İkinci Dünya Savaşı sırasında Hintli bir adam Himalayalar’ın derinliklerinde gizemli bir keşifte bulundu.
Orman korucusu olan Hari Kishan Madhwal, 4.800 metre yükseklikte, küçük bir buzul gölüne rastladı. Göl insan iskeletleriyle doluydu. Madhwal artık ismi berbata çıkmış Roopkund Gölü’nü ya da “İskelet gölü”nü keşfetmişti.
Ürkütücü keşfin akabinde araştırmacılar buradaki kemikler hakkında varsayımda bulundu. Yetkililer, kalıntıların İngiliz denetimindeki Hindistan’a sızmaya çalışan bir küme Japon askerine ilişkin olduğundan korkuyordu. Lakin, yaklaşık 500 iskeletin Japon işgalci olamayacak kadar yaşlı olduğu ortaya çıktı.
Kimileri kalıntıların, dağlardan savaştan dönen eski bir Hint ordusuna ilişkin olduğunu söyledi. Başkaları, ölümlere bir salgının sebep olduğunu öne sürdü.
Bir mahallî inanışa nazaran ise, dağ tanrıçası Nanda Devi’nin yakındaki Hindu tapınağına seyahat eden saygısız bir hacı kümesinin cezalandırıldığı söylenir.
Rivayete nazaran davranışlarına öfkelenen tanrıçanın, sapkınlara “demir üzere sert” toplar fırlattığı söylenir. İşin enteresan yanı ise birtakım kemiklerde yuvarlak bir objenin çarpmasıyla dengeli travma belirtileri var.
Mevzuya ait silah bulunamadı, lakin dini mücevher ve giysi kesimleri bulundu. İskeletler, sağlıklı erkek, bayan ve çocukların bir karışımıydı, yani savaş ve salgın muhtemel değildi.
Böylelikle araştırmacılar, ölülerin muhtemelen 9. yüzyılda ölen Güney Asya kökenli hacılar olduğu sonucuna vardı. Bununla birlikte, 38 iskeletten oluşan yakın tarihli bir DNA örneği, bunların genetik olarak farklı üç kümeden geldiklerini gösterdi.
23’ünün Hindistanlı, birinin Güney Doğu Asyalı ve en şaşırtan olanı ise, 14 adedinin doğu Akdeniz kökenli olmasıydı.
Bununla birlikte, karbon tarihleme, kemiklerin hiçbirinin bu periyoda ilişkin olmadığı sonucuna varmıştır. Güney Asya kökenli olanlar, yedinci ve 10. yüzyıllar ortasındaki çeşitli farklı olaylara, Akdeniz kökenli olanlar ise 18. yüzyıldaki bir olaya dayanmaktadır.
