Eğitim-İş (Eğitim ve Bilim İşgörenleri Sendikası), eğitim-öğretim devrinin başlamasıyla birlikte öğrencilerin yaşadığı sıkıntıların hükümet tarafından görülmediğini belirtip, “Bu ülkenin gençlerinin azarlanmaya, baskılanmaya, sindirilmeye, borçlandırılmaya değil desteklenmeye muhtaçlığı vardır” açıklamasını yaptı.
Eğitim-İş Merkez İdare Heyeti, “AKP İktidarı Gençlerin Yoksulluğunu Görmüyor” başlığıyla yaptığı yazılı açıklamada, 2021-2022 eğitim-öğretim devrinin başlamasıyla birlikte öğrencilerin yaşadığı problemlerin hükümet tarafından görülmediğine dikkat çekti.
“Rakamlar birçok açıdan kendisini yalanlamaktadır”
Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Lideri Recep Tayyip Erdoğan‘ın, “Biz vazifeye geldiğimizde üniversite öğrencilerinin aldığı burs 45 liracıktı. Elinize, dilinize dursun. Şu anda bunlar 650 liraya çıktı. Nereden, nereye geldik” açıklamasının anımsatıldığı açıklamada, “Rakamlar birçok açıdan o devirden makûs durumda olduğumuzu göstermekte ve kendisini yalanlamaktadır” denildi.
Sendikanın yazılı açıklamasında şu tabirler yer aldı:
“Siyaseten her sıkıştığında “hepimiz birebir gemideyiz” tekerlemesini söyleyenlerin, kaptan köşkünden başını uzatıp da makine dairesindekilerin halini görmeme inadı devam etmektedir. Bunun en aktüel örneği Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın Atatürk Havalimanı’nda yaptığı son konuşma olmuştur.
Fahiş fiyat artışları ve kiraların artmasıyla öğrencilerin konut bulmakta zorlanmasına dair nasıl bir adım atacakları sorusu üzerine Erdoğan, güllük gülistanlık bir iktisat tablosu çizmiştir. “Biz vazifeye geldiğimizde üniversite öğrencilerinin aldığı burs 45 liracıktı. Elinize, dilinize dursun. Şu anda bunlar 650 liraya çıktı. Nereden, nereye geldik…” tabirini düzeltmek, tekrar bize düşmüştür.
“Göreve geldiğimizde” denilerek makul bir tarih seçilmiş, 2000 krizi diye bilinen ve bilhassa besin fiyatlarındaki artışı 2002’de gösteren sancılı süreç işaret edilmiştir. İktisat derslerinde okutulacak kadar ülkenin iktisat tarihine işleyen bir krizle şimdiyi kıyaslansa da, sayılar birçok açıdan o devirden berbat durumda olduğumuzu göstermekte ve kendisini yalanlamaktadır.
Üniversiteli gençlerimizin durumuna yalnızca temel besin hususları üzerinden bakacak olursak, karşımıza çıkan tablo utanç vericidir.
*O tarihte bir öğrenci aldığı 45 bin ‘lik (eski parayla) bursla 14 kilo peynir alabiliyorken artık 10,5 kiloyu fakat alabilmektedir.
* Bir havuz medya müellifi, “Herkes peynir yiyecek değil ya” diye yazmadan evvel, temel ve en ucuz protein kaynağı olan, öğrenci meskenlerinin vazgeçilmezi olan yumurtaya bakılabilir. AKP iktidara geldiğinde bir üniversiteli aldığı bursla 967 yumurta alabiliyorken, artık 433 yumurtayla yetinmek durumundadır. Kendi çocuklarına galeri dolusu otomobiller alanlar, halkın evlatlarına bir menemeni çok görmüş haldedir.
* Kırmızı et, artık ülkenin büyük kısmı için lüks olduğuna nazaran, daha kolay bir başka temel besin hususu olan pirinçe bakılabilir. Erdoğan vazifeye geldiğinde bir üniversiteli aldığı bursla 22,5 kilo pirinç alabiliyorken, artık tıpkı markadan yalnızca 11 kilo alabilecektir. Yani şayet bu bir obeziteyle savaşma taktiği değilse, bu yüzde 50’lik düşüş açıklanamaz bir rezalettir.
* Halkın çocuklarına tereyağı ve zeytinyağını çok görecekleri için ayçiçek yağına bakmayı uygun buluyoruz: 2002 yılında bir üniversiteli bursuyla 29 litre ayçiçek yağı alabiliyorken, artık yalnızca 23 litre alabilmektedir.
