Karar gazetesi muharriri Ahmet Taşgetiren, eğitim sistemindeki yetersizliklere dikkat çekerek, “Şimdi ‘Eğitimde başarılı olamadık’ üzere bir itiraf varsa, bunun hesabını kimden soracaksınız, gitti 20 yıl” değerlendirmesini yaptı.
Taşgetiren yazısında, “Eğitim başladı. Çocuklarımız okul yoluna koyuldular. 18 milyon çocuk – gençten kelam ediyoruz Türkiye’nin birinci – orta eğitiminden kelam ettiğimizde. Bunun birçok ülkenin nüfusundan fazla olduğunu, bunun bir ülke için büyük zenginlik manasına geldiğini, tekrar bunun ülkeyi yönetenlere büyük sorumluluk yüklediğini ve o sorumluluk idrak edilmediği takdirde ortaya önemli problemler çıkaracağını biliyoruz. Bugün ülkemizde üniversiteyi bitirmiş ancak “vasıfsız eleman” kategorisinde değerlendirildiği için iş bulmakta zahmet çeken, “ne olursa yaparım” yüzbinlerce genç varsa ve bunlar, beklemekten usanmış, küskün, kırgın…. ülke için değerli bir sorun haline gelmişse, bundan eğitim sisteminizin kalite yüklemiyor olması üzere hayati bir hastalıkla malül olduğu sonucu çıkar. 4 artı 4 artı 4…. Artı üniversite yılları. En az 16 yıl… Tahminen 17, 18… Ana okulunu kattığınızda 20 yıl. Yüksek lisansı, doktorayı kattığınızda 25 yıl. Bütün bu müddet sizin hayattaki varlığınızı daha manalı kılacak bilgi birikimine ulaşmanız için. Soru şu burada: İçi ne kadar doluyor bu 20-25 yılın?” niyetini lisana getirdi.
Taşgetiren şu sözleri kullandı:
“Bu soru direkt eğitim sistemine sorulabilir, ülkeyi yönetenlere, eğitim alanını yönetmek üzere görevlendirilenlere, ya da eğitim sürecinin içinde sorumluluk üstlenen tek tek her şahsa: Annelere – babalara, öğretmenlere, okul yöneticilerine ve doğal eğitim yoluna giren çocuklarımıza, gençlerimize…
Son 20 yıl içinde 7 bakan misyon yaptı, şu an sekizincisi iş başında. 20 yıl tek bir bakan misyon yapmış olsaydı, şu anki eğitimin başarısı ya da başarısızlığı ondan sorulabilirdi. Şimdi “Eğitimde başarılı olamadık” gibi bir itiraf varsa, bunun hesabını kimden soracaksınız? Gitti 20 yıl.
Meğer geçen yazımda çağımızda “saliseler önemli” diye yazdım. Çocuklarımız futbolu izliyor, son saniye gollerini görüyor, çocuklarımız olimpiyatları izliyor, salisenin 60’ta biriyle kırılan 100 metre koşularını, salise farkıyla iplerin göğüslendiğini, bir santimlik farkla yüksek atlama rekoru kırıldığını biliyor.
Ancak çocuklarımız kendi hayatları kelam konusu olduğunda o saniyelerin ne manaya geldiğini hatırlayamıyor.
Hayat bu türlü halbuki. Kendine bir katma bedel yükleyerek manileri aşacaksın. Bunun için de hayatımızdan geçen her saniyenin kıymeti var. Vakit durmuyor, akıyor, akıyor, akıyor.
18 milyon çocuktan – gençten bahsettim. Bir milyonu aşkın öğretmenimiz var ayrıyeten. Onu da ekleyince içi doldurulmayan vakitlerin nasıl vahim bir israf manasına geldiğini iddia edebiliyor muyuz?
Eğitimle ilgili çok çok şey yazılabilir ve yazacağız. Lakin bu işin bir -zaman bilinci- işi olduğunu belirtmek geliyor bu birinci günlerde benim aklıma.
Geçen gün torunum, etrafındaki büyükle topluluğundan her birine “9 Yaşında olsaydınız ne yapardınız?” diye sordu tek tek. Eminim herkes kendi yaşadığı yıllara baktı, yılların deneyimi içinden “Hayata yeni başlasaydım” sorusunun yanıtını aradı. Yıllar geri gelmiyor. Çocuklarımıza vakit şuurunu kazandırmalıyız.
Doğal ülkeyi yöneten büyüklerimize de… Zira çocuklar tek tek kendilerinden sorumlu, büyükler ise bütün çocukların kazandıklarından yahut kaybettiklerinden…”
