* Fehmi Koru
Yurtdışına asker gönderip yabancı askerleri Türkiye’de bulundurmayla ilgili iki yıllık bir genel müsaadesi öngören tezkereye TBMM’de ‘evet’ oyu kullanarak dayanak veren muhalefet partisi iktidardan ‘aferin’ aldı.
Buna karşılık, anamuhalefet partisi, tıpkı tezkereye ‘hayır’ oyu kullandı diye iktidar tarafından şiddetli tenkitlere muhatap. İktidar sözcüleri, milletvekilleri ‘hayır’ oyu kullanan partiyi ‘milli mevzularda hassasiyet’ göstermediği için suçluyor.
Daha evvel -ne vakit tıpkı husustaki tezkereler gündeme gelse- ulusal konularda ‘hassasiyet’ gösterirmiş anamuhalefet partisi, fakat bu kez raydan çıkmış.
Değişik buldum bu tespiti.
AK Parti penceresinden bakanların siyasete yaklaşımlarını daha düzgün anlamamıza yarıyor bu tespit. İktidar her yaptığının muhalefet tarafından da onaylanmasını istiyor; bu son örnekte gördüğümüz üzere, beklediğinden farklı davranan bir parti çıktığında şaşırıyor.
Vaktiyle iktidara en keskin muhalefeti yapmış bir parti ile bugün iktidar ortağı olması, onu bir örnek olay olarak belirleyip, siyaset yerindeki her partiye bir gün yanına gelecek ‘potansiyel ortak’ gözüyle bakmayı getirmiş besbelli.
Şimdilerde tezkereye ‘evet’ oyu vermiş milletvekilleri ve parti üzerinde çalışılacaktır.
[İktidarın küçük ortağı olan parti şimdilerde ‘Gezi Parkı’na ortağının sözcüleri üzere bakmayan herkesi kendisi de en ağır sözlerle suçluyor. Meğer tıpkı parti, birkaç yıl öncesine kadar -iktidarla iştirak bağı kurana kadar- Gezi’ye sahip çıkıyor ve salvolarını iktidara yöneltiyordu. Şimdinin iktidarın küçük ortağının ileri gelenlerinin o periyotta neler söylediğine dair geniş bir okuma için dün Cumhuriyet gazetesinde çıkan bir yazıya bakılabilir.]
İşe yaradığı kesinlikle.
CHP neden daha evvel Meclis’in onayına sunulmuş birebir husustaki tezkerelere onay verirken bu kez farklı davrandı?
İktidarın kendisine öncelikle bu soruyu sorması gerekir.
Sorunun karşılığı, CHP tarafından Meclis’te yapılan tezkere görüşmelerinden bir gün evvel yayımlanan ve sözcülerinin Meclis kürsüsüne de taşıdığı 14 hususta veriliyor.
Muhalefet partileri evvelki oylamalarda da ‘hayır’ oyu kullansalar daha yanlışsız davranmış olurlardı. O denli yapmayan parti, bugün iktidarın Suriye siyasetine yönelttiği tenkitlerde yer alan yanlışlıkların sorumluluğunu paylaşmış durumda.
YETERLİ Parti, kendi milletvekillerini ‘evet’ oyu kullanmaya yönlendirerek yalnız yakın geçmişteki olumlu oylarıyla destekledikleri eski yanlışların değil, bundan sonra meydana gelecek aksiliklerin da sorumluluğunu üstlenmiş oldu. [Bir GÜZEL Parti milletvekili ‘hayır’ oyu kullandığını açıkladı.]
Muhalefet partileri iktidarın çeşitli mazeretleri kullanarak üzerlerine gelmesinden çekinerek politik hal benimserlerse kendilerinden bekleneni yerine getirmemiş olurlar. İktidarın ‘milli’ ilan ettiği veya ‘beka sorunu’ saydığı mevzularda muhalefetin iktidara takviye çıkmasına bir itirazım olamaz; ancak Suriye siyaseti gibi başından itibaren yanlış yönetilmiş bir husus herkes tarafından görülmekteyken, sırf ‘milli’ veya ‘beka sorunu’ diye sunulduğu için benimsenip desteklenmeli midir?
Ancak bizde siyaset biraz da bu türlü anlaşılıp bu türlü yürütülüyor.
Hükümetin Suriye siyasetinde değerli dönüm noktaları var. Astana’da Rusya ile aşikâr hususlarda mutabakat sağlandı ve o mutabakata uygun uygulamalarda bulunuldu. Tıpkı çeşitten bir mutabakat arayışı, bu sefer ABD ile, Cenevre’de arandı; orada istenilen bir sonuca ulaşılamayınca Türkiye’nin kendisi tek başına ABD’nin asker bulundurduğu sınırdaş bölgede bir güvenlik zonu oluşturdu.
İki bölgede de bugün önemli problemler yaşanıyor.
Ayaklanmaların 2011’de direnişe dönüşmesiyle birlikte belirlenen siyasetin beklediği sonuç, Beşşar Esad’ın cumhurbaşkanlığının düşmesi, Baas rejiminin sona ermesi, idarenin Türkiye’nin -daha doğrusu AK Parti iktidarının- istediği takımlar tarafından bölüm alınmasıydı.
Cenevre’de bunun için uğraş gösterildi.
O sonuca ulaşılamadı.
500 kişinin çatışmalarda öldüğü, 4 milyondan fazla insanın yurtdışında sığınmacı olduğu, bir o kadar insanın da ülke içinde hayatını kurduğu yerden farklı yerlere göçmek zorunda kaldığı, böylelikle nüfusunun yarısı oy kullanamayacak durumda olan Suriye’de, 26 Mayıs günü yapılan seçimde, Esad, oyların yüzde 95.1’ini aldığını ilan ederek yerinde kalmayı başardı.
Alışılmış buna muvaffakiyet denilirse.
Muvaffakiyet yahut değil, ancak Beşar çatışmaların başlamasından 10 yıl sonra bile yerinde kalıyor. İçeride ve dışarıda hala ‘cumhurbaşkanı’ muamelesi görüyor. Ardında Rusya ve İran var; üzerinde karar sürdüğü alanları genişletip duruyor Esad.
Türkiye rejimi değiştiremeyince, ülkesi sonuna yakın bölgede hakimiyet kurmayı önceledi; lakin oradaki askeri varlığı Rusya ve ABD’nin -ve natürel onların bölgesel ortaklarının- itirazlarına ve vakit zaman akınlarına muhatap.
Kalıcı tahlilden her zamankinden daha uzak Suriye sorunu.
Muhalefet işte tam bu noktada alternatif tahlil arayışına girmeli ve kendi tahlillerinin iktidar tarafından kabul edilip uygulanmasında ısrarcı olmalıydı.
O fırsat, tezkere oylamasında Millet İttifakı’nın iki ana partisinin hususa ve oylamaya farklı yaklaşmaları yüzünden kaçırıldı.
İktidar bu durumu ittifakı çatlatmak için kullanabilir.
Bizde siyaset bu türlü yapılıyor zira.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
