Biyolojik silahların uzun ve dehşetli bir geçmişi vardır. Eski devirlerde bile, bilim ve teknoloji tam olarak anlaşılmadan evvel beşerler biyolojik silahlardan yararlandılar. Gelin bunlar hangi yöntemlermiş inceleyelim.
Kaynak: https://www.thecollector.com/crazy-ex…
MÖ 184 civarında Bergama Hükümdarı (Eumenes II) ile savaşırken Kartaca generali Hannibal’in biyolojik silahlardan yararlandığı söyleniyordu.
Bu olayın ana kaynağı Romalı biyografi müellifi Cornelius Nepos’un Seçkin Kumandanların Hayatları isimli yapıtına dayanıyor.Bu kaynağa nazaran kâfi konvansiyonel silah kaynağına sahip olmadığını fark eden Hannibal, birliklerine ölümcül zehirli yılanlar toplamalarını emretti.
Daha sonra yılanları toprak kaplara koymalarını ve düşmanın gemilerine atmayı emretti.
Nepos’a nazaran düşmanın Hannabil’in gemilerinden fırlatılan saksıları gördüklerinde birinci yansısı kahkahaydı. Ancak yılanlar gemilererine geldiklerinde aslında hayli tesirli silahlar oldukları ortaya çıktı. Yılanlar o denli bir dehşete ve karışıklığa neden oldu ki Eumenes’in filosu geri çekildi.
Modern bilim ve teknolojinin gelişmesinden evvel bilhassa tanınan olan biyolojik savaş metotlarından biri, su kaynaklarını kirletmekti.
Bu, en yaygın olarak kuyulara husus yahut cesetler atılarak yapıldı. Yöntem epeyce tesirliydi zira ölümcül hastalıkları ve enfeksiyonları bir düşman bölgesinin etrafına yaymanın süratli ve kolay bir yolunu sunuyordu.
12. yüzyılda yaşamış ve bu formülü uygulamış Kutsal Roma imparatoru Frederick Barbarossa bu olayın en bilindik örneklerinden biridir.
İtalya’nın Tortona kentinde birinci İtalyan Seferi sırasında çürüyen cesetleri düşmanının kuyularına atmıştır. Daha sonra çürüyen cesetlerden gelen ziyanlı bakteri ve mikroplar suya karışmıştır ve Barbarossa’nın düşmanları kuyudan içtiğinde çok hastalanıp ölmüşlerdir.
İddialara nazaran, 14. yüzyılda Moğol İmparatorluğu’nun düşmanlarını yenmek için veba hastalığına neden olan Yersinia pestis bakterisini kullanmışlardır.
Bu sav İngiliz tarihçi David A. Quammen’in ‘The Chinggis Khan’ isimli kitabında yer alan bir teoriye dayanmaktadır. Quammen’e nazaran, Moğol İmparatorluğu başkanı Cengiz Han ve ordusu, kuşatma sırasında salgın hastalıkları kullanarak düşmanlarını etkisiz hale getirmiş olabilirler.
Bazı tarihçiler Cengiz Han’ın ordusunun kuşatmalar sırasında cesetlerin üzerine veba taşıyıcıları olan fareleri fırlatmış olabileceği teorisini desteklediler.
Ancak bu olayın yaşandığına dair kesin bir evrak ya da delil bulunmuyor.
Biyolojik savaşın en büyük örneklerinden biri çiçek hastalığının 18. ve 19. yüzyıllarda ingiliz sömürgeciler tarafından Yerli Amerikalılar ortasında kasıtlı olarak yayılmasıydı.
Hastalığın yayılması ve çok sayıda mevte neden olması umuduyla yerli kabilelere hastalık bulaşmış battaniyelerin verildiğine dair teoriler bile var.
Bazıları hastalığın Yerli Amerikalılara doğal yollardan yayıldığını tez etse de aksini gösteren ikna edici deliller vardır.
Örneğin, milis kaptanı William Trent’in günlüğüne nazaran, İngilizler Yerli Amerikalılara] çiçek hastalığı hastanesinden iki battaniye ve bir mendil verdiler ve bunun istedikleri tesirle sonuçlanacağını umdular.
Napolyon savaşları sırasında 1809 yazında İngiliz birlikleri Scheldt Irmağı’nın ağzındaki bir ada olan Walcheren’i işgal etmiştir.
Alçak ve bataklık olan ada yeri hastalığa yatkın hale getirmiştir. Birebir vakitte daima düşen ve artan su düzeyleri nedeniye hastalıklar da yaygındı. İspatlara nazaran daha evvel gerçekleşen bir Fransız seferi sırasında birliklerin yaklaşık yüzde 80’i ateş nedeniyle ölmüştü.
Napolyon ve ordu kumandanları sıtmayı İngiliz birlikleri ortasında yaymak için adayı kasıtlı olarak sular altında bırakmış ve ölmelerine sebep olmuştur.
Hatta kaynaklara nazaran Napolyon “İngilizlere yakında hepsini yutacak olan ateşten öbür bir şeyle karşı çıkmamıza gerek yok’ demiştir. Hastalığın tesirleri yıkıcıydı. Ağustos ayının birinci günlerinde 700 erkekte hastalık vardı, lakin Eylül ayının başlarında 8.000’den fazlası kişi hastalandı. Sonunda hastalığın tesirleri onlara o kadar ziyan verdi ki İngilizler savaştan vazgeçmek zorunda kaldılar.
Birinci Dünya Savaşı sırasında birçoğu yıkıcı tesirlere sahip olma potansiyeline sahip birkaç gaz kullanılmış ve test edilmiştir. Bunlardan en bilineni ise hardal gazıdır.
Gaza bu ismin verilme nedeni ise kokusunun hardal, sarımsak ve yaban turpu üzere kokmasıydı. Hardal gazı birinci olarak Temmuz 1917’de Belçika’nın Ypres kentinde kullanıldı. Askerler ayaklarının etrafında parıldayan bir bulut gördüklerini söylediler. Ne yazık ki askerler için hardal gazı son derece ölümcül olmuştu zira gaz yalnızca teneffüs yoluyla değil birebir vakitte cilt yoluyla da emilebiliyordu.
Bu gaz cildin kızarmasına ve kabarmasına neden oluyordu ve beşerler çok fazla ölçüde gaza maruz kalırsa kör bile olabiliyorlardı.
Vücudun rastgele bir bölgesi ıslaksa hardal gazının tesirleri daha da risk teşkil ediyordu. Bunun nedeni, hidroliz ismi verilen kimyasal bir tepkinin çok süratli bir biçimde hardal gazı ile yansımaya girmesiydi. Gaz mevte sebep olduğu vakitler vefatları süratli ve acısız olmanın bilakis ölmeleri yaklaşık altı haftayı bulabilen hayli acılı bir süreçti.