Hürriyet Genel Yayın Yönetmeni Ahmet Hakan, Ayşen İnci’nin ‘Pisi kolojik Öyküler’ kitabı üzerinden kedisi Sekter öyküsünü köşesinde paylaşan Sabah yazarı Hıncal Uluç’a teşekkür etti.
Hakan, yazısının “Sekter çok teşekkür ediyor Hıncal Baba” başlıklı kısmında şunları kaydetti:
“Ayşen İnci, bir hikaye kitabı yazdı. Çok yaratıcı bir formatla… ‘Kediler sahiplendiklerini anlatıyor’ yaklaşımıyla yazılmış hikayeler. Hepsi çok farklı, çok hoş, çok kedici… Kitabın ismi da ‘Pisi-kolojik Öyküler’.
İşte bu hikayelerden biri de bizim Sekter’in lisanından kaleme alınmış. O kadar düzgün yazılmış ki Sekter’in hikayesi, Sekter bile kendisini bu kadar hoş anlatamazdı. Hıncal Baba, işte bu uzun hikayeyi dün köşesinde okurlarıyla paylaştı. Sekter o denli şad kaldı ki… Konuttaki köşesine çerçeveletip asacak.”
TIKLAYIN – Sabah muharriri Uluç: Kedisi Sekter, Ahmet Hakan’ı anlatıyor
Uluç’un aktardığına nazaran Sekter’in Ahmet Hakan’ı anlatmak için ‘kaleme aldığı’ hikaye şöyleydi:
“Baştan söyleyeyim. Beni kendini beğenmiş, kibirli, ukala bulabilirsiniz. Lakin biliyor musunuz ki bu türlü düşünmeniz umurumda bile değil.
Zira kendimi öteki kedilerden daha üstün görmek ve siz insanların benimle ilgili görüşlerini umursamamak için pek çok nedenim var.
Bir kere Scottish Fold cinsi bir kediyim. Beni görüp de güzelliğime, asaletime hayran olmayan çıkmadı. Bakışlardaki beğeni çok hoşuma sarfiyat lakin kimi hanımlar, Ahmet’e yaranmak için bana gereğinden fazla ilgi göstermeye kalkıp bir de güya bebekmişim üzere benimle çocuk sesiyle konuşmaya başlayınca tüylerim diken diken olur.
“Kızlar, saçmalamayın, ben bebek değilim! Benim yaşımı insan yaşıyla hesaplarsanız karşımda hürmetle eğilmeniz gerekir” diye miyavlarım ama anlamazlar ki!
İşte Sekter!.. Allah, Ahmet Hakan’ın yardımcısı olsun!.
Neyse, mevzuyu uzatmadan kendimi tanıtayım. Adım Sekter.
Sert bakışlarımdan ötürü bana bu ismi koydu Ahmet. Evvel yadırgadım fakat sonra Boncuk, Samur, Cingöz, Sarman ve bunun üzere sıradan bir isme sahip olmadığım için çok memnun oldum.
Benim her şeyim farklı ve özel olmalı. Haa, bir de Müezza vardı evvelce. Onun ismi de değişik. Kendi de cinsti. Yalnızca soyu sopu değil, huyu suyu da yani. Daima bana karşı üstünlük taslardı. Yok Peygamber kedisiymiş, yok üst damağında leke bulunduğu için Müezza soyundan geliyormuş… Bir afra tafra, bir eda; sorma gitsin. Onunla yıldızım bir türlü barışmadı. Daima arbede, daima polemik, daima gerginlik. Neyse, sonunda Müezza diğer bir meskene gelin gitti de ben de rahat bir nefes aldım, moralim düzeldi.
“Benden öteki bir kedinin asla “polemik” sözünü kullanmadığından eminim”
Benim kullandığım sözler sizi şaşırttı değil mi? Benden öteki bir kedinin asla “polemik” kelimesini kullanmadığından eminim.
Ee, Ahmet üzere entelektüel birine sahip olunca siz de başka cinslerinizden farklı oluyorsunuz elbette. Ne o, cümleyi yanlış kurduğumu mu düşünüyorsunuz? Bilerek “sahibim değil, sahip olduğum” dedim. Bunu unutmayın. Asla bir kedinin sahibi olamazsınız. O sizin sahibiniz olur. Çok şanslıyım ki Ahmet de bu durumu kabullendi de hoş güzel geçinip gidiyoruz. Hoş güzel dediysem o denli yüzgöz olmaktan bahsetmiyorum.