* Gerçekleri artık eş dostun başına getirildiği resmi kurumların sayıları bile gizleyememektedir. Türkiye İstatistik Kurumu’nun (TÜİK) açıkladığı tüketici fiyat endeksi (TÜFE) ise Aralık 2002 Aralık ayından Kasım 2020’e kadar yüzde 409 artmıştır. Bu data; Aralık 2002’de 100 liraya alınan bir mal sepetinin Kasım 2020’de fakat 509 TL’ye alınabildiğini ispat etmektedir. O dönemki bursla cep telefonu alınabiliyorken, şimdiki burs ölçüsüyle temel besin hususlarını içeren bir alışveriş yapıldığında en fazla 10 günlük konut gereksinimi karşılanabilmektedir.
Tek başına bu sayılar bile gerçek bir kıyas yapmak için yetersizdir. O dönemki yurt fiyatlarına, emsal semtlerdeki konutların kira fiyatlarına, faturalardaki fahiş artışa bakıldığında gençler için durumun 2000 krizinden bile beter olduğu görülecektir.
Bir öbür konu ise AKP devrinde toplumun genel olarak süratle fakirleşmiş olmasının, zenginler ceplerini daha çok doldururken yoksulu daha yoksul hale getiren bu nizamın gençlere yansımasına bakılması gerektiğidir. Zira o tarihlerde üniversite okuyan evlatlarına aileler genel olarak para yollayabiliyorken, artık ülkemiz, âlâ üniversiteleri kazandığı halde ailesi fakir olduğu için gidemeyen gençlerle doludur. Ülkede her şeyde olduğu üzere kiralar konusunda da bir kontrol ve standart olmaması, çocukları gözü dönmüş bir açgözlülüğün önüne bırakmış, ilmi düşünecekleri bu gencecik yaşlarında barınma meselesini düşünmekten başlarını kaldıramaz hale getirmiştir.
Evvelden bu ülkede orta sınıf aileler için “üniversiteyi kazanırsan sana bir otomobil alacağım” kelamı gelenekselleşmişken, artık o gencimize dondurma çubuğu çekilişinden bir otomobil çıksa dahi aileler akaryakıt parasını ödeyebilecek durumda değildir.
Kuşkusuz sıkıntının en temel yanlarından birisi, öğrencilere verilen bu paralarla ilgili doğruların tam olarak söylenmemesidir. Üniversite okuyan gereksinim sahibi gençlerimizi desteklemek, toplumsal devlet olmanın bir gereğiyken, bu burslar öğrencileri borçlandırmak ve parayı faizle geri almak üzerine işlemektedir. Yandaş müteahhitlerin vergi borçlarını artık bir rutin olarak sıfırlayan AKP iktidarı, üniversite mezunu olup şimdi iş bulamamış gençlerimizin meskenlerine haciz memurları göndermeyi iş edinmiştir. İktisat, birileri için “şaha kalkmış”sa da fakir halkı ve ülkenin geleceği olan gençlerimizi tepmiştir.
AKP iktidarının fakir aileler için kabusa dönüşen ve her sene kaldırıldığı açıklandığı halde bir sistem garabeti olarak varlığını sürdüren harçların, sayelerinde kalktığını söylemesi de burs açıklaması kadar trajikomik olmuştur.
Eğitimin Anayasa’da yazdığı üzere parasız, kamusal verilmesi gereken bir devlet hizmeti olduğunu her vakit vurgulayan Eğitim-İş olarak altını çiziyoruz:
4 gencin 1’inin işsiz olduğu, Avrupa’daki yaşıtları dünyayı gezerken bizim gençlerimizin istediği kitapları alabilmek için bile yaz uzunluğu çalıştığı, gençlerimizin yarısından fazlasının yurtdışında yaşama hayali kurduğu bir ülkenin siyasi iktidarı, en azından bu mevzuya gerçekçi yaklaşmalıdır. Esasen halktan alınan vergilerle yapılan icraatları “elinize dizinize dursun” üzere lütfeder bir zihniyetle anlatmak yerine, icraatları halkın gerçek muhtaçlıkları doğrultusunda, onların yararına olacak formda artırmak devleti direktörün temelidir, olmalıdır. Bu ülkenin gençlerinin azarlanmaya, baskılanmaya, sindirilmeye, borçlandırılmaya değil desteklenmeye gereksinimi vardır. Prestijden tasarruf olmaz diyerek halkın parasıyla edindikleri hiçbir lüksten geri kalmayanların anlamadığı gerçek, bir ülke için en büyük prestijin âlâ yetişmiş, uygun eğitim almış, keyifli ve gelecek dolu gençlerle dolu olmasıdır.” (ANKA)
