Türkiye’de yaşayan Ukraynalılar düzenledikleri kampanyalarla ülkelerine yardım eli uzatmaya çalışıyor. Bir de Türkiye’ye tatil için gelip dönemeyen Ukraynalılar var.
“Yardım kampanyası yapıyoruz. Ben şu an çok ağırım.”
Ankara’daki Ukrayna Derneği’nde telefonu açan kişinin sesi titriyor. Epey yorgun ve kaygılı gelen sesin sahibi, yalnız değil. Türkiye’nin dört bir yanında yaşayan Ukraynalılar, Rusya işgaline karşı ülkelerine dayanak olabilmek için hummalı bir yardım kampanyası yürütüyor.
Sorochan, “Kimin elinden ne geliyorsa artık, yardım ediyor. Derneklerde ilaçları başka, yemekleri farklı, kıyafetleri farklı koliliyoruz ve konsolosluk aracılığıyla Ukrayna’ya gönderiyoruz” diye devam ediyor.
Türkiye’deki Ukraynalılar ülkeleri için yardım kampanyaları düzenliyor
“Kazanmak istiyoruz zira haklıyız”
Sorochan’ın birden fazla arkadaşı Kiev’de yaşıyor. Küçük çocuğu olanların kenti terk ettiğini, kimisinin ülkenin batısına kimisinin Polonya’ya gittiğini anlatıyor. Tanıdığı kimi gençler ise Kiev’i savunmak için kenti terk etmemiş. Birtakım tanıdıkları ise ya köpeğini ya da yaşlı annesini bırakmak istemediği için Kiev’de kalmış. Arkadaşları ortasında patlama yokken bile patlama sesi duymaya başlayanlar olduğunu ekliyor:
“İnsanların hayatı sığınağa inmekten ibaret. Kurallar sıkıntı zira indikleri yer aslında gerçek sığınak da değil. Meskende ısınıp yemek yiyip yeniden sığınağa benzeyen sopuk ve pak havanın olmadığı bodrumlara gidiyorlar. Herkesin kıssası çok acı, karışık ve farklı. Biri kalıyor, biri gidiyor. Kazanmak istiyoruz, zafer istiyoruz zira haklıyız.”
“Beş saat market sırası, aldıkları bir kutu makarna”
Adana’da yaşayan Olga Varlamova Onat’ın ailesi de Kiev’deki sığınaklarda hayata tutunmaya çalışıyor. Varlomova da “sığınak” diye tabir edilen yerlerin apartman bodrumu olduğuna dikkat çekiyor. Anne ve babası günlerdir bodrumlarda kalıyor. Ailesiyle birlikte birebir yere sığınanların ortasında yenidoğanların da olduğu onlarca çocuk bulunduğunu aktarıyor:
“Bombalar atılıyor, dışarı çıkamıyorlar. Yemek için çıkıyorlar. Dün markete gittiler, beş saat market sırasında beklediler. Aldıkları da bir kutu makarna.”
Olga Varlamova ve annesi Olena Horoko
Olga Varlamova Onat’ın günleri ağlayarak geçiyor. Her sabah “Annem babam hayatta mı?” sorusuyla uyanıyor. Aklını meşgul eden öncelikli soru bu. Her sabah, ailesinin geceyi Kiev’de nasıl geçirdiğini merak ederek bu soruyla Ukrayna’ya telefon açıyor. Fakat kendi deyişiyle, ağlamak ve boş durmak deva değil. O da yardım kampanyasının uyumunda yer alan isimlerden. Adana’daki Ukrayna Derneği’ne “Nasılsınız?” diye sormak için gelenler olduğunu, bu sorunun bile kendilerine moral olduğunu anlatıyor:
“Derneğe bir bayan geldi. Yalnızca sarıldı, sonra gitti. O bile bir yardım… Bizim baş büsbütün orada lakin yardım etmek istiyoruz. Hiçbir şey yapamadan bu savaşı kazanamayız. Orada değiliz ancak buradan da bir şeyler yapabiliriz.”
“Savaş haberini latife sandım lakin gerçekti”
Türkiye’ye turist olarak gelen ve savaş haberini burada alan Ukraynalılar da var. Artur Khorunzhyi, onlardan biri. 20 yaşındaki gencin ailesi Ukrayna’nın Rusya sonuna yaklaşık 30 kilometre uzağında bulunan Sumy kentinde yaşıyor:
“Savaş çıktığını öğrendiğimde şok oldum. Latife sandım evvel lakin ne yazık ki gerçekti.”
Sumy Devlet Üniversitesi’nde mühendislik okuyan Artur’un aklı, başta ailesi olmak üzere Ukrayna’nın çeşitli kentlerinde yaşayan sevdiklerinde. “Yaşıtım olan birtakım arkadaşlarım ülkemizi savunmak için Ukrayna’da kaldı. Benim üzere 18-20 yaşında gençler bunlar” diyor. Her ne kadar ailesi şimdilik inançta olsa da Rusya’nın sivilleri öldürmeye başladığını, durumun epeyce berbat olduğunu anlatıyor. Artur da Türkiye’deki öbür Ukraynalılar üzere yardım kampanyasına dayanak oluyor. “Ukrainian Volunteer Service” isimli sivil toplum örgütü için Telegram üzerinden yardım toplanması için uyum sağlıyor. “Savaş bittiği vakit döneceğim” diyen genç, her ihtimale karşı iltica müracaat yapmayı planlıyor. Ailesini şu an Türkiye’ye getirmenin neredeyse imkânsız olduğunu lisana getirerek, bir sefer daha yineliyor:
“Savaş bitsin, dönmek istiyorum.”
Burcu Karakaş
© Deutsche Welle Türkçe
