Fehmi Koru*
İster vaktinde yapılsın ister tarihi öne alınsın, sonuçta her gün seçime biraz daha yaklaşıyoruz. İnsanların seçimi bekledikleri her hallerinden muhakkak oluyor.
Seçimle birlikte beklenen ise, esaslı bir değişiklik…
Muhalefet bunu ‘parlamenter sisteme dönüş arzusu’ olarak algılıyor ve bunun üzerinden siyaset geliştiriyor.
Yanlış bir tavır değil bu. 2017 yılında yapılan referandumla kabul edilen ve 2018’deki cumhurbaşkanlığı seçimi sonrasında hayata geçen ‘Cumhurbaşkanı Hükümet Sistemi’ ile beklenen -daha doğrusu sistemi takdim edenlerin vaat ettikleri- gerçekleşmedi.
Bilakis, çabuklaşacağı sanılan kararlar daha sıkıntı alınıyor. Bu ortada bütün göstergeler de süreç içerisinde berbattan daha berbata gerçek yol aldı.
Herkes bunu kendi özelinde fark ediyor.
Kimi çarşı-pazar alışverişlerinde, kimi de iş ararken…
Tartışılması gereken
Bugün seçim olacak diyelim, sandık başına giden seçmenler hangi güdülerle kimden yana oy kullanacaklar? İktidar ülkeyi uygun yönetemiyor diye muhalefete mi, yoksa muhalefet iktidar olduğunda ülkeyi daha güzel yönetemeyecek ve evvelce yaşanan yanlışlıklar tekrarlanacak kanısıyla iktidar cephesine mi oy verilecek?
Soru bu.
Görebildiğim kadarıyla, muhalefeti oluşturan partiler, iktidarın yıprandığı ve bu yüzden oyların kendilerine gerçek yöneldiği tespitine üzücü halde kendilerini ağırlaştırmış görünüyorlar. Bunun kendileri için kâfi bir motivasyon olduğu kanaati muhalefet saflarında ve muhalefet cephesi içerisinde yer aldığı varsayılan medyaya yansıyan telaffuzlarda kendini aşikâr eden bir kabul.
AK Parti’ye yahut ortağı MHP’ye oy vermiş olan kitleler, ülkede pek çok alanda devasa boyutlara ulaşmış herkesi etkileyen problemlere bakıp, “Oyumuz bu kere muhalefete” diyecek ve ‘Millet İttifakı’ içerisinde yer alan yahut dışında kalıp mevcut iktidarı eleştiren partilere baht tanıyacaklar…
Genel kabulün bu olduğu anlaşılıyor.
CHP, UYGUN Parti, Deva Partisi, Gelecek Partisi önderleri, Allah’ları var, -eskilerin deyimiyle- ayakta demir çarık, elde demir asa, her gün ülkenin bir yerinde vatandaşlara muhatap oluyorlar.
Önderler sayıları 5 milyonu bulan birinci defa oy kullanacak genç seçmenleri de ihmal etmiyor, onları etkileyeceğini düşündükleri temasları sürdürüyorlar.
Kâfi mi?
Daha açık bir tabirle sorumu yineleyeyim: İktidarın zaafları muhalefetin başarısı için kâfi mi?
Sorumdan kuşkum seziliyorsa sezgi doğrudur.
Kuşkuluyum.
Cüzdanda saklanacak yazılar
Bu bahiste duyduğum kuşkuyu oburlarının da paylaştığını görüyor ve seviniyorum.
Mehmet Ocaktan’ın son yazısı göz açıcı.
Aktarayım:
“Başta CHP önderi Kemal Kılıçdaroğlu olmak üzere bütün muhalefet başkanlarının bilhassa din ve diyanet konusunda son derece dikkatli bir lisan kullanmaları gerekiyor. Zira bu muhalefete kurulan çok net bir tuzaktır. 128 milyar doların nereye gittiğini hala izah edemeyen, artırımları, hayat pahalılığını önleyemeyen, enflasyona, 10 milyonu bulan işsizlere deva üretemeyen, yangın ve sel felaketleri karşısında çaresizlik yaşayan, yolsuzluk algısını bir türlü üzerinden atamayan iktidar için dini pahaları pazarlamaktan diğer bir çıkış yolu yoktur. Bu yolun açıkça dine haksızlık olduğunu bile bile kullanmaktan da çekinmeyecektir.
