Bugün içeriğimizde 92. Akademi Ödülleri’nde büyük ses getiren Parasite‘in yönetmeni Bong Joon Ho’nun 2003 yapımı Memories of Murders sinemasının etkileyici final sahnesine bakacağız.
Gerçek olaylardan esinlenilmiş bu sinemada her ayrıntı epey değerli. Bu yüzden final sahnesi de bir o kadar etkileyici.
İçerikte spoiler bulunmakta!
Filmin imalcisi Cha Seoung Jae’dir.
Senaristliğini ise yönetmen Bong Joon Ho’nun yanı sıra Kim Kwang Rim ve Shim Sung Bo üstlenmiştir. Üretimin bütçesi ise 2.800.000 $’dır.
Bong Joon Ho’nun öteki bir esin kaynağı ise Kwang Rim’in 1996 yılında yazdığı tiyatro oyunudur. Sinema bu yapıttan uyarlanmıştır.
Alan Moore ve Eddie Campbell’in From Hell çizgi romanı da sinemadaki sürükleyiciliği ve olay anlatımındaki merak hissinin canlı tutulması için kıymetli bir kaynak olmuştur.
Gerçek bir kıssadan uyarlanan sinemada, Güney Kore’nin birinci seri katilinin hikayesi anlatılır.
Orijinal ismi Sarinui Chueok olan ve Türkçe ismiyle Cinayet Günlüğü filminde tıpkı gerçek hayatta olduğu üzere ‘katil kim?’ sorusu karşılıksız kalmaktadır.
Güney Kore’nin Hwaseong kentinde 1986-91 yılları ortasında 10 farklı bayan cinayeti işlenmiştir.
Film, ülkede askeri idarenin hakim olduğu 1986 yılında tecavüz edilerek öldürülmüş bir bayan cesedinin bulunmasıyla başlar.
Cinayeti çözmeleri için Dedektif Park Doo Man ve Seo Tae Yoon görevlendirilir.
Filmde bu iki dedektife Parasite sinemasından tanıdığımız Song Kang Ho ve Kim Sang Kyung hayat verir.
Seul’den yardım için gönderilen Dedektif Seo Tae kıymetli bir ayrıntısı keşfeder.
Katil sadece yağmurlu gecelerde, kırmızı giyinen bayanları öldürmektedir. Bunun yanı sıra diğer bir polis ise cinayetlerin işlendiği gece radyodan daima birebir modülün istendiğini tespit eder.
Bu sırada kuşkulu görülen birçok kişi sorguya alınarak şiddet ile konuşturulmaya çalışılır.
Önce kuşkulu olarak görülen, sonra şahit olduğu anlaşılan ve akli istikrarı bozuk olan bir çocuk bu soruşturmalar sırasında bir kaza sonucu ölür.
Film çekilirken gerçekte de hâlâ cinayetlerin katili bulunamamıştı.
Bu sebeple yönetmen Bong Joon Ho’nun üzerine epeyce fazla iş düşüyordu. Hakikaten bir dava çözer üzere tüm ispatları incelemiştir. Kendisi de bu durumu sinema için hayli etkileyici bir formda kullanmıştır.
Final sahnesine gelmeden evvel sinemanın çekiminde ihtimamla dikkat edilen birçok ayrıntıya göz atalım.
Dedektif Seo’nun hudutları, hadise ilerleyip aksilikler ve başarısızlıklar arttıkça giderek daha fazla yıpranır. Direktör, karakterine uygun formda sıska ve bitkin bir görünüm vermek için çekimler ilerledikçe, onun yiyecek alımını ve uyuduğu ölçüsü büyük ölçüde azaltmıştır.
Yönetmenin enteresan talepleri sinemanın etkileyiciliğinin artmasında büyük rol oynamıştır.
