Yeşil Gazete Genel Yayın Direktörü Alev Karakartal, eski çalışma arkadaşı, Türk medyasının en kıdemli isimlerinden müellifimiz Aydın Engin‘in akabinde kaleme aldığı yazıda, “Akıl hocamız, düştüğümüzde kaldıranımız, uçtuğumuzda indirenimizdi. Aydın abi’mizdi.. Anısı eksilmesin…” fikrini lisana getirdi.
Karakartal yazısında şu tabirleri kullandı:
“Bu dünyadan çocuk bakışlı, muzip gülüşlü, elinin değdiği, gözünün gördüğü herkesin hayatına mana katmış bir adam; Aydın Engin geçti. Varlığıyla olduğu kadar yokluğunun da hayatı onurlandırdığı, tanıyan tanımayan binlerce kişinin anısı önünde hürmetle, ancak en çok da sevgiyle eğildiği Aydın Abi’miz.. Şimdi akabinde yazılanlara, söylenenlere bakıyorum da ne çok beşere dokunmuş, nasıl fark yaratmış.
1998 yılında, habercilerin hakkına hukukuna riayet etmeyen işverenlere karşı birleşik bir güç oluşturmak, -evet o vakit da- çürümüş medyaya bir çeki nizam vermek, milletlerarası unsurlara uygun yayın için temel prensipler üzerinde uzlaşıp bunu çalıştığımız kurumlara “dayatmak” maksadıyla her kısımdan, her mecradan yüzlerce gazetecinin bir ortaya geldiği Gazeteciler Meclisi’yle girdi hayatıma/hayatlarımıza…
Bir yanda biz; şimdi okuldan yeni mezun, çömez gazeteci (adayları), bir de bizden heyecanlı, ruhu bizden genç, gelecek hoş günlere bizden fazla iman eden Aydın Engin.
Bir köşede gözlerinde muzip ışıltılarla oturur; bizim çok genç, çok hayat acemisi, çok ateşli hallerimizi babacan bir şefkatle izlerdi. Çok az yaşıtı olurdu hınca hiç doldurduğumuz, artık esamesi okunmayan Seyahat Parkı
Her toplantıdan sonra da kesinlikle gözüne kestirdiği üç beş gencecik haberciyi koca adam ve kadınlarmış üzere hissetmemize, kendimizi önemsememize neden olan bir rakı masasına oturtur, bir hoş hizaya getirirdi. Bir yandan tatlı tatlı kulağımızı çekip her şeyin bir vakti ve tabanı olduğunu anlatırken bir yandan da eli kesinlikle sırtımızda cüret ve güç vererek…
Sonra büyüdük… Çok düştük, çok yara aldık. İşsiz kaldık, bazen de beş parasız.. Her seferinde, neye gereksinimimiz varsa onu gidermek, düştüğümüz yerden kaldırmak, yaralarımızı sarmak için yanımızda oldu. Yeni iş teklifleri aldık, evlendik, boşandık, ailemize yeni beşerler katıldı, birileri hayatlarımızdan çıktı gitti. Hepsinde; sevincimizde de tasamızda da, başımız karıştığında, bir bakışın peşinde kalbimiz hopladığında, akıl danışmak, dertleşmek istediğimizde, kutlamak ve ne yapacaksak onu yapmak için bizim Aydın Abi’miz vardı.
Meslek hayatım boyunca gittiği her yere yanında çanta üzere taşıdı beni. Uygun ki… Birlikte şimdiki Sputnik, o zamanki adı Radyo Kuzey olan radyoyu kurduk, işler bize anlatıldığı gibi gitmediğinde birlikte terk ettik. İki kez Cumhuriyet’e çağırdı. Birincisinde tekrar bir arada ayrılıp Birgün’ü kurduk. “Hadi gidiyoruz” demişti, “Sen gazetede, kalede ol ki, ben içim rahat öteki işleri halledebileyim”. Bu cümle, hala 30 yıla yaklaşan meslek hayatımda madalya üzere taşıdığım, en gurur duyduğum ödülümdür. İkincisinde, gazete idaresini ele geçirmek isteyen, ihtirasları uzunluklarını aşmış bir kliğin Cumhurbaşkanı’na jurnallediği gazete yöneticileri cezaevindeyken aradı: “Kızım şu anda sana ne yanlışsız dürüst para ne de uygun bir durum teklif edebiliyorum. Fakat gel, lazımsın”. Aydın abi “lazımsın” derse akan sular durur, gittim. Gerisinden iş çevirenlerin, kuyusunu kazanların maaşlarını ödeyebilmek için kapı kapı dolaşırken, bir yandan da sorumluluk hissettiği genç meslektaşlarının cehenneme çevrilen hayatlarına bir kahve içimi hoşluklar serpiştirmesine gün gün tanığım/tanığız. Çok yoruldu çok hırpalandı, öfkelendi, kırıldı, lakin bir gün bile şikayet ettiğini duymadık.
