Redfall İnceleme Evrakı: Olmasaydı Sonumuz Bu türlü

Aldık bilgisayarlarımızı, iki kişi oturduk Redfall’ın başına. O denli ya, tek oyunculu yapısını zati tecrübe etmiştik. Üstelik oyunun çıkışı öncesinde yapılan açıklamalar çok oyunuculu tecrübenin de en az tek oyunculu bir imal kadar doyurucu olacağını işaret ediyordu. Bildiğiniz üzere oyun dünyasında son yılların trendi 4 kişilik co-op üretimler ve birçoğunun sonu ise malumunuz. Redfall’ın birinci duyurusunun akabinde beni en çok endişelendiren hususlardan biri de bu olmuştu. Oyunun gerisindeki Arkane’in başka işlerini çok başarılı bulsam da stüdyonun hiç bu usul bir co-op tecrübesi olmaması beni endişelendiriyordu ki maalesef bu telaşımda de haklı çıktım. Oyun garip bir biçimde tek oyuncu modunda pek başarılıyken çok oyunculu tarafta akmıyor! Teoride her şey çok hoş, farklı yetenekleri kombinleyerek kullanabilecek 4 farklı karakter fikri insanı heyecanlandırıyor ve hatta bir noktaya kadar oyun içerisinde de eğlendiriyor. Lakin büyü grup arkadaşınızı dış bir gözle seyredince bozuluyor. Bildiğiniz üzere Redfall FPS kamera açısına sahip bir üretim ve hasebiyle karakterinizin hareketlerini dışarıdan gözlemleme talihiniz yok. Çok oyunculu modda ise animasyonların garipliği yüzünüze çarpıyor. 

Bunun yanında öyküyü tecrübe etme konusunda da çok oyunculu oynanış pek de düzgün bir iş çıkartmıyor. Örneğin üssümüz olan itfaiye binasında misyon alırken başka farklı gidip birebir karakterden birebir replikleri dinleyip misyonumuzu alıp çıkıyoruz yola. yolda birkaç düşman patakladıktan sonra sıra geliyor ganimet toplamaya. Burada tercih edilen yapı daha evvel eşi görülmemiş olsa da beni biraz rahasız etmedi değil. Dİyelim ki bir sandığı açıp içindeki silahı aldınız. Yan yana olsanız dahi sizin açtığınız sandık kadro arkadaşınızın oyununda kapalı ve içindeki alınmamış olarak görünüyor. Özcesi birebir yerdeyiz, kadro arkadaşlarımızla ile irtibat halinde olduğumuz için biliyoruz ki sandığı açtı ve silahı aldı, fakat oyun bu hiç yaşanmamış üzere davranıp birebir sandığı yeniden tıpkı biçimde bir de size lootlatıyor. Öykü anlatımı ise vakit zaman çok oyunculu bir imale uygun olmadığı hissiyatı yaratıyor. 4 kişi toplanmışsınız, muhabbet ede ede oyun oynarken kim sağdan soldan bulduğu notları okumaya vakit ayırır ki? Ha şüphesiz yapan vardır, bize ‘helal olsun’ demek düşer lakin bu tercih daha çok tek oyunculu bir tecrübede çalışır onu da baştan kabul edelim.

Var elbette. Bir sefer Redfall daha birinci andan itibaren size gerek görsel biçimi gerekse de dünyası ile ‘ben bir Arkane oyunuyum’ diye bağırıyor. Arkane’in o kendine has sanat dizaynının izlerini adanın her yerinde görmek mümkün. Düşmanlardan karakterlerimize, özel yeteneklerimizden tercih edebileceğimiz yollara kadar Arkane oyunun pek çok noktasına DNA’sını yerleştirmeyi başarmış. 

Bunları biraz açmak gerekirse öncelikle stüdyonun alamet-i farikası olan farklı yollar sunma probleminden başlamak istiyorum. Diyelim bir vazifeye gideceksiniz yahut vampir yuvası patlatacaksınız. Bunların neredeyse tümünde tercih edebileceğiniz farklı yollar var. İsterseniz sessiz sessiz düşmanların gerisinden sokulun ve onları alt edin (ancak buna özel bir animasyon beklemeyin, kapalı bir öldürmede karakteriniz dümdüz havayı yumruklar üzere düşmanı yumrukluyor) isterseniz de aksiyonun göbeğine atlayın. Dilerseniz Dishonored oynar üzere çatıları tercih edebileceğiniz üzere size sunulan öteki alternatif yollardan da gayenize varabilirsiniz. Bu mevzuda Arkane hala işini çok uygun yapıyor.

