Mehmet Altan*
Basın Tarihi’nin izini sürerken iki hafta evvel yazdığım “Zombi Suçlar” başlıklı yazımın sonlarında 1995 ila 2021’in nasıl benzeştiğini anlatan bir cümle vardı:
“Yıl 1995 de olsa… Yıl 2021 de olsa, birebir yere gelip tıkanıyoruz: Buralarda kanıya ve tabire karşı zulüm bitmez, kanıyı cürüm kabul eden zombi yasalar hiç ölmez…”
Son yaşadıklarım ise bu iki devrin “benzeşmeyen” taraflarının da var olduğunu gösterdi bana. Anlatacağım.
***
“Bunlar Kayda Geçsin” başlıklı yazımda da “AİHM ve AYM kararlarını uygulamamasına” karşın Yargıçlar ve Savcılar Kurulu’nun hakkında süreç yapmadığı, daha sonra da Yargıtay üyeliğine terfi ettirdiği Orkun Dağ hakkında tazminat davası açtığımı’’ tazminat davasının birinci duruşmasının geçen hafta Çarşamba günü Yargıtay’da yapılacağını yazmıştım.
***
Sağlıklı ve olağan bir ülkede elbette “Anayasa’yı ve Anayasa Mahkemesi kararını yok sayan” bir mahkeme hâkimi olmaz. Olamaz. Bu delirmişlik sayılır.
Anayasa’yı yok sayan ve Anayasa Mahkemesi’nin kararlarını uygulamamaya kalkışan bir mahkeme üyesi anında sistemin dışına konur.
Bizde ise o üyelerden biri Yargıtay’a atandı, başkasının maaşı yükseltildi.
Ocak 2018 yılında hukuk devletinin intiharı manasına gelen bu gelişme yaşandığında Güney Afrika’dan Urugay’a kadar dünya basınında nasıl bir şaşkınlığa yol açtığını görmüştüm.
Hattâ kredi derecelendirme kuruluşu Moody’s, Anayasa Mahkemesi ve münasebetiyle Anayasa’nın 153. hususu yok sayılınca, Türkiye ‘hukukun üstünlüğü’ ve ‘hukuk devleti’ kavramlarının suya düştüğüne kanaat getirdi ve Türkiye’nin notunun düşürülme nedenlerine bunu da ekledi.
Bizim basında ise fazla ses çıkmadı. Basın açısından 1995 ile 2021 ortasındaki en büyük farklardan biri sanırım buydu.
***
Çarşamba Yargıtay’da görülen dava, zati haksız yere yattığım yüksek mahkeme kararlarıyla saptanan hapishanede beni zorbalıkla 5.5 ay da fazladan yatıran yargıçlardan birine karşı hak arama girişimimdi.
Anayasaya ters bir halde mahpusta tutulan sanığın, onu anayasaya karşıt halde içeride tutan yargıca açtığı dava hukuken neredeyse hiç rastlanılmayacak bir olaydır.
Gazetecilik açısından da “insanın köpeği ısırması” kabilinden bir gelişmedir. Ve gelişmelerin vahameti açısından “fikri takibi” de zaten hak eder.
Bir avuç haber sitesi ve gerçek gazeteci dışında, gazetecilik okullarının ve bu mesleğin ıskartaya çıktığını ben bu olayda bir kez daha gördüm.
***
Sözde “muhalif haberci” geçinenler için bunun bir haber pahası olmadı.
Kelamda muhalif geçinenler için de bireylerin kimliği haber prensip ve kriterinin önüne geçince, bunu tercih edenin de gazetecilikten kopup siyasal bir iktidar hengamesi içinde debelendiğini görüyorsunuz.
Bu tuhaf arbedede tek maksat iktidarı ele geçirmek anlaşılan…
Üstelik unsurlara nazaran değil bireylere nazaran haber yapınca da hukuktaki pörsüme hızlanarak devam ediyor.
“Muhalif çevreler” Ocak 2018’de iki hâkimin Anayasa Mahkemesi kararını yok saymasına kayıtsız kalınca, akabinde Kavala, Demirtaş ve öbürleri sökün ediyor…
Birinci örneğini oluşturduğum o gün o yargısal depreme “siyasal kimlik” üzerinden bakıp sessiz kalanların bugüne gelinmesinde hiç mi hissesi yok?
Hak aramayı görmezden gelince hukukun delinmesi sıradanlaşıyor, hızlanıyor… O vakit da “bu muhalif başla ne değişecek” diye düşünerek yavaşça ürküyor insan…
***
Geçen Çarşamba Yargıtay’da davacı olarak yaşadıklarımı ve bunun anayasal sistem açısından ne manaya geldiğini daha berrak bir formda ortaya koyabilmek için mahkemedeki konuşmamı sizlerle paylaşmak istiyorum.
Bunun bir haber olup olmadığını bir de siz değerlendirin.
***
“Sayın Mahkeme,
30 yıl boyunca iktisat dersleri vermeme, kırka yakın kitap yazmış olmama ve binlerce yazı kaleme almış bulunmama karşın huzurunuzda bulunma nedenim olan mağduriyetimi nasıl anlatacağımı, sizlerin empati yapmanızı nasıl sağlayacağımı doğrusu tam bilemiyorum.
Öylesine hukuk ve mantık dışı bir olayla karşı karşıyayız ki ne ülkemizde ne de yeryüzünde eşi görülmemiş bu garabeti anlatacak bir lisan bulmakta zorlanıyorum.
