ADANA (AA) – Rusya‘nın saldırısının akabinde ülkelerini terk etmek zorunda kalan ve güçlü seyahatle Adana’ya gelen Ukraynalı bayan ve çocuklar, yaşadıkları endişeyi gözyaşları içerisinde anlattı.
Çocukları 11 yaşındaki Mark ve 10 yaşındaki Daniel’i yanına alarak Kiev’den ayrılan 36 yaşındaki Alona Lunyakina, Moldova, Polonya ve Bulgaristan’dan geçerek Türkiye’ye geldi.
Adana- Ukrayna Dostluk Kültür Eğitim ve Dayanışma Derneği yardımıyla kentteki bir ailenin yanına süreksiz mühletle yerleşen Lunyakina, AA muhabirine yaşadıklarını aktardı.
Lonyakina, Rusya’nın akınlarının başlamasının akabinde annesinin sabah erken saatlerde kendisini uyandırdığını ve metroda saklanmasını söylediğini belirtti.
Annesinin ülkeyi terk etmek istemediğini aktaran Lunyakina, yalnızca pasaportlarını ve çocuklarının doğum dokümanlarını alarak konuttan ayrıldığını lisana getirdi.
Yaklaşık 6 saat metroda kaldıklarını anlatan Lunyakina, “Sonra bir arkadaşımla irtibata geçtim. Arkadaşım, ‘Bizim bir köyümüz var, oraya gidelim daha inançlı olur.’ dedi. Annem gelmek istemedi, ben yalnızca çocuklarımı aldım ve yola çıktık. 3 gün köyde kaldık. Oraya çok fazla bomba atıldı. Bir akaryakıt istasyonu vardı. Çok fazla roket ve bomba atıldı oraya. Çocuklarımın psikolojisi çok bozuldu.” diye konuştu.
Bu süreçte ülkede savaşmak için kalan eski eşiyle de sık sık görüştüklerini belirten Lunyakina, şöyle devam etti:
“Köyden ayrılmak için nihayet bir fırsatımız oldu. Bir otomobil bulduk ve otomobille birinci Moldova’ya gittik, sonra Polonya ve Bulgaristan’a, akabinde Türkiye’ye girebildik. Sonlarda 7 saatten fazla kaldık. Çocuklar çok korkuyorlardı, ağlıyorlardı. Bu gerilim bile beşere yetiyor. Halk ortasında insanların kaldığı sığınaklara bomba yerleştirildiği, buraları patlatmak istedikleri söyleniyor. Sona gitmeye çok korkuyorduk. Yolda çok fazla sivil öldürüldü.”
“Çocuklarımı kurtarmak için Türkiye’ye geldim”
Lunyakina, ülkesini erken terk ettiğini lisana getirerek, şöyle konuştu:
“Geçtiğimiz yollarda tahribatlar çok fazlaydı. Geçtiğimiz yerler vahimdi. Konutların üstünden uçaklar geçti, bomba sesleri vardı. Beşerler dehşetten titriyordu. Bir akaryakıt istasyonunu bombaladılar. Çok büyük bir ses çıktı, çok korktuk. Bütün akrabalarım orada. Yurt dışında hiç akrabam yok ancak çocuklarımı kurtarmak için Türkiye’ye geldim. Bu savaş bitsin. Çok sayıda çocuk öldü. Artık barış istiyorum. Putin bu dünyada en makus ne varsa yaşasın. Çocuklar makûs durumda. Bomba seslerini duyunca ağlıyorlar. Daima yere yatıyorlar. Havadan askerler indi ve meskenleri geziyorlar. İnsanları öldürüyorlardı. ‘Sivil halka dokunmuyoruz.’ diyorlar, meskende ışıkları kapatıyorduk fark edilmemek için. Yerde yatıyorduk, yiyecek yoktu. Çok zordu.”
“Böyle bir şey yaşayacağımı hiç düşünmedim”
Savaş mağduru 37 yaşındaki Antonina Zykina da çocukları 17 yaşındaki Diana, 10 yaşındaki Angelina ve 9 yaşındaki Eva ile ataklar başladıktan sonra Mıkolayiv kentinden yola çıktı.
Adana’daki yakınlarının yanına gelen Zykina, eşinin savaşmak için Ukrayna‘da kaldığını belirterek, çocuklarını kurtarmak için ülkesini terk etmek zorunda kaldığını anlattı.
Zykina, Rusya’nın her yeri bombaladığını tabir ederek, “Her taraf bombalanıyor. Sivillerin üzerine bombalar atıyorlar, çok dehşetli bir görünüm, anlatılmaz bir şey. Halkın üzerine bomba atıyorlar, çocuk yaşlı hiç seçmiyorlar. Kimi görürlerse vuruyorlar. Kentte tanklar geziyor. Kentin etrafını bombalıyorlar, konutlar yanıyor. Kentim ateşin içinde.” biçiminde konuştu.
Eşi için endişelendiğinden bahseden Zykina, şunları kaydetti:
“İnternet çok zayıf olduğu için ona her vakit ulaşamıyorum. Çok korkuyorum zira helikopterler uçuyor. Eşimin üzerine her an roket atabilir. Çok vahim bir şey, bu türlü bir şey yaşayacağımı hiç düşünmedim. Çocukları öldürüyorlar, biz bir şey yapamıyoruz. Askerlerimiz bizi kurtarabilmek için elinden geleni yapıyorlar. Savaşın bir an evvel bitmesini, bütün dünyada barış istiyorum. Ukrayna‘nın, Ukrayna kalmasını istiyorum, kimse onu bizim elimizden almasın. Çok sıkıntı süreçteyiz. Çocuklar korktu, geceleri yatamadılar. Kaçmaya hazır olmak için gece kıyafetlerle uyuyorduk. Bu çok güç bir şey. Bu türlü bir duyguyu kimsenin yaşamasını istemem.”
Diana Zykina da bir an evvel savaşın bitmesini istediğini vurgulayarak, “Canım Ukrayna’mda, canım memleketimde, kendi okuluma gitmek istiyorum. Babamı görüp sarılmak istiyorum. Akrabalarım orada, onları görüp sarılmak istiyorum.” sözlerini kullandı.
