Fehmi Koru*
İnsanımız çabucak her gün din konusunda imtihan ediliyor.
Dinin bizdeki kadar günlük hayatta ‘tartışma’ konusuna dönüştüğü bir öbür ülke olduğunu sanmıyorum.
Her imtihanda olduğu üzere, bu bahiste da beşerler kendilerinden beklenileni verdiklerinden emin olamıyorlar. Hayatının merkezinde ‘din’ olanlar bile, tartışmalar kulaklarına ulaşınca, ‘ne kadar Müslüman’ olduklarının test edildiği tasasını yaşıyorlar.
Kaybeden ‘din’ oluyor bu imtihanda.
Kamuoyu önüne çıktığında temsil ettiği kurum o denli olduğunu düşündürdüğü için ‘din’ ismine konuştuğu varsayılan Diyanet işleri lideri mesela?
Ya da politikler?
Din ile siyaset bizde iç içe bir manzara veriyor.
Bu manzara yüzünden de kaybeden tekrar ‘din’ oluyor.
Halkımızın dindarlığını ölçme gayesiyle yapılan anketlerden biliyoruz: Uygulama istikametinden eksikleri bulunsa da büyük çapta ‘dindar’ insanlardan oluşan bir toplumuz.
Şahsî tecrübelerimden de, dıştan bakıldığında lakayd görünen insanlarda da dini hassasiyetlerin ziyadesiyle varlığından haberdarım. Birçok insan dini hassasiyetlerini kendi özellerinde yaşamak eğiliminde ve o denli yaşıyor da.
İmtihan edilmekten ise hoşlanmıyorlar.
Bilakis hal ve davranışlar beğenilen karşılanmıyor.
O denli hal ve davranışlar yüzünden de kaybeden tekrar ‘din’ oluyor.
Maalesef o denli.
‘Din’ konusunun gündemin ön sıralarına tırmandığı günümüzde insanların dindarlığında azalma olduğunu herhalde herkes fark ediyor.
Yoksa Diyanet topluluğu ve politikler bu durumun nitekim farkında değiller mi?
Nasıl farkında olamıyorlar, hayret.
Farkındalar da önemsemiyorlar mı?
Din ile siyasetin kol kola gezdiği ülkeler bütün dünyada tedirginlik kaynağı…
Afganistan’a bakmak bile kâfi.
Ya da ABD’ye…
Birbirine taban tabana zıt bu iki ülkede siyasetin modülü haline dönüşen din bütün dünyayı ilgilendiren bir meseleye dönüşmüş durumda.
[ABD’de bunu kendi siyasi hesapları uğruna zorlamış olan Donald Trump artık lider değil, lakin onun dini hisleri istismar ederek kışkırttığı yığınlar tekrar ülkeye yüklerini koymak için hala alesta bekliyorlar.]
Son tartışmalar sırasında beni en çok şaşırtan, Diyanet’te geçmişte başkanlık yapmış kıymetli alimlerin suskunluğu oldu. Lütfü Doğan’dan Tayyar Altıkulaç’a, Mustafa Sait Yazıcıoğlu, Ali Bardakoğlu ve Mehmet Görmez’e kadar o makamda bulunmuş ilim sahibi şahsiyetler, dinin bu derece tartışma konusu haline dönüştüğü bugünkü ortamda, ne düşündüklerini açıklamalıydılar.
Açıklamalılar.
‘İslam’ elbette sadece onların konusu değil, fakat herkesin bu mevzuda konuştuğu sırada, toplum, ilim sahibi insanlardan sağduyulu sesler de duymak ister.
Siyasetin yönlendirdiği bir din anlayışının aslında tarihi temeli bulunmuyor.
Bunu en uygun din/İslam alanında behresi olanlar bilir.
“Hanefi mezhebindeniz” diyoruz, mezhebin ‘Büyük İmam’ (İmam-ı Azam) olarak anılan banisi Ebu Hanife (699-767) tam da bu bahisteki baskılara direndiği için hayatını azaplar altında mahpusta kaybetmişti.
Her şeye karşın yeterli niyetli olmak istiyorum. Diyanet işleri liderinin sağdan-soldan gelen tenkitlere kulaklarını tıkadığını düşünemediğim üzere, o pozisyona gelmiş bir insanın kendisini ve başında bulunduğu kurumu siyasi emellere alet ettiği tenkitlerini de ağır bulurum.
Kamuoyu önüne cüppe ve sarıkla çıkma imtiyazı bir tek onda var. Cüppe ve sarık tartısını muhafazalı.
Dine ve dinimiz olan İslam’a insanlarda esasen var olan saygıyı zedeleyecek, her gün imtihan oluyormuşcasına imanı sorgulamaya yol açacak, zihinsel bölünmeyle sonuçlanabilecek taraf tutmaya çağırıcı hal ve davranışlardan herkes kaçınmalı.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.