Tıpkı cezaevindeyken, sürgündeyken, mevt tehditleri alıp yanında müdafaayla gezdiğinde, muhafazası geri çekilip maksat gösterildiğinde, işsiz kaldığında, atağa uğradığında olduğu gibi… “Hayat dolu” tarifinin en yakıştığı, mahallemizin en hoş ağabeyiydi.
Babamı kaybettiğimde dünya başıma yıkılmış, yer gök birbirine karışmıştı. O sıra birkaç defa aradı. Açıp konuşamadım. Sonraki gün, bir ileti: Konutun önündeyim, çık dışarı! O sırada yaşadığı Levent’ten kalkıp benim yaşadığım Çamlıca’ya gelmişti. Alıp bir çay bahçesine götürdü. Ben diyemedim, o konuştu: “Babasının kızları, babasız kalmamalı. Madem o gitti, o vakit misyonu devralmanın vakti. Bundan sonra, kabul edersen ikinci baban ben olacağım. Sana bir ay vakit, yasını tut. Sonra kalkacaksın ve devam edeceksin. Ben buradayım”.
Daima orada oldu. Her zaman…
Safra kesesi ameliyatı için hastaneye yatmadan iki gün evvel telefonda, “Ameliyattan sonra tütün kolonyası ve bir kilo portakalla geliyoruz” dediğimde, “Boşverin hastaneyi, çıkınca bir ölçü ‘kara param’ birikti, onunla size hoş bir rakı masası kurayım, kutlayalım” demişti. Son yıllarda rahatsızlıkları münasebetiyle biraz aksasa da, 24 yıl boyunca yabancı medya kuruluşlarına yaptığı haberlerden aldığı telifleri Oya Baydar’ın haberi olmadan harcadığı için “kara para aklamak” olarak isimlendirdiği toplaşma için bizi birkaç ayda bir meyhaneye davet etti, bir defa bile elimizi cebimize sokturmadı. Özlerdi bizi, bilirdik, bizim de onu özlediğimizi bilirdi. Sonuncusunu şimdilerde aklayacaktık, olmadı.. Irmak kıssasını yazmam için kelamı vardı; o da alacağım kaldı.
Son gününe dek gazeteci kaldı. Köşe müellifi, yönetici, en kıdemlimiz vb. ne olursa olsun haberci heyecanını hiç kaybetmedi, muhabirliği en değerli bildi. Mertti, kimsenin karşısında ne boyun eğdi ne boyun eğdirdi; diğerkamdı, tanıdığı-tanımadığı kaygısına derman arayan herkesin yanında, yöresinde olmayı misyon bildi; alçakgönüllüydü, her yaştan her kısımdan beşerle kırıp incitmeden, tıpkı hizadan bağlantı kurdu.
Mecnun üzere sevdiği memleketinin güneşli, hoş günler görmesi için vakfettiği ömrüne reva görülenlere bir defa bile takılmadı, bir “hayat emekçisi” olarak kendi heykelini yontarken diğerlerine da atlastan kıssalar biçti.
Babam gittiğinde çocukluğuma veda ettim. Artık bir yetişkindim. Lakin sırtımı yasladığım bir dağ, gölgesinde soluklandığım bir çınar üzere “ikinci babam”, kaygı ortağım, meslektaşı olmaktan gurur duyduğum, yalnızca işimde değil, hayat seyahatimde da kerteriz aldığım Aydın abi’m vardı. Artık, son 24 yılımın en değerlisi de uçup gittiğinde, onunla birlikte gençliğimle de vedalaşıyorum. Hoşça kal Aydın abi, yine görüşene dek aklımıza ve kalbimize ektiğin sevgi, güzellik, sevinç ve cüreti miras bileceğimizden, elini daima omzumuzda hissedeceğimizden hiç kuşkun olmasın.
Anısı eksilmesin…”
