Göksun, Kahramanmaraş vilayetine 76 km uzaklıkta bulunan bir ilçe. 10 vilayetimizle hudutlu üzere görünse de tüm insanlığı etkileyen 6 Şubat’tan sonra daha çok zelzeleler gördü. Artçılar hâlâ da devam etmekte. Binalar ayakta ancak beşerler yıkılmış. Daima sallanıyorlar zira. Ortadan geçen yaklaşık iki ayda Göksun bölgesinde 2226 zelzele meydana gelmiş. Bu, günde ortalama 40-45 zelzele demek. Artık duyarsızlaşmak yerine daha da şiddetli hisseder olmuş vücutları.
Göksun’un bir Halk Eğitim Müdürü var: Bilal Bey
Bilal Beyefendi çok nahif biri. Tüm Göksun halkına kol kanat germiş. Kendisini 2019 yılından beri bir seminer vesilesiyle tanırım. O yıl Halk Eğitim Müdürlüğü ismine Göksun halkına yönelik bir söyleşiye davet etmişti beni.
Konu ise Mindfulness.
Bilal Beyefendi elektronik postasında:
“Size Kahramanmaraş’ın Göksun ilçesinden yazıyorum. Göksun halkına mindfulness anlatır mısınız?”
diye soruyordu. Şaşırmıştım. Çünkü benim fark’andalık (FARKet-ANDAkal) olarak tanımladığım mindfulness o günlerde akademik alanlar dışında çok da bilinmeyen bir mevzuydu. Bilal Beyefendi biliyordu. Vizyon bu olsa gerek. “Maraş’ta bir ilçe, yurdumun insanı ve doğu ideolojisinin batı bilimiyle sentezlenmiş yaklaşımı: Mindfulness!” Hiç örtüşmemişti bende. Nezaketle öbür konuşma hususları önermiştim. Lakin yok, “Biz mindfulness semineri isteriz!” demişlerdi. Davetlerini kabul ederek “Kültüre hassas mindfulness” anlatmaya karar vermiştim.
Bir kış günü gittim Maraş’a, akşamına Göksun. Tertip grubu benim kadar heyecanlıydı. Hazırlıklar çoktan tamamlanmış. Sizin hiç belediye hoparlöründen isminiz anons edilmiş miydi? Benim birinci defa Göksun’da edildi.
Konferans salonu geniş olan bir okulu seçip hazırlanmışlar. Akşamın o vakti tüm Göksun kalkıp gelmiş. Salonda oturacak yer kalmadığından geç kalanlar ayakta hazır bekliyorlar. Ben nasıl heyecanlıyım anlatamam. Işıl ışıl bakan gözler, şefkatle selamlayan teyzeler, hürmetle susan çocuklar… Onlara en anlaşılır lisanda mindfulness anlatmaya çalışmıştım. Akabinde bir meditasyon pratiği bile denemiştik bir arada. Ayakta iştirak sağlayan onlarca kişi gözlerini kapatıp nefes antrenmanlarına katılmışlardı.
6 Şubat sabahı sarsıntısı hissedenlerdenim. Maraş merkezli olduğunu öğrenince aklıma çabucak Göksun gelmişti.
Bağ kurmuşum oysaki. Ortadan geçen yıllara karşın bağlantımız baki kalan Bilal Bey’i aradım çabucak. Uygun olduklarını öğrendim, şükür.
Birkaç hafta sonra Bilal Bey’in de gayretleriyle çadır kentleri kuruldu. İleri görüşlü bir Halk Eğitim Müdüründen beklenen nedir? Doğal ki Göksun halkı için psikososyal takviye. Toplumsal medyada paylaşımını gördüm. Göksun çadır kent için istekli psikososyal dayanak daveti yapıyordu. Çabucak bağlantıya geçtim.
“Bilal Beyefendi, yıllar evvel Göksun’a konuk olduğumda herkes kalbini açmıştı bana. Artık onların muhtaçlığına kayıtsız kalamam, dayanak olmak isterim.”
Sevindi natürel lakin tasası öbür türlüydü.
“Hocam, biz çadır kentteyiz. Burası soğuk ve yağmurlu. Sizi burada nasıl ağırlarız?”
Duygulandım. Ağırlanmak da ne demekti! Hem de sarsıntı alanında. Kendi imkanlarımla ziyaret etmek istediğimi ilettim.
Sevdiğim birkaç istekli arkadaşımın da dayanağı ile Gaziantep’ten Göksun yolunu tuttum.
Heyecanlı ve umutluydum. Bilal Beyefendi karşıladı bizi. O hava şartları ve o imkansızlığa karşın üzerinde resmi bir kadro elbise ile hem de. Birlikte çadırları gezdik. Çocukları ve teyzeleri çadırlarında ziyaret edip hasbıhal ettik. Bilal Bey’in elinde tuttuğu küçük poşeti yanından ayırmadığını fark ettim. Toplantı vakti geldiğinde Halk Eğitim Müdürlüğü’nün aktiflik çadırına geçtik. Yer halı ve kilimle kaplanmış olduğundan herkes girişte ayakkabılarını çıkarmıştı. Ayakkabılarımı çıkarmaya yeltenmiştim ki Bilal Bey’in elindeki poşetin gizemi çözüldü.
“Hocam siz üşürsünüz diye sizin için bunu aldım.” dedi poşetin içindekini çıkarırken.
Şaşırdım. Bakakaldım.
“Hocam kusura bakmayın her yer kapalıydı fakat bunu bulabildim.”
Poşetin içinden bir çift panduf çıkardı. Hani şu ayakları sıcak tutmak için giyilen terlik kumaşından yapılmış ayakkabı. Ne diyeceğimi bilemedim. Gözlerim yaşardı. Kalbim sızladı.
“İşte bizim insanımız.” dedim. “Kendi mağduriyetini görmezden gelip konuğunu rahat ettirme uğraşında.”
Pandufları mı?
Tabii ki giymedim. Tahminen kabalık ettim lakin orada herkes terliksizdi. Giyemezdim. Yerlerde aslında kilim vardı. Komik çoraplarımla sahnede yerimi aldım. Herkes çok ilgiliydi. Söyleştik. Bilal Beyefendi bizi yolcu ederken bu nezaketini hiç unutmayacağımı söyledim. Yanındaki çocuk bir koşu çadıra gidip terlikleri getirdi.
“O vakit bu sizde anı kalsın”
‘Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen müelliflerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio’
