Timsah Celil Olarak Tanıdığımız Meli Bendeli Cinsiyet Geçiş Sürecini ve Hayatını Armağan Çağlayan’a Anlattı

Bu zaten benim 32 yılımı aldı. Zordu gerçekten. Çünkü bir süre sonra insanların ne düşündüğünün bir önemi kalmıyor.  Kişinin kendisinde bitiyor iş. Ben böyle olmasam da böyle düşünecekler belki. Dışarıya dönük yaşayamam ki o ne düşünecek, bu ne düşünecek.. Kendi içimin rahat ettiği gibi yaşayabilirim. Bunda kötü bir şey yok çünkü. Uzun süre kendime şunu dedim çünkü ‘ben kötü bir şey yapmadım’. Hayatım gitmiyordu, gitmedi… Kabuslarımda bir yerlerden atıyorum kendimi sürekli. İlerletemiyorum hayatımı. Bu sosyal olarak da böyle, eve kapanmalar bir şeyler. Dünyadan çekilmiştim. Ya onu öldürecektim, Allah’tan korktum ve travesti oldum.

İstiyorum ama buralarda istemiyorum. Gitmek istiyorum buralardan.Çünkü çok yorgunum aslında. Bu piyasa beni çok yordu 2014’ten beri. Benim eski halimde de konuşmam bu şekildeydi, kırık bir Türkçem var ve feminen bir çocuktum. Ona rağmen bir sürü iş yaptım kendi çabamla, oyunculuk marifetimle. Zaten yer verilmiyor. Ayda yılda bir birileri hoş görecek de, birileri yan karakter olacak da… Ben Kenan İmirzalioğlu’yla başrol oynamadıktan sonra hayatta dizi falan çekmem. 

Önce travesti olmadım, önce mesleğimi aldım elime. Çukur’daki dönemde de bana soranlara ben söylüyordum. Ben aslında kendinden vazgeçmiş bir transım. Dünyaya delilim yok. Delili siz istediniz, alın size delil.

Dünyaya geri döndüm çünkü yoktum buralarda. Çok aşıktım, kaybettim. Aklımı da kaybettim. Beni en çok sevdikleri Timsah rolünde ben çok aşık bir çocuktum o zamanlar. O benim sevdiğime benzediğim halimdir. O kadar aşık oldum ki, onu bedenime çağırdım. Yoktu buralarda, onu gösterdim aslında. O arada da dünyadan çekildim, kendi içime döndüm, manevi bir sürecim oldu 3,5 sene kadar. Kendimi erteledim.

Yok, aslında artık gelmeyeceğini bildiğim için kendi hayatıma bakmaya başladım. Çünkü ben baya bekledim. 6 sene falan bekledim. Sonra da bunların en başında ona mesaj attım ‘ben Ankara’ya taşınıyorum ve travesti olcam. Bunu planladım ve öngördüm, yapıcam’ diye. O da ‘ben arkandayım’ dedi. Ben de ‘yanımda olacaktın, arkamda kaldın. Ben önüme bakıyorum, hadi eyvallah’ dedim. Öyle önüme baktım. Çünkü bekleyecek bir günüm kalmadı. Böyle olmamın kendisiyle alakası yok. Bu kadar geç kalmamın kendisiyle alakası var.

O yüzden herkese, önüme çıkan herkese kızgınım. Oyunculuğa kızgınım, unutamadığım adama kızgınım, anama ayrı kızgınım, kardeşime ayrı. Beni eski tanıyanlar da ‘hayırlı olsun’ diyorlar, gençliğimi bilenler. Evvelimi bilmeyenler ahirimden hesap sormasın. Evvelimi bilen de zaten beni biliyor. İnsanların şaşkınlıklarını anlıyorum da teessüflerini anlamıyorum. Benden bile çıktı durum…

Ailemi kurmak istiyorum. İnsan en çok istediği şeyden sınanırmış ya, galiba benim de en büyük sınavım bu. Aileyi ömür boyunca kuramayacak olmak bilmiyorum ki. Ama hep bir aile özlemim oldu, en çok onu isterim. Hiç öyle mesleki bir şeyim kalmadı. Çok dizi film çalıştım, doydum ve masadan kalktım. Aklım kalmadı ama bir ailede aklım kaldı.

İki gün dursam üçüncü geliyorlar terelelli. Bu halimle ailemle yaşayamam. Babamın yüreğine iner, görmek istemiyor. Uyum sürecimden sonra ailemi görmeye gittim, babam yoktu evde. Dayanamam demiş onu öyle görmeye. O yüzden kalamam zaten şimdi artık. Eski halimde de onların istediği gibiydim ama ben kendi istediğim gibi değildim.