Sabah müellifi Hıncal Uluç, “Pisi kolojik’ bir hikaye kitabı.. Ayşen İnci kaleme almış. Konutumda iki, bahçemde saymadım ancak 20’nin üstünde kedisi olan benim için enteresandı. Çabucak karıştırdım. Bir tane seçtim, geçen haftalarda size sundum. Bu pazarki, çok lakin çok daha farklı.. “Kediler sahiplendiklerini anlatıyor” üzerine yazılmış hikayenin bugünkü kahramanı Sekter.. Sahibi de, çok fakat çok ünlü muharrir ve gazetecimiz Ahmet Hakan.. Söyleyin bakalım, fakat hakikat söyleyin, Sekter’i mi merak edeceksiniz, okumaya başlamadan, yoksa Sekter’in sahibini mi?” fikrini lisana getirdi.
Uluç yazısında şunları kaydetti:
“Baştan söyleyeyim. Beni kendini beğenmiş, kibirli, ukala bulabilirsiniz. Lakin biliyor musunuz ki bu türlü düşünmeniz umurumda bile değil.
Zira kendimi öbür kedilerden daha üstün görmek ve siz insanların benimle ilgili görüşlerini umursamamak için pek çok nedenim var.
Bir kere Scottish Fold cinsi bir kediyim. Beni görüp de güzelliğime, asaletime hayran olmayan çıkmadı. Bakışlardaki beğeni çok hoşuma sarfiyat fakat kimi hanımlar, Ahmet’e yaranmak için bana gereğinden fazla ilgi göstermeye kalkıp bir de güya bebekmişim üzere benimle çocuk sesiyle konuşmaya başlayınca tüylerim diken diken olur.
“Kızlar, saçmalamayın, ben bebek değilim! Benim yaşımı insan yaşıyla hesaplarsanız karşımda hürmetle eğilmeniz gerekir” diye miyavlarım ama anlamazlar ki!
İşte Sekter!.. Allah, Ahmet Hakan’ın yardımcısı olsun!.
Neyse, mevzuyu uzatmadan kendimi tanıtayım. Adım Sekter.
Sert bakışlarımdan ötürü bana bu ismi koydu Ahmet. Evvel yadırgadım lakin sonra Boncuk, Samur, Cingöz, Sarman ve bunun üzere sıradan bir isme sahip olmadığım için çok keyifli oldum.
Benim her şeyim farklı ve özel olmalı. Haa, bir de Müezza vardı evvelce. Onun ismi de değişik. Kendi de cinsti. Yalnızca soyu sopu değil, huyu suyu da yani. Daima bana karşı üstünlük taslardı. Yok Peygamber kedisiymiş, yok üst damağında leke bulunduğu için Müezza soyundan geliyormuş… Bir afra tafra, bir eda; sorma gitsin. Onunla yıldızım bir türlü barışmadı. Daima arbede, daima polemik, daima gerginlik. Neyse, sonunda Müezza öteki bir konuta gelin gitti de ben de rahat bir nefes aldım, moralim düzeldi.
“Benden öbür bir kedinin asla “polemik” sözünü kullanmadığından eminim”
Benim kullandığım sözler sizi şaşırttı değil mi? Benden öteki bir kedinin asla “polemik” kelimesini kullanmadığından eminim.
Ee, Ahmet üzere entelektüel birine sahip olunca siz de öteki cinslerinizden farklı oluyorsunuz elbette. Ne o, cümleyi yanlış kurduğumu mu düşünüyorsunuz? Bilerek “sahibim değil, sahip olduğum” dedim. Bunu unutmayın. Asla bir kedinin sahibi olamazsınız. O sizin sahibiniz olur. Çok şanslıyım ki Ahmet de bu durumu kabullendi de hoş güzel geçinip gidiyoruz. Hoş güzel dediysem o denli yüzgöz olmaktan bahsetmiyorum.
Düzeyli bir bağımız var. Mıncıklanmaktan, okşanmaktan hiç hoşlanmam. Hele yavşaklık beni meczup eder. İçe kapalı, yabani, asosyal olduğumu söyler Ahmet. Doğrudur. İnsan sevmem, kedi köpek sevmem; sürprizden, değişiklikten hiç hoşlanmam.
Hımbıl, tembel ve miskinimdir. Dünya yansa umurumda olmaz. O kadar vurdumduymaz bir kediyim yani.
