* Fehmi Koru
Türkiye’de siyasi suikastlar periyodu yine başlayabilir mi?
CHP başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun bu türlü bir beklentisi var. İhtimal dahilinde görüyor bu türlü bir gelişmeyi. Buna karşılık, iktidar cephesi, onun bu yoldaki açıklamalarını tehlikeli buluyor. Günlerden beri iki tarafın birbirini suçlayıcı açıklamalarını okuyoruz. Tartışma programlarına da taşındı husus, orada da güçlü eğilim mevzuyu açan CHP başkanını ayıplama istikametinde.
Ne kadar garip.
Yazının başındaki soruda ‘yeniden’ sözcüğü var. Husus tartışılırken o sözcük unutuluyor. Halbuki hayati kıymette olan bahsin bu istikameti. Türkiye bir değil sayısız sayıda siyasi cinayetler ve ölümlü toplumsal olaylarla tekraren sarsılmış bir ülke.
O sayısız siyasi cinayetler ve kitlesel travmalara yol açan kanlı olaylar yüzünden darbeler oldu bu ülkede, darbe olmadan da yol değişimleri yaşandı.
İktidarları terbiye etme metotlarından biridir bu tıp gelişmeler ve yalnız ülkemizde değil demokrasisi gereğince oturmuş bilinen ülkelerde de örneklerine rastlanır.
En son örneği ABD’de 6 Ocak tarihinde yaşanmadı mı?
Kışkırtılmış kıtalar ABD’nin başşehrinde toplandı, bir talimat üzerine parlamentoya hakikat harekete geçti, bina basıldı, bu yolla seçim sonucu değiştirilmek istendi.
Olayda beş kişi hayatını kaybetti.
Bizde 15 Temmuz 2016 tarihinde yaşanan uğursuz darbe teşebbüsü de bu türlü bir olaydı. Gözü dönmüş bir üniformalı kümenin siyasi hayata müdahaleye kalkışması 250 cana mal oldu.
Birincisi 27 Mayıs (1960) olan darbeler tarihimizde, her darbenin öncesinde sokakların hareketlendirildiğini, nokta atışlarla ülkenin kıymetli insanlarının ortadan kaldırıldığını, kitle hareketleriyle toplumun önüne getirilecek her türlü harikalığı kabule hazır hale getirildiğini biliyoruz.
Herhalde siyasetle ilgilenen herkesin bildiği bu gerçekleri siyasilerimiz de biliyordur.
O halde “Siyasi suikastlar bile olabilir” denildiğinde yüzüne far tutulmuş tavşan manzarası neden?
Neden siyasetin bir cephesi bu türlü bir mevzuyu açma cüreti gösterdiği için siyasetin öteki cephesini kınıyor, açanların ağzına mevzuyu tıkamak neden?
Türkiye’nin darbeler tarihinin bütününü yaşadım, 12 Mart (1971) askeri müdahalesinden itibaren yaşananları yakından gözleme fırsatım oldu. Son 40 yıl içerisinde kalemimle ve dilim döndüğünce, uğursuz gelişmeler konusunda politikleri uyarıcı çıkışlarım oldu.
AK Parti’nin kendisi, daha iktidar olur olmaz, varlığını ‘tehlike’ olarak görenler tarafından yerinden edilmeyi hedefleyen kumpaslara gaye edildi. Son 20 yıl içerisinde siyasi hayatı etkileme emelli ferdî yahut kitlesel manüplasyon olayları sırasında yüzlerce insanımızı kaybettik.
“Bundan bu türlü bu ülkede fevkaladeliği zorlayıcı gelişmeler yaşanmaz” kanaatine sahip hale gelmiştik ki, birileri bu kanaati yerle bir edecek 15 Temmuz oldu-bittisi ile ülkenin beden kimyasını değiştirmek için hareketlendi.
Gelişmeyi öngörenlerin varlığını sonradan fark edebildik.
Öngörü sahip/leri şimdilerde de misal olaylar beklentilerini dillendiriyorlar.
Kelamın kısası, CHP başkanı Kılıçdaroğlu’nun hususa ait açıklamasını bir ‘uyarı’ olarak görmek lazım.
‘Uyarı’ rahatsız etmemeli, tam aksine teyakkuz meydana getirmeli.
Geçmişte bu çeşit ikazlar iktidarlara yakın şahıslardan, kalemlerden gelir, muhalefet hususa ait ikaz yazılarını kınar, gereksiz sayardı.
Artık nasıl oldu da işler bilakis döndü?
Hayret.
İktidarın hesaplarını hakikat yapması kural.
Olağanüstülüklere hazırlıksız yakalanmak tehlikelidir.
ABD’de 6 Ocak’ta Kongre’ye karşı yapılan teşebbüse ABD siyaseti hazırlıksız yakalandı.
Travma hala atlatılamadı orada.
Siyasi sonuç alma emelli teşebbüslere bütün ülkeler açıktır; tarihi o tıp gerçekleşmiş yahut niyet halinde kalmış sayısız teşebbüslerle dolu Türkiye bundan nasıl muaf olabilir?
Üzerinde düşünülmesi gereken bir durum bu garabet.
* Bu yazı fehmikoru.com adresinden alınmıştır.