Fakat deneyeceğim.
Türkçede “dağa kaldırmak” diye bir tabir vardır. Türk Lisan Kurumu sözlüğü “dağa kaldırmayı” şöyle tanımlıyor:
“Herhangi bir sebepten dolayı birini zorla dağa yahut ıssız bir yere götürüp orada alıkoymak.”
Sözlükte “dağa kaldırmak” tabirinin bir de cümle içinde de kullanmışlar: “Eşkıyalar, karakol kumandanının oğlunu dağa kaldırmışlar; ne istedikleri şimdi aşikâr değil.”
Tahminen yaşadığımı eşkıyalık için kullanılan bu örnek cümle üzerinden anlatabilirim… Natürel ki dağa kaldırılmadım…
Issız bir yere de götürülmedim.
Esasen Silivri Cezaevi’nde bir hücredeydim…
Babam da asker değil, bir muharrir…
Ancak yaşadıklarım yeniden de “dağa kaldırma” çeşidinden bir kanunsuzluğa çok benziyor. Birileri anayasaya ve maddelere açıkça karşı gelerek beni hukuksuz bir biçimde bir hücrede zorla tuttu.
Anayasa’nın yasal kararına karşın bir hücrede 5.5 ay daha fazla kalmam, AYM Genel Konsey kararını dinlemeyen dört yargıç nedeniyle oldu.
AYM, benim tutuklanmamın hal ihlali olduğuna karar verdi.
Mahkeme üyesi dört yargıç anayasanın açık kararına karşın AYM’nin bu kararını tanımadılar, maddelere uymayı reddettiler.
Ve huzurunuza gelmeden oldukça evvel bu dört kişinin anayasal kabahat işlediği mahkemeler tarafından da karar altına alındı.
AYM Genel Konseyi Kararı ertesinde Anayasa’nın 153. Hususunu yok sayarak beni zorla hapishanede tutmalarının anayasaya ters olduğu, öncelikle direnme kararına katılmayan mahkeme üyeleri tarafından bu dört şahsa hatırlatıldı.
Akabinde İstinaf Mahkemesi oy birliğiyle beni tahliye ederek bu dört kişinin hakkında dolaylı olarak karar kurmuş oldu.
Daha sonra Avrupa’nın en yüksek mahkemesi AİHM’in kararı geldi.
İstanbul 26. ve 27. Ağır Ceza Mahkemesi’nin dört üyesinin Türkiye Anayasa’sına nazaran AYM Genel Şura kararına direnemeyeceği vurgulandı.
Yargıtay 16. Ceza Dairesi ise mahkemelerin neden AYM ve AİHM kararlarına uyma mecburiyeti olduğunu tarihî bir berraklıkla içtihat haline getirdi.
Çok kıymetli avukatım bunları çok daha uygun ve geniş bir biçimde anlatıyor. Yalnızca anayasayı nasıl çiğnediklerinin mahkeme kararı haline geldiğinim hatırlatmak için özetliyorum.
Tabirin örnek cümlesinde “ne istedikleri aşikâr değil” kısmı var.
Sahiden de hiç tanımadığım, hem de mahkeme üyesi olan dört kişi, neden aslında Anayasal hakları yok sayılarak zulme uğramış birine açıkça hata işleyerek hukukî zorbalık yapar, bunu anlamış değilim.
Zira yargıçlara hata işlemeyi bile göze aldıran bu türlü bir düşmanlık anlaşılır üzere değil. Nasıl anlatacağımı kestiremiyorum demem de burası.
“Dört Yargıç bir tutukluyu dağa kaldırdı” üzere bir cümle kurulamayacağı için zorlandım aslında…
Mamafih neden yaptılar bilmiyorum dedim ancak artık hakkında tazminat davası açtığım kişi Yargıtay’a atandı, terfi ettirildi.
Tahminen de neden buydu, yükselme hırsıydı…
Bilmiyorum. Pekala terfi ettiren kim? Anayasal bir kurum olan HSK…
Yargılanmaları için soruşturma müsaadesi vermemekle kalmadı, anayasayı çiğnemeyi ödüllendirerek cesaretlendirdi.
Zati ben de yalnızca bu nedenle huzurunuza geldim. Tazminat davası açarak yalnızca telafi edilemeyecek bir mağduriyete manevi bir teselli sağlamak değil maksadım.
Burası yargı içindeki bazılarının hukuka ihanet edebileceği bir ülke olmaktan kurtulsun istedim.
Burası bir ceza mahkemesi değil, yüksek bir hukuk mahkemesi.
Ancak vereceğiniz karar bu güç vakitlerde Türkiye için belirleyici olacak… Biz hukuk devleti miyiz değil miyiz, o belirlenecek…
Mahkeme keyiflerince anayasa kararlarını yok sayarak hatasız insanlara zulmedip terfi aldıkları bir garip diyarda mıyız?
Yoksa nihayetinde bir kademede bir hukuk devletinin devreye girdiği bir ülke miyiz?
Bu mahkemede bu belirlenecek.
O nedenle vereceğiniz karar bir tazminat kararından çok daha öte…
Karar ne olursa olsun, ben hukuk aramaya devam edeceğim zira hukukun uyusa da ölmeyeceğine inancım tamdır…
Hürmetlerimle…”
P24′te yayımlanmıştır.