Ve bilhassa ‘din dili’ konusunda zaaflarının olduğuna inandığı CHP’nin bu mevzuda sert muhalefet yapmasını beklemektedir. Böylelikle iktidar ‘İşte CHP bu, bunlar zati din düşmanı’ formundaki ezberini tekrarlayıp değerli bir avantaj üstünlüğü elde etmeyi hesaplamaktadır. Neyse ki Kılıçdaroğlu tehlikenin farkındadır, gerçekten geçtiğimiz hafta yaptığı açıklamada ‘Bu bir tuzaktır, bu tuzağa gelmeyeceğiz’ diyerek hassasiyetini ortaya koymuştur.
Lakin soldaki kimi medya kuruluşlarının tıpkı hassasiyeti taşıdıklarını söylemek biraz sıkıntı.”
Muhalefet cephesini koruyup kollayan bir medya da var artık ve muhalif gazeteler ile kanallardan yapılan yayınlar Ocaktan’ın yazısında ‘tuzak’ olarak söz edilen yanlışlığa ziyadesiyle düşüldüğünün örnekleriyle dolu.
Birebir bahiste bir öteki uyarıcı müşahede de bugün Yıldıray Oğur’dan geldi.
Onu da aktarayım:
“Muhalefeti destekleyen medya 2023’de iktidara talip bir ittifakın medyası üzere değil, hala 2011’de AK Parti karşısında yenik düşmüş, eski rejimi savunan öfkeli bir rövanşist medya üzere davranıyor.
Muhalefetin hala farklı kısımlara kapılarını açan 90’ların bir Yeni Şafak’ı, Kanal 7’si yok. Cumhuriyet gazetesi iktidara muhalif liberal, sol entelektüelleri bile bünyesinde barındırmayı başaramadı. Sözcü gazetesi 2011’deki Sözcü gazetesinden farksız bir yayın çizgisinde.
Muhalefet medyası yeni bir merkez inşa edecek esneklikten uzakta, tek sesli, kapılarını muhalefet partilerinin ulaşmaya çalıştığı kesitlere kapatmış, eski arbedelerin, hesaplaşmaların peşinden gidiyor.”
Örneği şöyle veriyor Oğur: “Örneğin seküler medyada Kılıçdaroğlu’nun başörtüsü özeleştirisini yapabilmiş tek bir aktör bile çıkmadı.”
Buraya aktardıklarım her satırı dikkatle okunmayı hak eden iki yazıdan birer kırıntı. Muhalefet partilerinin başkanları her iki yazıyı orta sıra göz atmak üzere cüzdanlarında taşısalar yerinde bir iş yapmış olurlar.
“Muhalefetin kelamı edilmeye kıymet tek bir ‘yandaş’ gazetesi yahut TV kanalı bulunmasaydı daha iyiydi” denilebilecek bir durum var bugün.
Yıldıray Oğur’un AK Parti’yi iktidara taşıyan siyasi havada değerli tesirleri bulunduğunu vurguladığı ‘Yeni Şafak’ gazetesi ile ‘Kanal-7’, 2000 yılı Türkiyesi’nde geniş medya çölü içerisinde küçücük birer vahaydı. “Yok” mesabesinde bir medya gücü AK Parti’ye istikamet göstermekteydi. Oğur’un yazısında işaret ettiği üzere, Yeni Şafak’ta ortak noktaları ‘demokrasi’ olan değişik eğilimden kalemler vardı, Kanal-7 ise ekranını her niyetten aydına açık tutmaktaydı.
Bugün muhalefetin medyası -tıpkı iktidarın medyası gibi- çok seslilikten uzak.
İktidarın zaaflarına dayalı bir telaffuzla gidilecek seçimde sandıktan zafer çıkmasını bekleyen bir muhalefet beklediği sonucu alamayabilir.
Önüne çıkacak tuzaklara onu medyası düşürebilir.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
