The OA isimli dizi, 7 yıl boyunca ortadan kaybolan görme engelli Prairie Johnson'ın, günün birinde gözleri açılmış formda ortaya çıkmasının akabinde, geldiği yere dönme gayretini bahis alıyor. Senaryosunu Brit Marling ve Zal Batmanglij'in yazdığı The OA, ikinci dönemiyle izleyenlerin kalbine taht kurarken, neden mükemmel bir dizi olduğunu anmazsak olmaz dedik… Buyrun içeriğimize!
Dikkat: Bu içerik spoiler içerir!
1. Dizinin birçok kısmının senaryosunu yazan ve tıpkı vakitte başrolü canlandıran Brit Marling'in içten oyunculuğu…
O denli ki, Prairie'nin başına gelenleri güya hakikaten yaşamış üzere hissetmeden edemiyorsunuz.
2. Sadece Brit Marling değil, tüm oyuncular rollerinin hakkını sonuna kadar veriyor.
Diziyi izlediğinizde yapılan boyut açma hareketlerinin ne kadar içten gelerek yapılması gerektiğini görüyorsunuz, oyuncular da bu mevzuda pek başarılılar açıkçası. Zira bu hareketlerin yapıldığı sahnelere baktığınızda güya nitekim de kendilerini bu vazifeye büsbütün vermiş üzere davrandıklarını görebiliyorsunuz.
3. Sürekli enteresanlaşan ve güzelleşen bir kıssayla karşılaşıyoruz.
Birinci dönemi sıradan bir dizi olarak algılansa da, ikinci döneme gelindiğinde dizinin ne kadar üst seviye olduğu ve güzelleştiği açıkça görülüyor. Bunu senaryodan kamera açılarına, kullanılan ışığa kadar her yerde görebilir hale geliyorsunuz.
4. Ölümü hepimizin düşündüğünün tersine bir son değil, başlangıç olarak işliyor.
Dizinin vefata yaklaşımının bizim gerçekliğimize nazaran çok farklı olduğunu söylemeden edemeyeceğiz! Zira bu dizide karakterlerin hayatı mevtle sona ermiyor, onları onlar yapan şey mevt oluyor. Gariptir ki, vefat ile alakalı niyetleri fobi düzeyinde olanlar için vefatın bir gerçeklik olduğunu kabullenmeyi sağlayabilecek bir sakinlik bile sağlayabiliyor.
5. Hikaye derinleştikçe insanlığa karşı olan inancınız bir azalıyor, bir artıyor.
Dizide insan haklarına hiç sığmayacak deneyler dönüp duruyor. Harry Potter'da Lucius Malfoy karakterini canlandıran Jason Isaacs'in hayat verdiği Hap karakteri, sıradan yaşamalarından kopardığı deneklerinin üzerinde, onları öldürüp tekrar hayata döndürdüğü çeşitli deneyler gerçekleştirirken, deneklerin birbirlerine olan bağlılıkları, inandıkları şey için olan eforları sizi insanın kırılganlığı ve saflığı konusunda tekrar düşünmeye iterken, bir yanda Hap'in vefatı anlamak gayesiyle obsesif biçimde yürüttüğü zımnî çalışmalar insanlığın iğrenilmesi gereken yanını da gözler önüne seriyor.
6. OA'in meskenine döndüğünde tanıştığı ve ona yardım etmeye başlayan beşerlerle olan bağı kalplere dokunuyor.
OA 7 yıl boyunca ortada yokken konutuna döndüğünde herkes ona meczup gözüyle bakıyordu. Bunlardan biri de Steve'di. Lakin sonraları Steve'in de dahil olduğu bu altılı ortasında gelişen bağ ve şartsız bir formda OA'yi öteki boyutlara takip etme istekleri bizi bu kümeye hayli bağladı.
