Ne denir ne söylenir bilmiyoruz… Acımızın tanımı yok…
6 Şubat Pazartesi sabahı Türkiye büyük bir felakete gözlerini açtı. Merkez üssü Kahramanmaraş olan ve beraberinde 10 vilayette de yıkıcı sonuçlara neden olan 7.7 büyüklüğündeki sarsıntının yaraları hala kanıyor…
Bir Twitter kullanıcısı olan Yağmur, sarsıntının akabinde kendisine ulaşmaya çalışan ve kurtarılmak için adeta yalvaran teyzesinin sesli iletilerini, kesilen şebekeler yüzünden günler sonra aldı… Yüreği yanan Yağmur’un AFAD’a sorduğu soru ise yürekleri dağladı…
Acı, öfke, gözyaşı, çaresizlik, ihmalkarlık, hüzün ve mevt… Türkiye 6 Şubat tarihinden itibaren tahminen asırlar uzunluğu hatırlanacak bir felaketin tam ortasında çaresizce yaralarını sarmak için çabalıyor…
Merkez üssü Kahramanmaraş’ın Pazarcık ilçesinde meydana gelen 7.7 büyüklüğündeki sarsıntı, beraberinde meydana gelen başka büyük sarsıntılarla ülkeyi koca bir enkaza dönüştürdü…
Başta Kahramanmaraş olmak üzere 10 vilayette de yıkıcı sonuçlara neden olan büyük zelzele felaketinin akabinde 50 bine yakın vatandaşımız hayatını kaybederken yüz binlerce vatandaşımız yaralandı. Bilgilere nazaran 20 milyona yakın vatandaşımız ise sarsıntı felaketinden direkt etkilendi.
Enkazlar, yardım çığlıkları, kuvvetli hava şartları, çaresizlik… Her şey o kadar acıydı ki, ne yapacağımızı acının üstünden nasıl geleceğimizi bilemiyorduk.
Deprem ülkesi olan Türkiye’nin GSM operatörleri maalesef ki bu felakette sınıfta kalmıştı. Sarsıntı nedeniyle yarılan yollar ve güçlü hava şartları yardımların ve yardım takımlarının sarsıntı bölgesine ulaşılmasına mani oluyordu. Bir de işin içine ihmalkarlık ve prestij yarışı girince olan vatandaşımıza oldu.
Enkaz altında hayatta kalmayı başaran tweetler atıyor, tanıdıklarına bildiri atıyor veyahutta acil durum numaralarını aramaya çalışıyordu. Ama şebekelerin çekmemesi durumu daha da vahim hale getiriyordu.
Hayatta kalan depremzedeler ise kurtarma operasyonuna geç kalan ve bir türlü koordine olamayan AFAD’a isyan ediyordu.
Bu isyanlardan birisi de Yağmur isimli genç kıza ilişkin.
İlk iki gün yardım gelmediğini söyleyen Yağmur, 3. gün enkazdan ısı alındığını lakin grupların müdahale etmediklerini tez etti.
4. gün teyzesinin enkazdan çıkartıldığını söyleyen Yağmur, annesinin o sabah hayatını kaybettiğini belirtiyor. Teyzesi ise grupların “Burada kimse yok” deyişini bile duymuş…
Enkaz altında kurtarılmayı bekliyorsunuz ve sonunda birilerinin geldiğini duyuyorsunuz… Onlar ise ‘Burada kimse yok’ diyerek uzaklaşıyor… O psikolojiyi düşünebiliyor musunuz?
Ne denilebilir ki?
Annesini kaybeden Yağmur, günler sonra teyzesinin, annesinin telefonundan kendisine atmak istediği sesli bildirileri buldu… Şebekeler olmadığı için iletiler lakin günler sonra iletilebilmişti… O da bir kısmı…
Teyzesi “Yağmur’um, grupları çağır gelip kurtarsınlar. 2. katta merdiven boşluğundayım. Artık nefes alamıyorum” diyerek yakınmış.
Tarifi olmayan bu acıyı Twitter hesabında paylaşan Yağmur’un sorduğu bir soru hepimizin yüreğini dağladı: “Isı almasına karşın bırakıp giden AFAD bu iletilerden sonra kurtarır mıydı annemleri?”
Tabii sonrası kıyamet!
Sosyal medya kullanıcıları isyan üstüne isyan ediyordu bu yaşananlara.
Ne diyelim bilemiyoruz…
Unutmadık, unutmayacağız…
