*Gülseren Onanç:
Bu karmaşık, adaletsiz dünyayı aklımız ile anlamak pek mümkün değildir. Ne eğitim kafidir, ne de tecrübe. Gönül gözü ile bakmayı bilmek gerekir.
2010 yılında KAGIDER lideriyken Ankara’da her partiden siyasetçi bayanların katıldığı bir toplantı organize etmiştik. O toplantıya katılan devrin Bayan ve Aileden Sorumlu Devlet Bakanı Selma Aliye Kavaf eşcinselliğin bir hastalık olduğunu söylemiş ve çok reaksiyon almıştı. O toplantıda yaptığımı konuşmayı hatırladım: “Dünyaya muhafazakar gözlüklerle değil de gönlümüzün gözünden bakarsak şiddetten, ayrımcılıktan, hiyerarşiden arınmış yeni bir lisana kavuşabiliriz. Bayan özgürlüklerine yalnızca başörtüsü ekseninden değil, çalışma özgürlüğü, okullaşma özgürlüğü, idareye eşit olarak katılma özgürlüğünden de bakarız. Ülke vatandaşlarını cinsiyet, etnik köken, mezhep, cinsi tercih farkı gözetmeden eşit bireyler olarak görüp cinsel yönelimi eşcinsel olan bir vatandaşımıza hasta gözüyle bakamayız. Dünyaya gönül gözümüz ile bakarsak dünya daha adil, daha yaşanılır ve barışçıl olur.“ (O periyotlar bir bakana kamusal alanda tenkit yapılabiliyor, bakan da bunu olgunlukla cevaplayabiliyordu.)
İş, siyaset ve sivil toplum mesleğimde bilgili, tutkulu, mücadeleci çok insan tanıdım. Lakin beni en çok etkileyenler gönül gözü ile dünyaya bakanlardı. Onlar, kimliğine bakmadan her mazlumun, mağdurun yanında duran, dünyanın rastgele bir yerinde olan gelişmeden kendilerini sorumlu hisseden, yeryüzündeki her canlıya hürmet ve sevgi dolu bireylerdi. Onlarda beşerde bağımlılık yaratan bir tesir alanı vardı. Çaktırmadan öğrencileri olduğum bu bireyler benim rol modellerim, yol arkadaşlarım oldular.
Dün kaybettiğimiz gazeteci Aydın Engin işte bu türlü biriydi. Yaşı bizden büyük olduğu, herkese ağabeylik yaptığı ve babacan hallerinden ötürü birçok kişi Aydın’a ağabeyliği yakıştırırdı. Lakin benim için o isminin manasını harika taşıyan bir Aydın’dı. Daha birinci okulda annesi Adalet Hanım, kafası bitlendiği için uzaklaştırılan bir kız çocuğuna sahip çıkarak adaletli olmanın ne olduğunu öğretmiş, kadın-erkek eşitliğinin tohumlarını yerleştirmişti. Babası Sadık Beyefendi eşine, yol arkadaşlarına, çalıştığı kurumlara, memlekete sadakati öğretmişti. Yüzündeki afacan çocuk gülüşü, her daim canlı çocuk merakı ile Aydın su kadar berrak, hava kadar hafifti.
Aydın’da gönlünün peşinden gidenlerin özgürlüğü, sahiciliği ve özgüveni vardı. Yaşadığı onca zorluğa karşın yaşama gülerek bakıp insanın karamsarlığını hafifletme gücüne sahipti. İnsan onun yanında kendini özgür, kıymetli ve inançta hissederdi. Artık yazdıklarımı okusa “abartmışsın” kederi fakat o kendi üslubu ile bilgelikle dalga geçen bir bilgeydi.
Gazetecilik mesleğini şan, şöhret ve para peşinde koşmak yerine Cumhuriyet, Agos, Birgün, T24 üzere kurumlarda ülkülerini yaşama geçirerek ve dostları ile çalışarak gerçekleştirdi. Hayatının sonuna kadar bütün gazetecilerin ‘Aydın abisi’ olmayı seçti. Her muhtaçlığı olanın yanında oldu, ülkülerine el verdi. Çalışanların, Kürtlerin, bayanların bu sistemde mağdur edilen herkesin SES’i, gazeteciliğin vicdanı oldu. Demokrat olmayı, her şartta demokrat kalabilmeyi başardı.
Aydın tanıdığım en yeterli kıssa anlatıcısıydı, birçok vakit anlattığı öykünün oyuncusu da olur, bizi de o öykünün modülü yapardı. Onun öyküleri insanların hoş taraflarını, pahalarını anlatan umut dolu hikayelerdi.
Bu adaletsiz dünyayı anlamak, ondan umut kesmemek için dünyaya gönül gözüyle bakıp, oradan cüreti, adaleti, eşitliği dayanışmayı anlatan kıssalar çıkaran Aydın Engin gibilere çok gereksinimimiz var. Tam da bu türlü bir vakitte Aydın’ın vakitsiz gidişi doldurulması güç bir boşluk bıraktı.
Onun ömrü bize ışık olacak, Oya’mız ile onu yaşatacağız.
TIKLAYIN – Aydın Engin’i kaybettik!
TIKLAYIN – Aydın Engin’i son seyahatine uğurladık
TIKLAYIN – Aydın Engin’in akabinde: Mücadeleciliği ve daima dik duruşuyla hatırlayacağız…
TIKLAYIN – Çizgilerle Aydın Engin
