kral gençliğinin ortalarına kadar konuşmayı ve yürümeyi öğrenemedi. O vakitler hekimler onun büyülendiğine inanıyorlardı, fakat çağdaş tarihçiler meselelerini genetik hastalıklar ile ilişkilendiriyor.