Karar gazetesi müellifi Mehmet Ocaktan, “Maalesef Türkiye dahil hiçbir İslam ülkesinde ‘hukukun üstünlüğü’nün temel alındığı adaletli idarelerin var olduğunu söyleyemeyiz. Gerçek şu ki bu ülkelerde Kur’an’ın öğütlediği ‘adalet’ yalnızca telaffuzdan ibarettir, bu yüzden de insan hakları yoktur, özgürlükler askıdadır, bayanlara, çocuklara reva görülen eziyetler hayatın bir rutini haline gelmiştir.” fikrini lisana getirdi.
Ocaktan yazısında, “Kabul etmek gerekiyor ki ‘Hz. Ömer adaleti”’gibi telaffuzlar yalnızca bir riyakarlık gösterisinden ibarettir. Zira dindarlar günlük hayatlarında Kur’an’ın temel prensiplerinden çok, menkıbelere prestij etmektedirler. Şayet insan hakları temeline dayalı bir hukuk devleti inşa edememişseniz, adaletin terazisi şaşmış, beşerler en doğal haklarını, özgürlüklerini kullanamaz hale gelmişse, yolsuzluk ve rüşvet olağan bir davranış haline gelmişse her işe başlarken, her açılışta, her merasimde Kur’an okutup ‘İşte Müslüman ülke bu türlü olur’ iletileri vermiş olsanız da bu şovun Kur’an’ın ve Hz. Peygamberin tanım ettiği dinle bir benzerliğinin olması düşünülemez.” fikrini lisana getirdi.
Ocaktan şu sözleri kullandı:
“Talihsizlik o ki İslam ülkelerinde dindarların değerli bir bölümü de iktidarların bu “görsel dindarlık” anlayışıyla büyülenmekte, hukuksuzluklara, yolsuzluklara, rüşvete, insanların özgürlüklerinin kısılmasına, nepotizme, liyakatsizliğe ve kıymetlisi de dinin bir iktidar aracı olarak kullanılmasına itiraz etmeyi dinin bir gereği olarak görmemektedirler.
Sorumluluk yalnızca olağan dindar insanlara ilişkin değil elbette. Ne yazık ki bilhassa dini alandaki bilim insanları, hocalar bir rahmet dini olan İslam’ı insanlara yanlışsız biçimde anlatmak yerine, adaletsiz idareleri onaylayan “saray fetvacıları” rolü oynamaktadırlar.
Çağdaş İslam düşünürü Nasr Hamid Ebu Zeyd’in bu mevzudaki tespiti dikkat caziptir: “Dinin şahsî ve grupsal çıkarlar için kullanılan bir vasıtaya dönüşmemesi gerekir. Çıkarcı, pragmatist ve menfaatçi bakış açısı dini ideolojik bir araca dönüştürmeye çalışır. Böyleleri dinin muhakkak bir kümenin çıkarlarının hizmetinde olmasını ister ve onu buna uygun bir formda yorumlarlar.” (Yeni Mutezililer, s.47)
Galiba Müslüman ülkelerin en büyük talihsizliği, dinin temel bedellerinden çok menkıbe, hurafe ve mitolojiyle oluşturulan bir “resmi din” anlayışının toplumda hakim hale gelmesidir.
İşte bu anlayış yüzündendir ki, günümüzün dindarları hoş sesli hafızların sesiyle mest olup törensel dualarla huzur bulur, lakin bir kere olsun Kur’an’ın nasıl bir insan ve dünya tanımı yaptığını düşünme muhtaçlığı hissetmez.”