“Ahmet’in en sevdiğim huyu, beni olduğum üzere kabul etmesi”
Lakin tembelliği ve yemeği çok severim. Arkadaşlarından biri benim şişko olduğumu söyleyince Ahmet çabucak diyet mamaları dayadı önüme lakin onunla bile iki ayda üç kilo almayı başardım. Hem kime ne benim kilolarımdan? Biz Ahmet’le tutturmuşuz bir nizam, geçinip gidiyoruz işte, karışmasalar olmaz!
Ahmet’in en sevdiğim huyu, beni olduğum üzere kabul etmesi.
Tembelliğim, huysuzluğum, yabaniliğimle.
Zira ben tüm kusurlarına karşın sevilecek bir kediyim ve o da bunun farkında.
Ahmet’e gelince, sahip olduğum en kıymetli şey. Çok samimiyim bu sözlerimde.
Bu konut, sevdiğim köşe, hatta en sevdiğim yaş mama bile Ahmet’ten sonra gelir. Zira ona karşı çok büyük bir sevgi var içimde. Her ne kadar karakterim gereği çok fazla göstermesem de o da sevgimin ne kadar derin olduğunu bilir. Öbürleri ne düşünür bilemem lakin ben onu kır sakallarıyla, gözlükleriyle güzel ve karizmatik bulurum. Sanıyorum bayan cinsi de benimle birebir fikirde. Kimlerle paylaşmak durumunda kaldım onu bir bilseniz!
Çok merak ediyorsunuz değil mi? Anlatayım. Birinci tanıdığım çok hoş bir bayandı. Yeşil gözlü, siyah saçlı. İsmi… Çok güzelsiniz doğrusu!
Ahmet’in özel hayatını anlatacağıma inandınız mı sahiden? Ben salak mıyım ki başıma keder açayım! Çok tehlikeli bahisler bunlar. Özel hayatı ihlal, ifşa vs…
Bu değişik lafları çok fazla televizyon izlememe ve Ahmet’in konuşmalarına kulak konuğu olmaya borçluyum. Hele Ahmet televizyonda programa başlayınca pürdikkat onu izlerim. Ondan öğrenmem gereken çok şey var. Programları izledikten sonra buna karar verdim.
Bazen bir masanın etrafında dizilmiş birkaç kişi, birbirlerinin ağzına lafları tıka tıka, bağıra çağıra o denli tartışıyorlar ki şaşkınlıkla izliyorum.
Karşılarında ben olsam çabucak tırnaklarımı geçirir, tırmalardım diyorum ancak Ahmet sakin durmayı başarıyor.
Onun bu huyu hoşuma gidiyor.
İşte bu “polemik, ihlal, ifşa” kelimelerini ve kedi sözlüğünde olmayan pek çok kelimeyi bu programlardan öğrendim.
Ahmet’in bu kadar tanınmış, tanınan biri olması mahalledeki öteki kedilerde büyük bir kıskançlığa yol açıyor ister istemez.
Bunlardan biri hiç evlenmemiş emekli bir memurun, oburu oyuncu olmak için çabalayan bir gencin kedisi. Genç, bir diziye başlayınca Samur hemen bana haberi verdi, “Ali Ağabey de artık televizyonlarda görünecek, meşhur olacak” dedi böbürlenerek.
Hıh, gördük! Üç saatlik dizide şöyle bir göründü. “Sizi görmek isteyen biri var” dedi yalnızca.
Sonraki gün pencereden ayrılmadım, Samur’u görüp alayla miyavlamak için fakat o hiç görünmedi.
Bütün gün keyifle yalandım.
Şöhret olmanın bedelini ben de ödüyorum Ahmet üzere.
Kıskançlıklar, rekabet. Bir ara Şero diye bir kedi çıktı. Aslında üzücü kedi değildi, severdim onu. Ne zaman ki seçimleri kazandılar, bir havalara girdi. Televizyonda gördüm, bir kasıntı olmuş ki sormayın gitsin.
Kedi dediğin biraz olgun, biraz hazımlı olur. Çabucak takipten çıkardım onu.
Külliye’nin de bir kedisi varmış, fotoğrafını gördüm. Şimdilik onunla ilgili bir yorum yapmıyorum.
Hoş desem yalaka diyecekler, nahoş desem soruşturma falan açarlar neme lazım.