Sorgulamalar için bodrum kazan dairesi seti oluşturulduğunda, direktör, Martin Scorsese’nin Taxi Driver (1976) sinemasındaki uzun ve dar merdivenlere olan hayranlığından bahsederek, alışılmadık derecede dik bir merdiven talep etmiştir. Yapım-tasarım takımının, başlangıçta direktörün bu talebindeki ısrarı karşısında başı karışsa da sinema sonunda Shin Dong-chul, Dedektif Jo’yu merdivenlerden aşağı tekmelediğinde, dokuz metre uzunluğundaki bu merdivenden ürküten düşüş sahnesinin etkileyici ortaya çıkmıştır.
Detaylara verdiği mikroskobik dikkat nedeniyle direktör, takımı tarafından Bongtail olarak isimlendirilmiştir.
Yapım dizayncısı Ryu Sung Hee liderliğindeki sanat departmanı, sinemada orta sıra izleyiciye bilgi iletmek için kullanılan gazetelerde bile hayli titiz çalışmıştır. 1986’da kullanılan yazı tipleri ve kağıt, sinemanın çekildiği 2002 ve 2003 yıllarında artık kullanılmadığı için, sanat departmanının hakikat kağıt stoğunu tedarik etmesi ve her yazı tipini elle, karakter karakter tasarlamıştır.
Filmin renk paleti de konusuna hayli uygundur.
Yalnızca açılış ve kapanış sahnelerindeki tarlalarda altın renkleri kullanılan sinemanın geri kalanı, vefat temasına uygun olarak karanlık tonlarda kurgulanmıştır.
Bong, 2003 yılında şimdi kimliği belirlenemeyen katili tasvir ederken, onu olabildiğince anonim tutmaya çalışmıştır.
Yönetmenin bu amacı gerçekleştirmesinin bir yolu, emsal fizikî özelliklere sahip birden fazla aktörün birbirinin yerine geçecek biçimde katil olarak görünmesini sağlamaktı.
Nitekim sinemanın sonuna gelecek olursak…
Filmin sonunda katili bulamayan dedektif kameraya bakar ve o efsane final sahnesi ortaya çıkar.
Yönetmen katilin bu sineması izleyeceğini düşünerek ona bir bildiri vermek ister.
Yönetmenin toplumsal problemleri kendine has ele alış üslubu göz önüne alındığında, aslında bayan cinayetlerinde dolaylı yoldan da olsa hepimizin bir hissesi olduğunu da düşündürmek istemiş olabilir.
Gerçek hayattaki katilin kimliği ise lakin 2019 yılında tespit edilmiştir.
Bir polis memurunun kurbanlardan birinin çamaşırında beden sıvısı bulmasıyla davada büyük bir kademe kaydedilmiştir. Eşinin kardeşine tecavüz etmek ve onu öldürmek kabahatinden Busan’da bir hapishanede ömür uzunluğu mahpus cezası çeken Lee Choon-jae, işlediği hataları itiraf etmiştir.
Ancak bu seri cinayet davalarının vakit aşımına uğraması sebebiyle bu cinayetlerden yargılanmamıştır.
Yönetmenin bilmeden de olsa kuşkulu olarak tercih ettiği oyuncunun gerçek katile olan benzerliği de epeyce şaşırtıcıdır.
İtirafından sonra Lee Choon-jae, birinci duruşmasında
“Cinayetlerin sonsuza kadar gömülü kalmayacağını biliyordum. Neden beni kuşkulu olarak kabul etmediler anlamadım. Etrafımda cürümler oldu ve bir şeyleri saklamak için çok uğraşmadım, bu yüzden basitçe yakalanacağımı düşündüm. Yüzlerce polis gücü vardı. Her vakit dedektiflerle karşılaştım lakin bana daima etrafımdaki insanları sordular.” şeklinde bir açıklamada bulunmuştur.
Bu uzun süren katil arayış öyküsü birçok sinemaya de bahis olmuştur:
-
Memories of Murder (2003)
-
Confession of Murder (2012)
-
Gap-dong (2014)
-
Signal (2016)
-
Tunnel (2017)
-
Criminal Minds (2017)
-
Partners for Justice (2018)
-
Signal (2018)
-
Unknown Number (2019)
-
Flower of Evil (2020)