Karar Gazetesi Genel Yayın Direktörü İbrahim Kiras, “Yeni anayasa tartışmasının bir defa daha açılmasının sebebi iktidarın yeni bir anayasaya gereksinim duyması değil. Anayasa tartışmaları başladığında sertleşeceğini bildiği ideolojik kamplaşmanın, kutuplaşmanın ve arbedelerin sağ/muhafazakâr tabanı konsolide etmesini kolaylaştıracağını, en azından Cumhur İttifakı’nın tabanını kenetleyeceğini düşünmesi. Daha doğrusu, bunu ümit etmesi…” değerlendirmesini yaptı.
Kiras yazısında, “Buna karşılık, iktidarın teklifi karşısında ‘Anayasanın daha neyini değiştireceksiniz’ diyerek mevzuyu kapatması gereken birtakım siyasetçilerin ve aydınların derhal ‘Nasıl bir anayasa’ bahisli tartışmaya dalmaları izaha muhtaç bir tavır. Galiba bunun ardında aydın zümrenin genlerine işlenmiş bulunan ‘anayasa fetişizmi’ yer alıyor. Dünyada yazılı anayasası olmayan ülkeler bile var. İki asırdır demokratik işleyişine ve hukuk devleti niteliklerine imrendiğimiz İngiltere üzere. Bizim aydınlarımızda ise yazılı bir metnin bütün meseleleri çözeceği inancı var. Anayasa kavramına adeta semadan inzal olmuş kutsal kitaplar kategorisinde bir statü vermemizin tarihi art planı bilinmeden bu tutkumuzun sebebi kolay anlaşılamaz. Bunun için periyodun yenilikçi devlet ricaline “Anayasayı çıkartacağım, parlamentoyu açacağım” diye kelamlar vererek tahta oturmuş olan Sultan Hamid’in ipleri ele geçirir geçirmez anayasayı ve meclisi ortadan kaldırmış olmasının aydın zümrede yol açtığı travmayı bilmemiz lazım…” kanısını lisana getirdi. köşk escort
Kiras şu sözleri kullandı:
“Yaklaşık otuz yıl boyunca süren keyfî bir idare altında devlet kurumlarının etkisizleştirilmesi, liyakat yerine itaat unsurunun getirilmesi, vatanseverlik yerine saltanat sahibine sadakatin temel alınması, basın özgürlüğü başta olmak üzere şahsî hak ve özgürlüklerin askıya alınması, Avrupalı güçler karşısındaki utanç verici geriliğimizin ve zayıflığımızın giderek büyümesi… aydınlarımızı “anayasa ideali” etrafında buluşturdu. Entelektüel genlerimizde bugüne kadar taşınan “anayasa fetişizmi”, işte o evrede anayasa kelamının meşruti yönetimle, demokrasiyle, insan hakları ve özgürlüklerle özdeşleşmiş bir mana taşımasının sonucu…
Ancak buradaki temel problem kelam konusu konuların makul bir yazılı metinde yer bulmasının ötesinde bir “anlayış” olarak toplum genelinde kabul görmesi olmalı. Bu olmayınca anayasanıza ne yazdığınızın fazla bir değeri de olmuyor maalesef. Ona bakarsanız, mevcut anayasada basın özgürlüğü var… Yargının tarafsızlığı var… Hukukun üstünlüğü, yani kanun hakimiyeti, yani maddelerin ve kuralların her durumda herkes için geçerli olması prensibi var… Hangisi uygulanıyor?
Demek ki ihtiyacımız “yeni bir anayasa” değil. Şimdilik mevcut anayasanın uygulanması ve anayasal kurumların kendi vazifelerini yerine getirmelerine müsaade verilmesi kâfi. Yarın bugünkü ucube modelin terk edilip tekrar parlamenter sisteme dönüş için yapılması gereken anayasa değişikliği de bu hususla hudutlu tutulmalı, toplumun fay çizgilerini harekete geçirecek teşebbüslerden kaçınılmalı. Anayasada diğer eksikler de olabilir. Ancak her şeyi anayasaya yazmak zorunda değiliz. Bunu yapmaya kalkışsak da maalesef buna hazır değiliz toplum olarak. Bu ülkedeki -70 yıldır daima var olan- politik ve ideolojik kutuplaşma son yıllarda o denli bir noktaya geldi ki ortak bir gelecek tasavvuru oluşturma düşü bile göremez olduk. Fanteziye gerek yok. İçinde bulunduğumuz problemli hali atlatmak zorundayız öncelikle.”