7. Homer ve Prairie ortasındaki saf sevgi…
7 yıl boyunca camdan yapılma kafesler içerisinde, yanyana birisiyle yaşadığınızı hayal edin… Tıpkı su akıntısından su içip, tıpkı su akıntısında yıkanıyor, hatta gereksinimlerinizi da birebir biçimde gideriyorsunuz. Ama bu beşerle tüm bu samimiyete karşın, aranızdaki camdan duvardan ötürü asla birbirinize dokunamıyorsunuz. Buna karşın buradan kurtulduğunuzda birbirinizi öbür boyutlarda aramaya devam ediyorsunuz… Homer ve Prairie ortasındaki sevginin saflığı, kabul edelim ki hepimizin kalbine dokunmuştu.
8. İhtimalleri yansıtılış biçimi ve bahtın işlenişi çok farklı!
The OA piyasadaki öbür üretimlere oranla daha farklı ve ilgi alımlı bir senaryoya sahip. İşlediği vefat ve mevt sonrası ne olduğu teması ise hepimizin gündelik hayatta aklında bulunan kanılardan biri. Bu konsepti kendi hayatımızda gördüğümüzden farklı formda işlemesi, bir son değil de başlangıç olarak görmesi, merakı adeta alevlendiriyor. Kullandıkları özel hareketler yoluyla mevt anında boyut değiştiren karakterleri izlerken kendinizi yeni bir cihanda buluveriyor, senaryonun ilerleyiş formu nedeniyle birbirine karşı planlar kuran karakterlerin yapacaklarını daha çok merak eder hale geliyorsunuz.
9. Boyutların aslında içimizde olduğu kanısını kusursuz bir metaforla yansıtıyor.
İkinci dönemin geçtiği boyutta Hap'in bir havuzda başka insanların içindeki boyutları ve ihtimalleri yetiştirdiğini görüyoruz… Bu boyutlar ve ihtimaller bireylerin zihinlerinden çiçeklenerek açıyor ve çiçeğin bir yaprağının tadı, size o boyutun tadını veriyor. Tıpkı birinci sefer duyulan bir fikrin tadını almak üzere…
10. Bir şeyler hissetmemize neden oluyor…
Dizideki karakterlerin her birinin kaygıları var… Tıpkı sıradan insanların olduğu gibi! Gerek Steve'in ahenk sağlayamama sorunu, gerek Buck'ın cinsel kimlik arayışı, gerek Prairie'nin kaybettiği şeyleri geri kazanma uğraşı olsun, hepsi bize tanıdık gelen şeyler. Bu da karakterlerin içinde bulundukları kozmostan çekip gitme isteklerini çok güzel anlamanıza neden oluyor.
11. İlerleyen kısımlarda ne olacağını merak ederken bir bakıyorsunuz diziyi bitirmişsiniz.
12. Tek söz: Sinematografi!
Dizi ilerledikçe karşımıza çıkan sahneler de bir o kadar güzelleşiyor. Seçilen lokasyonlara ve renklere tek tek aşık oluyorsunuz! Ayrıyeten bu seçimlerin çok zekice yapıldığını da söylemek gerek… Birinci dönemde Prairie epeyce yalnızca ve sıkıcı bir yaşama sahipken, ikinci dönemde Nina haline geldiğinde kullanılan ışık bile sofistike bir hal alıyor. Doğal cihanlar ortasında gidip geldikçe bu durumu daha kolay fark edebiliyorsunuz!
13. Her kısmı bir sinema gibi!
Bu sinematografik yaklaşımı ve kaliteli senaryosuyla dizinin her kısmı bir sinema üzere hissettiriyor. Lakin sıkılmıyor, bir sonraki kısma devam ediyorsunuz…
14. Her kısmın jeneriği hayli özgün…
15. Son olarak, 'Sadece bu sahneleri görmek için bile izlenir' dedirten mükemmel sahneleri hatırlatalım…
Umarız 3. dönem çabucak gelir!
Gundemtube.com’un görüntü sayfasını gördün mü? Görüntü izle sizlerle! Gundemtube artık videotube ile karşınızda! www.gundemtube.com/kategori/videotube/