Allah sahiplerine bağışlasın, diyorum yalnızca. Gördüğünüz üzere sonunda ben de politik olmayı öğrendim.
Ahmet’in bir arkadaşı var. Adı Melih. Arkadaşı diyorum fakat ben ikisi ortasındaki ilgiyi de pek anlamış değilim. Birbirlerini severler mi, sevmezler mi çözemedim bir türlü.
Biz kediler hislerimizi kesinkes ve apaçık aşikâr ederiz. Halbuki beşerler bu türlü değil. Bazen gerçek hislerini saklayıp farklı görünmek durumunda kalıyorlar.
Neyse, Ahmet’in Melih’le yazışmaları hiç bitmez. Yazarken ve okurken dudaklarından tebessüm eksik olmadığına nazaran birbirlerinden hoşlandıklarına karar verdim sonunda.
Ahmet geçenlerde bana bir fotoğraf gösterdi. Aaa, tıpkı ben!
Benim cinsimden bir kedi almış Melih. Biraz daha dikkatlice baktığımda bana benzediğini ancak bendeki karizmanın zerresine sahip olmadığını gördüm.
Melih şöyle yazmış:
“İki birebir cins kedi. Hangisi daha sempatik?” diye sormuş.
Ahmet çabucak hınzırca gülerek karşılık yazdı. “Senin kedin ezik, benim kedi paşa.” Sen çok yaşa Ahmet!
Mırnavvvvvvvvv!
Bu hislerle uzun mühlet kendimi dünyanın merkezinde görmeye devam ettim. Ta ki o haberi izleyene kadar.
Karl Lagerfeld denilen bir adam tüm mirasını kedisine bırakmış.
Kedinin ismi benimkinden de tuhaf: Choupette. Adam kedisine resmen âşıkmış. Yemekleri onunla yer, yanından hiç ayırmazmış.
Pek çok ünlü markanın reklamında da oynamış bu kedi.
Karl, her gün elli fotoğrafını çekiyormuş onun.
Özel jette, kendine ilişkin iPad’i, özel tasarım kıyafetleri ve elmas kolyeleriyle seyahat ediyormuş. Instagram hesabında 275 bin takipçisi varmış. Karl, vasiyetinde servetinin en büyük kısmını bu kediye bırakmış.
Şu anda da dünyanın en varlıklı kedisi olarak, Paris’te iki bakıcı ve müdafaayla yaşıyormuş.
Bu haber bir anda tüm dengelerimi altüst etti. Kıskançlık hissim, tüm hücrelerime, tüylerime yayıldı dalga dalga. Kedinin fotoğrafını görünce içimden çok hoş olduğunu itiraf ettim lakin bir kediye böylesi bir tutkuyla bağlanılması canımı çok üzücü sıktı. Başımın içinde delice fikirler dönmeye başladı:
1- Ahmet neden bana aşkla değil de bilindik bir sevgiyle bağlı?
(Vazgeçtim. Sevginin aşırısı beni bunaltır zati.) 2- Neden benim o kadar çok fotoğrafımı çekmez? Yoksa beni gereğince hoş bulmuyor mu?
3- O kadar etrafı olduğu halde neden bana reklam, dizi falan ayarlamaz?
4- Neden bana iPad almayı, bir Instagram hesabı açmayı akıl etmez?
5- “Blue Diamond tüm kedilerin hakkı” diye bir reklam mı olması gerekir illa! Minicik de olsa elmas bir kolye kötü olmazdı hani.
6 – Benim geleceğim için neler planlıyor?
Birkaç gün başımda bu sorulara yanıt arayarak fakat bulamayarak somurttum durdum köşemde.
Dün gece Ahmet bakmam için elindekini bana uzattı. Bir arkadaşı hazırlatmış. Üstte Türkiye Cumhuriyeti ve yanda PTT yazısının altında benim fotoğrafımın olduğu bir posta pulu.
Gözlerimi açarak bir daha baktım.
Evet… Nitekim üstünde benim fotoğrafım vardı. Demek ki herkes Ahmet’in beni ne çok sevdiğini, bana nasıl paha verdiğini biliyordu. İşte o an Karl da, trilyoner hoş kedisi de bir daha hatırlanmamak üzere başımdan silinip gitti.
Seni bu kadar seven biriyle yaşamak, yaşlanmak en büyük zenginlikti. Memnunluk, gurur, sevinç karışımı bir teşekkür miyavı döküldü dudaklarımdan.”
