Fehmi Koru*
İktidar cephesi seçimin vaktinde -yani Haziran 2023’te- olacağını her fırsatta tekrarlıyor. O tarihi tekrarlamaktan AK Parti genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın ağzında tüy bitti. MHP başkanı Devlet Bahçeli ondan da kesin kararlı; partisinin her küme toplantısında “Seçim Haziran 2023’te, cumhurbaşkanı adayımız da Tayyip Erdoğan” ezberini tekrarlıyor. AK Parti ileri gelenleri de birebir minvalde açıklamalar yapıyorlar.
Duyduk ve yanlışsız olduğunu kabul ettik.
Bu türlü düşünmek için bir delil da var: Hükümet vaatlerini takvime bağlarken çabucak her şeyi seçimin ya öncesine ya da çabucak sonrasına gelecek bir tarihle irtibatlıyor.
Yerli ve ulusal arabanın üretim, Karadeniz’de keşfedilen doğalgazın çıkarım tarihleri gibi…
Seriyi tek bozan ‘yeni iktisat modeli’ oldu.
Yeni model meyvelerini altı ayda verecekmiş…
Cumhurbaşkanı Erdoğan ‘refahı yaygınlaştırma’ gayeli olduğunu duyurduğu yeni modelin, “Yatırım, istihdam ve ihracat merkezli büyüme” yaratacağını ilan ederken, faydasının altı ay sonunda görüleceğini söylemeyi de hiç ihmal etmiyor.
Altı ayın sonunda sıfırlanmış yahut sıfıra yaklaşmış faiz sayesinde enflasyon da düşecek ve her kısmı rahatlatmak için ortada hükümet tarafından pompalanacak ek gelirlere kavuşan vatandaşlara rahatlama gelecek…
Sav bu.
Devlet memurlarının maaşları artacak, emekliler de bundan yararlanacak, birkaç seçim öncesinde kelamı verilmiş olduğu halde gerçekleştirilmesi daima ertelenen, pek çok meslek kümesine ek gelir sağlayacak ‘3600 ek gösterge’ bu defa hayata geçirilecek ve hatta emeklilikte yaşa takılanlar (EYT) kitlesi de isteklerine erişecekler…
TL’nin yabancı paralar karşısında üç ay içerisinde yüzde 40 kadar kıymet kaybetmesini, bakkallar ve marketlerde el yakan fiyatlarla hayatın kıymetlenmesini unutabilirsek erkenden bayram bile yapabiliriz.
Bunlara kim sevinmez, o denli değil mi?
Zati teze nazaran Çin de bu türlü kalkınmış…
Çin bu yolla kalkınmışsa biz de birebir yolu fiyat ve hayda hayda kalkınırız.
Tek sorun kronoloji…
Türkiye’nin 20 yıldır iktidarda bulunan takımlar eliyle ve üç yıldır uygulanmakta olan yeni hükümet sistemi sayesinde girmeyi düşündüğü yeni yol, Çin’de, Mao Zedong’un İkinci Dünya Savaşı sonrasında -1949’da- halk ihtilaliyle ülke idaresini ele geçirmesiyle başlayan sürecin sonucudur.
Bugün Çin’in ulaştığı noktanın gerisinde, son 30 yılda oldukça değişikliğe uğratılmış olsa da, 70 yılı bulan bir süreç var.
O uzun yıllar boyunca Çinlilere geçmiş unutturulup yeni bir yol tutturuldu ve bunu sağlamak için de eskiyi bütünüyle kötülemeleri sonucunu doğuran bir ‘kültür devrimi’ geçirmeleri gerekti. Yeni yol aç kalmayı gerektirdiğinde Çinliler o durumu sineye çektiler.
Unutulan bir detay da şu: 1,5 milyara yakın nüfusu olan bir ülkedir Çin…
O nüfusun büyük kısmı ‘boğaz tokluğuna’ denilebilecek koşullarda çalışmaktan öbür bir tercih yapabilecek durumda değillerdi.
Karınları guruldasa bile seslerini yükseltmeleri imkansızdı.
Bir-iki deneyen oldu ses çıkarmayı, ibret-i âlem için başlarına gelmeyen kalmadı.
Göz kamaştıran yeni kentler ile başta ABD olmak üzere büyük Batı firmalarının markalarına üretim yaparak zenginleşmiş küçük bir kesim ise, kan, ter ve gözyaşı ile geçen uzun yılların sonunda ortaya çıkabilmiştir.
Şanghay’daki gökdelenler ve herbirinin ardında Çin’de üretildiğine dair bilgi yazan eserlere bakarak, ülkenin o haline altı ayda geldiğini düşünen varsa yanılır.
Tıpkı tipten bir süreçten geçmeden Çin haline gelinemez.
Bizden evvel Çin’i model alarak kalkınacağını sanan ve o yolda adımlar atan öbür ülkeler oldu, Çin de dostluk kurduğu gelişmekte olan ülkelere uzmanlarıyla kendi modelini izlemeleri için tavsiyelerde bulundu; fakat çok geçmeden o ülkeler Çin’de yaşananın kendine mahsus olduğunu ve ‘model’ alınarak uygulanamayacağını öğrenmekte gecikmediler.
Çin haline gelebilmek için evvel komünist olmak, rakiplerinin ortaya çıkmasına asla müsaade etmeyen Komünist Partisi tarafından kültür değişimine maruz bırakılmak gerekiyor.
Birebir süreçten geçmeden ‘Çin modeli’ ile kalkınma gerçekleşmiyor.
Latife üzere gelmesin, bu yazdıklarımın doğruluğunu en âlâ Çinliler biliyor.
Gerçek bu iken, nasıl oluyor da, “Faizi indirecek, TL’nin pahasının düşmesine aldırmadan ucuzlaşmış işgücümüzün çabaları ve dışarıdan gelecek sermayenin itmesiyle üretimi artıracak, münasebetiyle ihracat rekorları kırılmasıyla büyümeyi sağlayacağız ve bu sayede topluma refah gelecek” tezi dillendiriliyor ve refaha kavuşma için sırf altı aylık bir mühlet öngörülebiliyor?
Mümkün mü bu türlü bir şey?
Hem neden altı ay?
Seçim 2023’ün Haziran ayında yapılmayacak mı?
Yani tamı tamına 1,5 yıl sonra?
Altı ayda ülkeye refah getirme vaadi nereden çıktı?
Bu işte ya bir hesap yanılgısı var, ya da…
Daha ileriye gitmeyeyim ve “Bu işte bir hesap yanlışı var” demekle yetineyim.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.