Turist Ömer 96 Yaşında! Adam Gibi Adam Sadri Alışık’a Hayran Olmak İçin 20 Sebep

Onu sevmemiz için sebep çok…

“Müjgan! Etme Müjgan, gitme. Bırakma beni, öldürme nolur. Bak nişan yüzüklerimiz hazır, aynalı konsolumuz, topuzlu karyolamız, kiralık gelinliğin, her şeyler, her şeylerimiz hazır..”

“O Müjgan için, o Müjgan’la Hüsnü’nün hayalleri, ümitleri için sen de ağla benim gibi… O Müjgan ki en büyük matemlere layıktı; ama sen, ama sen daha ne istiyorsun benden?”

Turist Ömer, Ofsayt Osman, Gönlübol Arif, Ringo Kazım, Kapkaç Hüsnü ve niceleri…

“Her şeyden vazgeçtik, şu meretten vazgeçemedik. Hem Sipahi, hem iki paket günde.”

“Hey yavrum heyyyyy” 

Okurken bile onun sesi yankılanmıyor mu sizin de kulaklarınızda?

Acı acı gülümsemesiyle, efkarın yedi kat dibinde bile bir ışık arayıp bulma çabasıyla, derdini ona değil kime anlatacaksın ey dost? Birer duble de rakı oldu mu tadından yenmez… Sonuçta rakının saati olmaz, yeter ki soğuk olsun, buzlu olsun, biraz da mezesi olsun!

“Sokak köpeklerine selam verdiğimiz zaman, insan olmaya çeyrek kalmıştır.”

“Gelin hepiniz gelin be, ıssız bir adada gibiyim, çok bi tek başıma gibiyim. Deniz ananın güzel çocukları, siz bile birken çarçabuk iki oluverdiniz. Benimkisi balık tutmak değil zaten. Yalnız kalmamak davasına buralardayım…”

“Abi, nerden buluyorsun bu ıspanaklı lafları?”

Titreyen sesiyle “Hicran.. Yine hicran mı bu aşkın sonu?” derken, en sağlamım diyenin bile gözlerinin dolmaması mümkün mü?

“Seni gördüğüm zaman içimde böyle bir şeyler oldu. Konuşmayı beceremem ama, anladın di mi? Canımsın be! Güneşimsin! Havamsın! Yani bu ağzımdaki izmarit yok mu be kız, işte onun gibi benimsin be! Yani buramdasın be, sen hayatımın tek golüsün yani..”

Sadri Alışık’ı sevmek, İstanbul’u da sevmektir. Naftalinlenip kaldırılmış eski bir 
çarşaf gibi Boğaz’ı, görmezden gelinen arka sokakları, sokaktaki pireli köpekleri, balıkçıları, kalabalığı sevmek… Güldürürken ağlatıveren, hüzünlüyken neşelendiren…

“Burası umutsuzluk çarşısı
Ama her dudakta, her sabah binbir umut türküsü
Bu yokuşun ölüleri ağlamaz
Ayak sesleri derindedir duyulmaz.
Güneşler, günler unutmak kadar uzaklarda saklanır; görülmez.
Bu koskoca gürültü yaşamak mı,
Beklemek mi ölümü yeniden bilinmez?
Sevgilerimle karışık,
Sadri Alışık”

Yağmurlu bir akşam, Beylerbeyi’nde bir meyhanedeyiz. Pardesüsü üstünde, sigarası dudaklarında, yakasında karanfili, yaralı hep yüreği, dışarıda damlalar düştükçe yere, rakıyı en güzel içen ve en hüzünlü bakan adam…

İstanbul Erkek Lisesi’nden mezun olduktan hemen sonra Güzel Sanatlar Akademisi Resim Bölümü’ne devam etti Sadri Baba, kısa bir süreliğine de olsa çeşitli dergilerde grafikerlik yaptı. Geride pek çok yağlı boya ve karakalem tablolar bıraktı…

Kaç kişi gecelerce mezarında sabahlar dostunun, üşümesin diye üstünü örter?

“Eşi Gülşen’in Ayhan’a olan yasını az bulduğum için 7 yıl kendisiyle konuşmadım. Bir kaç yılbaşı gecesini sabahlayarak Ayhan’ın Zincirlikuyu’daki mezarı başında geçirdim. Evimdeki bir barda Ayhan Işık köşesi yaptım. Her gece onun karşısına geçip sabaha kadar içerdim. Ayhan’ın ölümüyle ben de öldüm. Tüm hayattan ilişkimi kesip, kendimi tamamen içkiye verdim…”

Kimseleri üzmeye kıyamayan Alışık, rol icabı bile olsa birisine vurmayı sevmez.  Oyunculuğun kaderi, kötü adam karakterleri de düşmüştür bahtına ancak kendisi, siyahın içinden beyazı nasıl çıkarabileceğine hedeflenir. Belki de bu yüzden gönümüzdeki yeri başka, dört kere başkadır Sadri Baba’nın.

Sadri Baba, nesli tükeneli çok olmuş bir tür, mumla aranan türde bir karakter. Hem semtimizin bıçkın delikanlısı, hem mahçup ve nazenin bir İstanbul beyefendisi… Yeri geldi mi lafını esirgemeyen, yeri geldi mi ağlamaktan çekinmeyen, gönlübol, keskin zekasıyla dikkat çeken, delikanlı ve aşık! Günümüzün sözde, bozdurulsa beş para etmeyecek teneke aşkları değil, dibine kadar aşk dostlar, yanlış olmasın!