Düzeyli bir bağlantımız var. Mıncıklanmaktan, okşanmaktan hiç hoşlanmam. Hele yavşaklık beni mecnun eder. İçe kapalı, yabani, asosyal olduğumu söyler Ahmet. Doğrudur. İnsan sevmem, kedi köpek sevmem; sürprizden, değişiklikten hiç hoşlanmam.
Hımbıl, tembel ve miskinimdir. Dünya yansa umurumda olmaz. O kadar vurdumduymaz bir kediyim yani.
“Ahmet’in en sevdiğim huyu, beni olduğum üzere kabul etmesi”
Lakin tembelliği ve yemeği çok severim. Arkadaşlarından biri benim şişko olduğumu söyleyince Ahmet çabucak diyet mamaları dayadı önüme lakin onunla bile iki ayda üç kilo almayı başardım. Hem kime ne benim kilolarımdan? Biz Ahmet’le tutturmuşuz bir sistem, geçinip gidiyoruz işte, karışmasalar olmaz!
Ahmet’in en sevdiğim huyu, beni olduğum üzere kabul etmesi.
Tembelliğim, huysuzluğum, yabaniliğimle.
Zira ben tüm kusurlarına karşın sevilecek bir kediyim ve o da bunun farkında.
Ahmet’e gelince, sahip olduğum en pahalı şey. Çok samimiyim bu sözlerimde.
Bu mesken, sevdiğim köşe, hatta en sevdiğim yaş mama bile Ahmet’ten sonra gelir. Zira ona karşı çok büyük bir sevgi var içimde. Her ne kadar karakterim gereği çok fazla göstermesem de o da sevgimin ne kadar derin olduğunu bilir. Diğerleri ne düşünür bilemem lakin ben onu kır sakallarıyla, gözlükleriyle güzel ve karizmatik bulurum. Sanıyorum bayan cinsi de benimle tıpkı fikirde. Kimlerle paylaşmak durumunda kaldım onu bir bilseniz!
Çok merak ediyorsunuz değil mi? Anlatayım. Birinci tanıdığım çok hoş bir bayandı. Yeşil gözlü, siyah saçlı. İsmi… Çok güzelsiniz doğrusu!
Ahmet’in özel hayatını anlatacağıma inandınız mı nitekim? Ben salak mıyım ki başıma keder açayım! Çok tehlikeli hususlar bunlar. Özel hayatı ihlal, ifşa vs…
Bu değişik lafları çok fazla televizyon izlememe ve Ahmet’in konuşmalarına kulak konuğu olmaya borçluyum. Hele Ahmet televizyonda programa başlayınca pürdikkat onu izlerim. Ondan öğrenmem gereken çok şey var. Programları izledikten sonra buna karar verdim.
Bazen bir masanın etrafında dizilmiş birkaç kişi, birbirlerinin ağzına lafları tıka tıka, bağıra çağıra o denli tartışıyorlar ki şaşkınlıkla izliyorum.
Karşılarında ben olsam çabucak tırnaklarımı geçirir, tırmalardım diyorum ancak Ahmet sakin durmayı başarıyor.
Onun bu huyu hoşuma gidiyor.
İşte bu “polemik, ihlal, ifşa” kelimelerini ve kedi sözlüğünde olmayan pek çok kelimeyi bu programlardan öğrendim.
Ahmet’in bu kadar tanınmış, tanınan biri olması mahalledeki öbür kedilerde büyük bir kıskançlığa yol açıyor ister istemez.
Bunlardan biri hiç evlenmemiş emekli bir memurun, oburu oyuncu olmak için çabalayan bir gencin kedisi. Genç, bir diziye başlayınca Samur hemen bana haberi verdi, “Ali Ağabey de artık televizyonlarda görünecek, meşhur olacak” dedi böbürlenerek.
Hıh, gördük! Üç saatlik dizide şöyle bir göründü. “Sizi görmek isteyen biri var” dedi yalnızca.
Sonraki gün pencereden ayrılmadım, Samur’u görüp alayla miyavlamak için ancak o hiç görünmedi.
Bütün gün keyifle yalandım.
Şöhret olmanın bedelini ben de ödüyorum Ahmet üzere.
Kıskançlıklar, rekabet. Bir ara Şero diye bir kedi çıktı. Aslında kötü kedi değildi, severdim onu. Ne zaman ki seçimleri kazandılar, bir havalara girdi. Televizyonda gördüm, bir kasıntı olmuş ki sormayın gitsin.
Kedi dediğin biraz olgun, biraz hazımlı olur. Çabucak takipten çıkardım onu.
Külliye’nin de bir kedisi varmış, fotoğrafını gördüm. Şimdilik onunla ilgili bir yorum yapmıyorum.