Daha evvel de bahsettiğimiz gib farklı yeteneklere sahip 4 karakterimiz var. Örneğin benim daha çok vakit geçirdiğim Layla kendisini üst fırlatan bir asansör oluşturarak ulaşılması güç yerlere kolay kolay çıkabiliyor, psişik güçleriyle oluşturduğu şemsiye ile hasarı engelleyebiliyor ve ulti diyebileceğimiz yeteneği ile vampir eski sevgilisini kendi yanında savaşmak için çağırabiliyor. Farklı yeteneklerle donanmış olan bu karakterleri oynamanın genel olarak keyifli olduğunu söylemeden geçemeyeceğim.

Ancak elimizde yalnızca yeteneklerimiz yok. Farklı farklı pek çok silahı da oyun içerisinde deneyimliyoruz. Genel konuşmak gerekirse vuruş hissi ve silah mekanikleri de oyunun sorunlu yanlarından değiller. Lakin külfet daha çok öbür noktalarda. Vampirlerin canını olağan silahlarımızla azaltabiliyoruz lakin onları büsbütün öldürmek için kesinlikle kazık saplamamız gerekiyor. Bunun için ise ya ucuna kazık takılı olan pompalı tüfeğe, yahut kazık atan özel bir silaha muhtaçlığımız var. Bu iki silahımız vampir öldürmek için mecburî üzere bir şey hasılı. Hasebiyle slotlardan birini buna ayırdık, elde kaldı iki. E bir de birtakım alanlara girmek için UV ışını silahına gereksinimimiz var. Bu silah elinizde yoksa muhakkak alanlara girmeniz mümkün değil. Slotun birini de buna ayırınca kalıyor mu bize tek bir boş yer? Oraya da artık nasıl kullanırsınız size kalmış! Ha derseniz ki ‘ben üşenmem, işim bittikçe oyunu durdurur, silah menüsünü açar ve silahlarımı değiştiririm’ o vakit iş öteki. Her vampirin kalbine kazık çaktıktan sonra silahını değiştirecek dirayette biri varsa tanışmak isteriz çünkü etrafta vampirden bol pek az şey var. 

Oyunun çuvalladığı mevzulardan biri de yapay zeka. Yapay zeka ne yazık ki bir şey yapamıyor arkadaşlar, çünkü kaç sefer farklı düşman kümelerinin gözleri önünde arkadaşlarını sniper tüfekleri ile indirdik de biri de çıkıp ‘gardaş hele âlâ misin yığıldın kaldın’ demedi. Öylece beklemeye devam ettiler, biz de hepsini teker teker avlayıp elimizi kolumuzu sallaya sallaya alandan geçtik gittik. Tahminen de nöbet başında uyudukları için fark edemediler bilemiyoruz.

Redfall Massachusetts’te bulunan tatlı mı tatlı bir ada. Tabi vampirlerle dolup taşmadan evvelki halinden bahsediyoruz. Ölümsüzlük peşindeki bir küme varlıklı burayı bu hırsları uğruna cehenneme çevirmeden öncesinden. Oyunun öyküsü ve oyun alanı oldukça ilgi cazip. Öncelikle Redfall açık dünya olsa da o denli devasa bir haritadan bahsetmiyoruz. Harita boyutu çok yerinde, haritanın farklı noktalarını keşfetmek eğlenceli ve bu alan içerisinde oyuncuya farklı tecrübeler sunabiliyor. Ada düşman olarak sırf vampirelere değil, onlara tapınan garip bir tarikatın mensuplarına ve askeri ünitelere de konut sahipliği yapıyor. Özcesi biz de dahil olmak üzere adada dört küme var diyebiliriz. Pekala adanın kalanına ne olmuş? Vampirler tarafından aperitif niyetine hüpletilmemiş olanlar neredeler? Bu ada niçin bu kadar boş? Herkes mi ya tarikatçı yada asker? Üs olarak kullandığımız itfaiye binasındaki üç beş sivil dışında neden boş bu ada? Nereye gitti koskoca bir adanın halkı? Ya övelim övelim diyoruz ancak bir yerden de bir şey çıkartmayıver be Redfall.

Redfall tek oyunculu tecrübede ağzımıza bir parmak bal çaldıktan sonra bunu çok oyunculu modunda kaşıkla geri alıyor. Tahminen tek oyunculu modda sırıtmayacak sıkıntılar çok oyunculu modda yeterlice göze batıyor. Her şeyin üstüne bir de maharetsiz yapay zeka eklenince bilhassa çok oyunculu modu oynamak zehir olabiliyor. Hasılı bize nazaran Redfall potansiyelini çok kötü harcamış bir üretim. Çünkü oyunun öyküsü de, haritası da, düşmanları da çok ilgi cazibeli. Lakin bu modüller oynanış ve öteki bahislerdeki pürüzlerle bir ortaya geldiğinde elimizde kalan bütün ortalamanın üstüne çıkamıyor. Redfall eğlenceli mi, evet -özellikle tek başınızayken- lakin yarattığı beklentinin altından kalkabilen bir oyun olduğunu söylemek ne yazık ki güç.