Hoş desem yalaka diyecekler, berbat desem soruşturma falan açarlar neme lazım.
Allah sahiplerine bağışlasın, diyorum yalnızca. Gördüğünüz üzere sonunda ben de politik olmayı öğrendim.
Ahmet’in bir arkadaşı var. Adı Melih. Arkadaşı diyorum fakat ben ikisi ortasındaki bağlantıyı de pek anlamış değilim. Birbirlerini severler mi, sevmezler mi çözemedim bir türlü.
Biz kediler hislerimizi kesinkes ve apaçık belirli ederiz. Meğer beşerler bu türlü değil. Bazen gerçek hislerini saklayıp farklı görünmek durumunda kalıyorlar.
Neyse, Ahmet’in Melih’le yazışmaları hiç bitmez. Yazarken ve okurken dudaklarından tebessüm eksik olmadığına nazaran birbirlerinden hoşlandıklarına karar verdim sonunda.
Ahmet geçenlerde bana bir fotoğraf gösterdi. Aaa, tıpkı ben!
Benim cinsimden bir kedi almış Melih. Biraz daha dikkatlice baktığımda bana benzediğini lakin bendeki karizmanın zerresine sahip olmadığını gördüm.
Melih şöyle yazmış:
“İki tıpkı cins kedi. Hangisi daha sempatik?” diye sormuş.
Ahmet çabucak hınzırca gülerek karşılık yazdı. “Senin kedin ezik, benim kedi paşa.” Sen çok yaşa Ahmet!
Mırnavvvvvvvvv!
Bu hislerle uzun müddet kendimi dünyanın merkezinde görmeye devam ettim. Ta ki o haberi izleyene kadar.
Karl Lagerfeld denilen bir adam tüm mirasını kedisine bırakmış.
Kedinin ismi benimkinden de tuhaf: Choupette. Adam kedisine resmen âşıkmış. Yemekleri onunla yer, yanından hiç ayırmazmış.
Pek çok ünlü markanın reklamında da oynamış bu kedi.
Karl, her gün elli fotoğrafını çekiyormuş onun.
Özel jette, kendine ilişkin iPad’i, özel tasarım kıyafetleri ve elmas kolyeleriyle seyahat ediyormuş. Instagram hesabında 275 bin takipçisi varmış. Karl, vasiyetinde servetinin en büyük kısmını bu kediye bırakmış.
Şu anda da dünyanın en güçlü kedisi olarak, Paris’te iki bakıcı ve müdafaayla yaşıyormuş.
Bu haber bir anda tüm dengelerimi altüst etti. Kıskançlık hissim, tüm hücrelerime, tüylerime yayıldı dalga dalga. Kedinin fotoğrafını görünce içimden çok hoş olduğunu itiraf ettim fakat bir kediye böylesi bir tutkuyla bağlanılması canımı çok üzücü sıktı. Başımın içinde delice fikirler dönmeye başladı:
1- Ahmet neden bana aşkla değil de bilindik bir sevgiyle bağlı?
(Vazgeçtim. Sevginin aşırısı beni bunaltır esasen.) 2- Neden benim o kadar çok fotoğrafımı çekmez? Yoksa beni gereğince hoş bulmuyor mu?
3- O kadar etrafı olduğu halde neden bana reklam, dizi falan ayarlamaz?
4- Neden bana iPad almayı, bir Instagram hesabı açmayı akıl etmez?
5- “Blue Diamond tüm kedilerin hakkı” diye bir reklam mı olması gerekir illa! Minicik de olsa elmas bir kolye üzücü olmazdı hani.
6 – Benim geleceğim için neler planlıyor?
Birkaç gün başımda bu sorulara karşılık arayarak ancak bulamayarak somurttum durdum köşemde.
Dün gece Ahmet bakmam için elindekini bana uzattı. Bir arkadaşı hazırlatmış. Üstte Türkiye Cumhuriyeti ve yanda PTT yazısının altında benim fotoğrafımın olduğu bir posta pulu.
Gözlerimi açarak bir daha baktım.
Evet… Sahiden üstünde benim fotoğrafım vardı. Demek ki herkes Ahmet’in beni ne çok sevdiğini, bana nasıl bedel verdiğini biliyordu. İşte o an Karl da, trilyoner hoş kedisi de bir daha hatırlanmamak üzere başımdan silinip gitti.
Seni bu kadar seven biriyle yaşamak, yaşlanmak en büyük zenginlikti. Memnunluk, gurur, sevinç karışımı bir teşekkür miyavı döküldü dudaklarımdan.”